Bang voor de dood

My life… bang voor de dood

Puk ligt in mijn armen. Half wakker, half slapend, mekkert en sukkelt ze een beetje slaperig door. Lekker knuffelend en een beetje hopend dat ze straks weer goed slaapt lees ik nietsvermoedend mijn mail. De mail komt van Angela. Heel even denk ik een mail te lezen met leuk nieuws. Maar al snel zit ik huilend achter de computer, verdrietig, dankbaar en zelfs met een schuldgevoel…

De hartverscheurende blog van Angela vind je hier. Zij vertelde dat zij voor de tweede keer een baby is verloren…

Groot geluk vs grootverdriet

Een keihard besef kwam bij me binnen… wat hebben wij enorm geluk gehad dat we nu een gezond kindje op schoot hebben. 11 september kregen wij Puk, ons cadeautje van Juul*. Alle angsten en twijfels vielen deze dag voor ons weg en sinds lange tijd waren we weer echt gelukkig en hoopvol voor een mooie toekomst. Voor Angela was het een heel andere dag. Ook zij werd 11 september opnieuw moeder, moeder van Gabriël. En net als een jaar eerder haar dochtertje, zo ook mocht Gabriël nooit zijn oogjes openen.

Ik denk terug aan mijn zwangerschappen en vraag me af wanneer het punt geweest zou zijn waarop we op tijd waren geweest om Juul te redden… maar ik denk ook aan mijn laatste zwangerschap en vraag me af wanneer we te laat geweest zouden zijn als Puk niet met 37 weken geboren was. De angst die continu aanwezig is tijdens zo’n zwangerschap probeert iedereen altijd maar weg te wuiven. “We snappen dat je bang bent, maar…!”

Want ja, wat zijn de kansen? En, het moet moet wel heel gek lopen dat… Maar je zal maar net degene zijn die valt in die kansen… Het klinkt zo onwerkelijk en het woord kansen geeft altijd een positieve lading (de kans dat je de loterij wint bv). Maar hoe klein de kansen ook, tussen ons in lopen mensen die dit daadwerkelijk meemaken, het begraven van meerdere kinderen. Angela had vast dezelfde angsten en probeerde deze ook de baas te zijn. En ik begin te huilen, te huilen om het verdriet wat ik zou hebben als Puk haar oogjes niet open had gedaan. Tranen om Juul en tranen voor Angela. En ergens voel ik me schuldig dat ik nu in dit geluk leef en zij in een nog groter verdriet. Een verdriet waarvan zij niet wist dat het bestond…

Mijn angst

En ik ben bang, bang voor de dood. Ik merk dat het gevoel sterker wordt naarmate de weken verstrijken. Vooral de nachten zijn het ergst. Ik ben bang dat ik op een dag wakker worden zal en Puk levenloos in haar bedje zal vinden. Als we samen in slaap vallen schrik ik soms wakker en denk ik dat ze niet meer ademt. Ik probeer het niet te laten overheersen, maar het sluimert de hele nacht met me mee… En ik ben niet de enige. Voordat Ewout vertrekt naar zijn werk zie ik hem strak kijkend naar Puk, zoeken naar haar ademhaling en als hij die niet ziet duikt hij met zijn oor de wieg in. Met deze angst komen ook mijn andere emoties erg bovendrijven… Ik mis Juul zo erg, de pijn is enorm. Ik mis wat we nooit hadden… tijd samen, tijd met elkaar. Het lachen om je gekke eigenschappen die ik bij Puk wel zie. Ik dacht dat het makkelijker zou worden, ik dacht dat ik me wel had voorbereid op deze confrontatie, maar het is pittiger dan ik dacht.

Bron gedicht: woordkunsten.nl