Jarig, weer een jaar verder
Ook dit jaar werd het weer 18 mei en moeten we je al 5 jaar missen.
Al op 1 mei begin ik buikpijn te krijgen. Mei, de maand waarin onze ergste nachtmerrie werkelijkheid werd. Maar ook de maand waarin onze grootste wens in vervulling ging.
Lees HIER de andere blogs van Ester en haar tweeling
De aanloop naar 18 mei
Uit voorgaande jaren weet ik inmiddels dat de aanloop naar 18 mei heftig is. Misschien wel heftiger dan 18 mei zelf. Het begint vaak al op 1 mei, een steen in mijn maag, wat gaat mei ons dit jaar brengen. Op 6 mei is het feest. De geboortedag van Sjors* en Bram. Bram die nu alleen de wereld moet ontdekken, zonder zijn grote kleine broer Sjors*. Bram die 5 jaar wordt en echt echt echt jarig is. Wat heerlijk om te zien! Maar ook zo confronterend er zouden hier 2 kleuters moeten staan te springen wanneer het feestje begint. Voor Bram maken we er uiteraard een mooi feestje van en Sjors*, die krijgt nieuwe bloemen bij zijn urn en een ballon. Wat een contrast, wat zou ik ook graag cadeaus voor hem gekocht hebben.
“Een dag als alle andere, maar voor mij niet…
Waarom werd zijn naam niet genoemd?”
Maar ook 6 mei gaat voorbij, de herinneringen blijven mijn hoofd binnen stromen… 8 mei vandaag ging het nog goed met de jongens, 13 mei Moederdag ik moest zonder de jongens naar huis… 17 mei… 5 jaar geleden was het Hemelvaart en Sjors* voelde zich niet zo lekker…
5 jaar missen
Vorig jaar was ik nog heel trots op mezelf, ik was 18 mei eigenlijk best goed doorgekomen. Bram ’s ochtends naar school gebracht, ochtendje gaan werken en veel knuffelen met Bram. Maar dit jaar was anders. 18 mei kwam als een blok binnen. Zo goed als het vorig jaar ging, zo slecht voelde ik me dit 5e jaar. Toch gaan werken, die trap naar boven daar leek geen eind aan te komen. Die brok in mijn keel toen ik mijn collega’s zag. Nee, dit was duidelijk niet mijn dag. Gelukkig kennen mijn collega’s me ondertussen en was er ruimte voor mij om te doen waar ik me goed bij voelde. Voor al mijn collega’s was het een dag als alle andere, maar voor mij niet… Waarom werd zijn naam niet genoemd? Waarom ging iedereen gewoon door met waar ze bezig waren, waarom was niemand verdrietig. Er zijn gelukkig altijd een paar collega’s die weten wat je op zo’n dag nodig hebt.. CHOCOLADE! Die heb ik heerlijk op zitten eten.
“One day we will meet again!”
En ’s avonds thuis… bezoek, vrienden, familie, zoveel mensen die Sjors* niet vergeten zijn.. kaartjes, appjes, wat fijn dat iedereen aan hem (en ons denkt) ook na 5 jaar hebben we daar nog behoefte aan. En het is echt niet zo dat we hem op 18 mei meer missen dan op 17 mei of 23 april, maar je wordt even weer met de neus op de feiten gedrukt. Even weer terug in de tijd geslingerd. Even is gewoon weer alle aandacht voor Sjors*
Wat gaat het snel
En ook die dag gaat weer voorbij en we staan nog steeds rechtop. 5 jaar missen, wat gaat het snel. Nooit uit mijn gedachte, nooit uit mijn hart. Sjors* ik mis je elke dag en er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Natuurlijk gaan de scherpe kantjes eraf, zoals ze dat noemen. We kunnen weer genieten van de kleine dingen, we lachen weer en maken herinneringen. Maar je bent en blijft ons eerste kindje, de grote kleine broer van Bram. Ik troost me met de gedachte dat ik je in ieder geval heb leren kennen. Al was het veel te kort toch ben ik blij dat je in mijn leven bent gekomen. Miss you! Love you! One day we will meet again!
Wil je meer lezen van Ester? Blijf via Facebook op de hoogte.
Ester, 36 jaar, is getrouwd en een hele trotse mama van Sjors* en Bram. Parttime is zij werkzaam als inkoopmedewerkster. Houdt van fotograferen en probeert te genieten van de kleine dingen in het leven.
