een mamablog…ben jij ook een langs-de-lijn-moeder?!

My life….de (zaterdag) sport van je kinderen

Alweer een paar weken zijn we aan het werk. Ik zit in weer in een ritme, een ritme waarvan ik een hele tijd dacht dat ik het nooit meer zou willen. Maar ik vind het leuk! Ik geniet ervan. Er blijft echter een nadeel zitten aan het verhaal en dat is de wekker, die kan ik echt missen als kiespijn!

Toen de kids klein waren begonnen ze met sporten. Danny begon (na alle zwemlessen, die ik ook zo leuk vond) met voetbal. Ik heb dit, heel gemeen en geheel uit zelf belang, kunnen uitstellen. Het is namelijk zo dat de F-jes (kleintjes) al heeeeel vroeg moeten beginnen. De wedstrijd kan al starten om half 9 ‘s ochtends. Dat klinkt niet zo vroeg, maar vergeet niet dat je een half uur eerder aanwezig moet zijn en dat je om de week uit speelt. Dit betekent dat je nog een half uur eerder moet verzamelen om ergens naartoe te rijden. Al met al resulteerde dat in het feit dat je soms om kwart over 7 met -5 graden Celsius (voetbal blijft om één of andere vage reden toch een wintersport) compleet ingepakt de deur uit moest. Je begrijpt, niet mijn ideale zaterdagochtend!

Ik kon het dus een jaartje rekken en wat bleek, dat maakte niks uit, nog steeds waren de wedstrijden belachelijk vroeg. Ik had (heb) niks met voetbal, maar trouw stond ik iedere zaterdag langs de lijn. En wat genoot ik ervan als ik die mini mannetjes als een kluitje over het veld achter de bal aan zag hobbelen. Het maakt niet uit wat je kind voor sport doet, je wordt vanzelf fan! Toen ze eenmaal ouder werden mochten we steeds langer uitslapen. Echter, je kreeg toen weer andere nadelen. Elke zaterdag kreeg één van de ouders de tas met voetbalkleding mee om te wassen. Nu is dat wassen niet zo’n probleem, maar de tas openmaken en de kleding daadwerkelijk in je handen nemen, was ook niet het meest frisse klusje van de dag. Uiteindelijk werd Danny ouder en na twee jaar op een rij bijna alle wedstrijden verloren te hebben was hij er klaar mee en ging turnen, dit was al snel te makkelijk voor hem, maar selectie was weer te hoog gegrepen. Gelukkig was een een trampolineafdeling en twee jaar voordat dat officieel mocht sloot hij zich bij deze groep aan. Daar liep hij dan, stoer tussen al die grote jongens. Helaas is na een paar jaar deze les afgeschaft en nu doet hij (naast school en werken) niets anders meer dan gamen en chillen met zijn vrienden. Ik, als moeder, zou graag zien dat hij weer gaat sporten. En met liefde zal ik weer langs de lijn staan, maar ik denk niet dat ik hem nog zover krijg…

Nikki (mijn dochter) heeft ook al een rijtje sporten gedaan. En alles wat ze doet blijkt ze ook goed te doen! Na een aantal jaar turnen wilde ze wat anders, het werd dansen en hockey. Eigenlijk wilde ze ook op voetbal, dit komt door schoolvoetbal, maar ze kan niet alles tegelijk! Dus nu staan we op de zaterdag langs de lijn van de hockeyvelden. Nooit zo heel vroeg, vaak zelfs heel laat in de middag of op een onmogelijk tijdstip midden op de dag waardoor je precies niks er omheen kunt plannen. Maar ook hier staan we trouw bij iedere thuiswedstrijd langs de lijn! vorig jaar werden ze zelfs kampioen! Wat een feest! Leuker dan dat Nederland wint hoor!

Soms zie ik in gedachten Nikki hockeyen met haar zusje. Met zo’n super schattig inimini-stickje. Ik mis dat ik nooit Juul zal zien spelen/sporten. En al kon ik op de vroege, koude zaterdagochtenden klagen en balen… ik had het uiteraard voor Juul met alle liefde gedaan.

My life blogs, How is your life?!

Liefs Nathalie