Herinneren …
Ik bedacht me al vrij snel dat ik iets op mijn lijf wilde om Jonathan te herinneren …
Een tatoeage waarbij voor mij duidelijk was dat ie bedoeld was voor hem en zijn broers ..
Ik begon concrete plannen te maken, te tekenen, rond te kijken op internet en te vragen welke tatoeëerders er in de buurt een goede naam hebben …
Samen met mijn echtgenoot maakte ik een afspraak bij een zaak in onze stad …
Het was even slikken want de man in kwestie was groot, kaal en van onder tot boven getatoeëerd.
Ik vertelde hem waar ik aan dacht en vroeg hem om advies… En zo rolde er een prachtig plaatje uit zijn losse pols van bloemen aan een tak en een vlinder in mooie felle kleuren.
Ik vond het gelijk prachtig en twee weken later mocht ik komen ..
Hij had het plaatje uitgewerkt, het werd met een papiertje op mijn schouder gestempeld en ik kreeg de tijd om goed te kijken in de spiegels of ik tevreden was met plaats en grootte..
Dat was ik en dus ging hij aan de slag ..
Ik lag op mijn buik en dacht terug aan de dag dat Jonathan geboren werd..
Ik probeerde me alles te herinneren en voelde me trots en blij dat ik nu voor altijd iets op mijn lijf zou dragen wat voor mijn gevoel van hem is.
Naast de tatoeage op mijn schouder liet ik ook een hartje plaatsen op mijn buik. Precies ter hoogte van waar ik hem de laatste weken van mijn zwangerschap ook had voelen liggen.. Rechts van mijn buik, kontje omhoog, koppie naar beneden …
Ik heb de tatoeages inmiddels al een paar jaar, de kleuren zijn wat afgezwakt maar de symboliek is hetzelfde.
Mijn jongste kind vraagt regelmatig waarom ik een hartje op mijn buik heb en ik vertel het hem met liefde keer op keer.
Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn keus al was ik daar van tevoren wel eens bang voor.
Ik draag mijn tatoeages met grote trots zoals ik ook dat kleine mannetje Jonathan met trots gedragen heb.
Liefs Lotte
Mijn naam is Lotte Blijenberg. Moeder van vier zonen, waarvan onze derde zoon Jonathan geboren werd na een zwangerschap van 22 weken nadat de 20 weken echo uit had gewezen dat hij trisomie 18 had wat niet met leven verenigbaar is. Ik schrijf graag van me af, het lucht me op wanneer ik mijn verhaal kan delen. Naast de zorg voor mijn drukke ( er zijn wat stempeltjes uitgedeeld aan mijn jongens ) gezin werk ik onregelmatig in een vruchtentuin waar je in de bijbehorende kas kunt eten of een lekker kopje koffie met huisgemaakte taart kunt komen eten. Onderwijs, opvoeden, rouw, maatschappij. Allemaal onderwerpen die mijn interesse hebben en waar ik dus regelmatig stukjes over schrijf.
