My life…
Drie jaar verder en ik lijk erover uitgeschreven, uitgepraat. Alle emoties blijven hetzelfde, ik val in herhaling. Heb ik het plekje dan misschien gevonden? De eerste keren zijn geweest en inmiddels vieren alle andere kinderen dit jaar al hun derde verjaardag. De situaties die ik nog tegenkom, waarin ik nog heftige emoties ervaar stop ik een beetje weg voor de buitenwereld. Ik kan daar nu toch niet meer mee aankomen zetten!? En misschien zelfs het gevoel dat ik er niet zo nodig over hoef te praten…
Meer dan 130 blogs zijn er inmiddels geschreven! De meeste van mij. Toch wordt dat de laatste tijd steeds minder en geef ik de virtuele pen wat vaker aan een ander. Het is niet zo dat ik niks meer te schrijven heb, maar meer dat ik voor mijn gevoel alles al heb gezegd. Er veranderen namelijk ook niet zoveel dingen. Juul blijft stil geboren. Feit blijft dat we haar maar één week bij ons hebben gehad en die week blijft, ook na drie jaar, hetzelfde. De eerste keer supermarkt, de eerste keer werken. Zwanger proberen te raken en zwanger zijn. alles is geweest (en toen had ik ook nog genoeg te vertellen). Er gingen zoveel emoties door me heen, zoveel angsten en zoveel geluk.
Nu is alles zoals het, denk ik, de rest van mijn leven zal zijn. Elke avond het kaarsje aan en een aai over haar neusje… op de foto… Kijkend naar haar kleine en toch grotere zusje Puk. Verlangend naar het zien opgroeien van Juul, nieuwsgierig naar hoe zij zou zijn. Stiekeme tranen in mijn ogen als ik geniet van het geluk om me heen, omdat ik dan de steek in mijn hart voel van het gemis. Maar het heeft zijn ‘plek’ gevonden. En nee, waar die plek is… geen idee lieve mama’s. Het is geen aanwijsbare plek. Het is ook geen plek die alles laat verdwijnen. en zeker geen plek die de pijn weghaalt. De plek is je leven, je lijf. Je overleden kindje zit daarin en hoort daarbij. Wij weten dat, wij weten hoe dat voelt en hoe dat is. We zullen mensen tegenkomen die dat niet begrijpen, die zullen er altijd zijn.
Toch laat ik steeds minder mijn verdriet zien. Het voelt nu meer als iets van mezelf. Het hoeft niet perse gedeeld te worden, het is niet iets waar ik geen raad mee weet… Maar het is er wel. Schrijven/bloggen is minder geworden door dit alles. Wat heb ik nog te vertellen? Worden ze mijn gewauwel niet zat? Val ik niet steeds in herhaling? En simpelweg, geen tijd! Want… ik was even vergeten hoeveel tijd een baby kost!!! Ook nu zit ze te wiebelen op schoot en zal ik een, voor jullie niet zichtbare, pauze inlassen.
Wat minder blogs momenteel misschien van mijn kant… minder, maar ik zal niet verdwijnen. Dat zegt ook niet dat ik niet bezig ben met plannen! Ik zal namelijk mijn behoefte om iets goeds te doen, met het nutteloos overlijden van Juul, nooit opzij zetten. Het begon met schrijven en door het schrijven en contact met andere onzichtbare moeders heb ik gevonden hoe ik hiermee in de toekomst zal doorgaan. Wel zal deze weg dus af en toe veranderen of uitbreiden… Want al kijk je in het hoofdmenu van de site dan vallen je misschien al een paar dingetjes op… Binnenkort hopelijk meer, maar dat ligt helemaal aan hoeveel tijd ik van Puk krijg!
Oh, en ze doet de groetjes ;P. Kijk dat snoetje toch, hoe kunnen we daar nou niet gelukkig mee zijn. Ons regenboogkindje, ons geluk!
Volg jij al via Instagram Daar zie je meer van Puk voorbij komen
