Gaan we het avontuur dan nog een keer aan?
Het is eind 2014. Eindelijk kan ik genieten van onze Tess. Dit betekent, helaas, niet dat ik me niet onzeker voel. Geregeld ga ik s nachts bij Tess kijken, gewoon om te zien hoe ze ademt, dát ze ademt. De angst dat haar iets gebeurd is enorm. Ik vraag me af of alle nieuwe ouders dit hebben of dat dit komt omdat ik me zo bewust ben van het onvoorspelbare van het leven.
Lees HIER de rest van het dagboek van Irene
Van Feline* verwachtten we ook niet dat ze zomaar dood zou gaan in mijn buik, en tóch gebeurde het.
Steeds meer vinden we onze draai. Tess blijkt een heerlijke, makkelijke, lieve baby. Ze slaapt goed, heeft geen vreselijke huilpartijen. Alsof ze voelt dat ik het af en toe moeilijk vind, mama zijn.
“Zou ik nu eindelijk ook van een zwangerschap kunnen genieten…?”
Af en toe vind ik het benauwend als ik de hele dag met Tess ben. Waar ik me, tegelijkertijd, ook meteen waanzinnig schuldig over voel. Zodra ik zonder haar de deur uit ben wil ik niets liever dan haar weer in mijn armen nemen. En als ze een dag heeft dat ze alleen maar bij mama wil zijn, verlang ik naar een momentje voor mezelf. Ingewikkeld, mama zijn!
Gaan we er weer voor?
Sven en ik praten over een volgende zwangerschap. Wat is een goed moment om weer te proberen zwanger te worden? Gezien mijn voorgeschiedenis verwacht ik dat het wel een tijdje zal duren voor ik weer zwanger ben.
Dát we nog graag voor een kindje zouden gaan, staat als een paal boven water, maar wanneer?
Nu voel ik nog niet perse de behoefte om snel zwanger te raken, maar ik zou ook niet al te lang willen wachten. Was de eerste keer proberen zwanger te worden echt een keus vanuit mijn gevoel, nu is het vooral ook een keus vanuit mijn verstand.
“Geregeld ga ik s nachts bij Tess kijken,
gewoon om te zien hoe ze ademt, dát ze ademt…”
Je hebt soms zo’n ideaal beeld in je hoofd. In mijn ideaalbeeld krijgen we twee kinderen die zo’n twee jaar schelen. Met de komst en het verlies van Feline* veranderde dat ideaalbeeld al. We besluiten om te wachten tot Tess 1 jaar is en er daarna voor te gaan.
Voor die tijd wil ik sowieso nog een keer praten met de gynaecoloog die bij mijn bevalling geweest is. Hoezeer mensen ook zeggen dat je, als je je kindje eenmaal hebt, de bevalling snel vergeten bent, voor mij geldt dit jammer genoeg niet. Het is zeker niet zo dat ik er s nachts van wakker lig, maar als ik eraan denk dat ik, voor een volgend kindje, nog een keer zal moeten bevallen, breekt het zweet me uit.
En toch komt het gevoel sneller
In januari 2015 ga ik met de gynaecoloog praten. We bespreken hoe de bevalling verlopen is en hoe te handelen bij een eventueel volgende zwangerschap. De gynaecoloog legt uit dat Tess, mogelijk, voor mijn bekken, te groot was. Zijn advies is om bij een volgende zwangerschap groei-echo’s te maken om te kijken hoe groot het kindje geschat wordt, en mocht dit net zo groot, of groter geschat worden als Tess, om laagdrempelig voor een keizersnede te kiezen.
Dat dit überhaupt een mogelijkheid is geeft me rust. Ik vind het ook prettig dat ik hier zelf inspraak in zal hebben.
Sneller dan verwacht heb ik toch het gevoel dat ik graag zwanger wil worden. In de periode december tot maart blijft mijn menstruatie uit. Niet omdat ik zwanger ben, maar omdat mijn menstruatiecyclus, weer eens, totaal van slag is.
In maart heb ik weer een gesprek met de gynaecoloog om te kijken of we met hormoonbehandelingen kunnen beginnen. Gelukkig staat de gynaecoloog hier achter.
Zo snel…
Wat ik nooit voor mogelijk had gehouden, gebeurd toch. Ik ben weer de eerste poging zwanger! Hoeveel geluk kan een mens hebben daarmee?
Hadden we eerst echt het idee dat we wilden wachten tot Tess 1 jaar was. Nu ben ik, tegen alle verwachtingen in, begin mei alweer zwanger. Tess zal, als alles volgens plan verloopt, een broertje of zusje krijgen. Jeetje, nog een keer die spanning.
We maken het aan de opa’s en oma’s al snel bekend door middel van een slabbetje om te doen bij Tess met daarop de tekst “Ik word grote zus”.
Ik vraag me af of deze zwangerschap anders zal verlopen dan de zwangerschap van Tess? Zou ik nu eindelijk ook van een zwangerschap kunnen genieten…?
Wil je het dagboek (de blogs) van Irene blijven volgen? Blijf via Facebook op de hoogte.
