Het land waar iedereen van hoopt dat het bestaat

My life… Silke schrijft over Liezet

Liezet Cuylle geboren op 16 nov 2014 en overleden 22 jan 2015.

Graag stel ik mij even voor. Ik ben Silke, mama van een zoontje van drie genaamd Miel en mama van een vlindermeisje Liezet. Ons meisje was uitgerekend voor 25 november, maar een dag na papa zijn verjaardag besloot ons meisje om op zestien november geboren te worden. Toen ‘s morgens spontaan mijn vliezen braken waren we dolenthousiast, ons gezinnetje zou uitgebreid worden met een klein lief meisje. Tijdens de rit naar het ziekenhuis werd ik terug overmand door een gevoel van onzekerheid, angst dat er iets niet juist was met onze baby. Dit gevoel had ik gedurende de zwangerschap vaak gehad.

Ons meisje is geboren met een spoedkeizersnede en al snel werd het duidelijk dat het niet goed was met Liezet. Ze had namelijk een hernia diafragmatica, of een gaatje in het middenrif, waardoor een deel van de buikorganen in de borstholte zat. Met als resultaat dat haar rechter long onderontwikkeld was. Ook waren haar nieren aan elkaar vergroeid.

Na vier dagen is ze geopereerd, de dokters gaven haar 50% overlevingskans. Ons meisje heeft de operatie met glans doorstaan, trots waren we, ontroerd door haar vechtlust… De weken gingen voorbij, elke dag gingen we meerdermalen langs bij ons meisje om haar een badje te geven, te knuffelen. Ook grote broer Miel was zo trots op zijn kleine zusje, we moesten er hem soms letterlijk van weghouden. Hij legde zijn handje op haar hoofdje en gaf haar dan steeds een zoentje en zei hoe mooi zijn zusje was. Na een achtal weken ging het plots veel slechter met Liezet, de zuurstofbehoefte werd steeds groter en na enkele onderzoeken kwam de mokerslag bij heldere hemel dat ze voor ons meisje niets meer konden doen. Ze zou sterven…

De woorden zinderen nog steeds na, de grond die je van onder je voeten wegzakt, al je toekomstplannen weg als sneeuw voor de zon. Je keel dichtgeknepen, je hart dat bijna uit je borstkas springt. Het is tot op vandaag vier maanden na het overlijden nog zo.

Op 22 januari hebben we ons meisje zachtjes moeten laten gaan, Liezet is onze armen zachtjes weggegleden. Naar het land waar iedereen van hoopt dat het bestaat en dat er een weerzien zal zijn met onze meid. Ze heeft ons in korte tijd zoveel gegeven en geleerd. We bewonderen haar vechtlust, haar kracht. Versteld van de sterke wil die een baby kan hebben. En dan moet je terug op weg, op weg door het leven maar zonder je kind, elke dag opnieuw een rollercoaster aan gevoelens, het grote gemis, maar ook positieve herinneringen. We zijn dankbaar voor de tijd die we hebben mogen doorbrengen met Liezet. Grote broer Miel praat dagelijks over zijn klein zusje, hoe trots hij is op haar en hoeveel hij haar mist. Liezet zal altijd bij ons zijn, broer Miel aan de ene hand en aan de andere ons onzichtbaar engeltje.

Silke mama van Liezet