De 20 weken echo die de roze wolk laat verdwijnen
Hoe ik voorgoed van mijn licht roze wolk afviel…
De licht roze wolk
Al een poosje denk ik: ‘Ik moet weer eens schrijven’. Als ik er wel eerder voor was gaan zitten kon ik nog een wat vrolijker blog laten plaatsen. Over hoe ik blij zwanger ben en het heel leuk vind om kleertjes te gaan kopen. Ik vond dat ik het best goed deed en zat op een licht roze wolk. Het ging steeds wat beter met me. Ik lachte meer en begon voorzichtig weer van dingen te genieten. Nu na de 20 weken echo is dat anders. De zwangerschap is nu beladen en de aankomende 20 weken zullen heel anders zijn.
´En daar twijfel ik´ zei ze ´ik stuur jullie door naar het VUMC´
De eerste echo met zeven weken
Van vier naar zeven weken zwanger waren drie hele lange weken. Ik was heel zenuwachtig. Al werd ik iets minder zenuwachtig toen we in de auto zaten op weg naar de echo en ik tegen Wouter zei: ‘Ik denk dat ik moet overgeven, wat nu?’ ‘Nou, heel graag uit de auto!’ zei Wouter. Ik deed het raam open en ja hoor de eerste keer dat ik overgaf van zwangerschapsmisselijkheid. Ik was in ieder geval echt zwanger en bij de echo was dan ook een mooi kloppend hartje te zien.
Lees HIER de eerder blogs van Margriet
Twaalf en zestien weken echo
Natuurlijk kwamen de zenuwen bij de twaalf weken terug, maar alles leek goed te zijn. We mochten met zestien weken een extra echo om alvast te zien of alles nog goed leek en ook het geslacht was al te zien. Een piemeltje, de tranen stroomden gelijk over mijn wangen. Er zat weer een lief, mooi jongentje in mijn buik.
Ik was bang, ik sloeg doodsangsten uit.
‘Ga ik ook dit kind verliezen?’
Twintig weken echo
Ook voor deze echo was ik wat gespannen. Ze ging alles uitgebreid bekijken en zei steeds: ‘Heel mooi, ziet er goed, ziet er normaal uit.’ Ze was bijna klaar, alleen de darmpjes en placenta moesten nog worden bekeken en Wouter en ik konden weer een mijlpaal gaan vieren. Ik durfde de hele echo al bijna niet naar haar gezicht te kijken. Het duurde wat langer voordat ze wat zei en ik keek naar haar. Haar mondhoeken stonden omlaag. ‘Kijkt ze altijd zo?’ dacht ik. Ze had het erover dat het bot witter moest zijn dan de darmpjes. ´En daar twijfel ik´ zei ze ´ik stuur jullie door naar het VUmc´. Bam, daar lag ik van mijn licht roze wolk af. Ik hoopte dat we daar gelijk naar toe mochten rijden, maar we konden er pas over twee dagen terecht.
De twee dagen die volgden
Die twee dagen waren verschrikkelijk. Ik was bang, ik sloeg doodsangsten uit. ‘Ga ik ook dit kind verliezen?’. We maken nu in één keer kans op een kind met down, taaislijm ziekte, een fout in de aanleg van de darmen of misschien wordt het kind wel heel ziek omdat ik een infectie heb. Er is gewoon echt een kans, hoe klein dan ook, dat ik weer een kind moet gaan begraven. Ik ben in een leven terecht gekomen wat niet de mijne lijkt te zijn. Ik sliep nachts heel slecht en had de echo in het VUMC in mijn hoofd al 100x afgespeeld met allemaal verschillende uitslagen. Ik zei tegen Wouter ‘ik kan dit niet, ik kan dit echt niet’. De echoscopiste had gezegd dat de kans het grootst zou zijn dat ze ons weer naar huis zouden sturen met de mededeling dat het helemaal geen echodense darmen waren. Daar hebben ze een beter echoapparaat, misschien lijken ze daar helemaal niet meer wit. Maar bij Lars hoorden wij ook bij de minderheid waar het wel slecht afliep, nee in kansberekeningen geloof ik niet meer.
De echo in het VUMC
Na drie kwartier in de wachtkamer te hebben gezeten werden we eindelijk opgeroepen. Ze vertelde ons dat ze de 20 weken echo nog een keer deed en als het wel echodense darmen waren zou ze ons vertellen wat we dan konden gaan doen. Ze zei ook dat we dan niet gelijk in paniek moesten raken omdat er nog steeds kans is op een gezond kind. Ik ging liggen en ze begon bij het hart en ging toen op ons verzoek gelijk naar de darmen. Ik staarde naar het scherm en wenste dat de darmpjes grijzer zouden worden, maar ze zei ‘Ik ben het er mee eens. Dit zijn echodense darmen, er waren witte vlekken in de darmen te zien. Ze ging verder met de echo en de tranen stroomden weer over mijn wangen, maar dit keer niet van geluk, maar van bezorgdheid.
“Wij gaan dit kindje hoe dan ook houden.” Toen ik tegen Wouter zei: “Ik kan dit niet.” voelde dat ook echt zo, maar nu niet meer.
Na de echo vertelde ze ons het rijtje afwijkingen dat hij zou kunnen hebben, die ik al eerder in het blog heb opgenoemd. Wouter vroeg naar hoeveel kans we nog op een gezond kind hadden. Ze schatte dat op 60 – 70 % en ik vroeg of mijn kind weer dood kon gaan. ‘Een kleine kans’. Tja, dat heb ik iets meer dan een jaar geleden ook gehoord hier in het VUmc en toch was dat de afloop. Heb ik nog wel vertrouwen in een goede afloop? In het VUmc heb ik nog nooit goed nieuws gehoord.
Hoe nu verder?
We gaan heel wat onderzoeken in om dingen uit te kunnen sluiten (of om vast te stellen). We willen geen vruchtwaterpunctie want hoe klein de kans ook is op een miskraam, die is er wel. Daarbij komt ook dat wij dit kindje hoe dan ook gaan houden. Toen ik tegen Wouter zei: ‘Ik kan dit niet’ voelde dat ook echt zo, maar nu niet meer. Wij kunnen dit, toevallig als dit kindje bij ons mag blijven. Ik wil geloven dat Lars dit broertje van hem naar ons heeft toe gestuurd. Als dit kindje op zoek is naar ouders die hem heel veel liefde gaan geven en het aller beste voor hem gaan zorgen dan heeft Lars gelijk en moet hij bij ons zijn. We gaan hem met alle liefde die we hebben, en dat is heel veel, verzorgen en er alles aan doen om hem gelukkig te maken en dat gaat ons lukken, let maar op.
Wil je het dagboek (de blogs) van Margriet blijven volgen? Blijf via Facebook op de hoogte.
Margriet is de mama van Lars*. Lars is op 13 mei 2016 geboren en op 20 mei 2016 overleden aan de gevolgen van ernstig zuurstoftekort tijdens de geboorte. Ze heeft na het verlies van Lars de webshop lovelars geopend waar zij tastbare herinneringen aan je overleden baby aanbiedt zoals herinneringsknuffels gemaakt van kleding van je kindje en hand beschilderde herinneringsschatkistjes.
Inmiddels is Margriet zwanger van haar tweede kindje en wil de emoties die daarbij komen kijken met jullie delen. Hiermee hoopt ze steun en herkenning te geven aan andere mama’s die in een soortgelijke situatie zitten, maar wil ook mensen bereiken die zelf iemand kennen die hiermee worstelt en hoopt een stukje begrip te creëren voor de reacties en emoties die hierbij komen kijken.
