Lieve oma, ben je nu bij Juul?

Lieve oma, ben je nu bij Juul?

Je been moet eraf. Je vindt het vreselijk, maar de ziekte die erin zit vreet je helemaal op. Je zal je eigen plekje moeten achterlaten en naar een verzorgingstehuis moeten. Iets waar je enorm tegenop ziet. Je zelfstandigheid en vrijheid is in jouw ogen al verdwenen. Afhankelijk van anderen, daar ben je nog niet klaar voor.

Zwanger van jouw 8e achterkleinkind

2012: Hoogstwaarschijnlijk heb ik de laatste uit een serie van 8 achterkleinkinderen in mijn buik. Mijn zusje draagt nummer 7! We zijn bang dat je ze niet mee zal maken, je been maakt je zo ziek dat het er niet goed uitziet. Ook ben je niet zo fit als anders. Dan komt het bericht dat je been amputeren de enige mogelijkheid is. Vreselijk bericht, maar de enige manier om verder te leven. En zo krijg je nog de kans om de laatste twee opdonders ook te mogen bewonderen.

2013: Het is het zover. Je been is eraf en de fantoompijn vind je verschrikkelijk. Je kan je draai niet echt vinden. Gelukkig komt er in september een plek voor je vrij in een mooi nieuw verzorgingstehuis, waar we jouw eigen kamer meer je huisje kunnen gaan maken.

Ik ben inmiddels gedeponeerd tot rust en kan niet veel helpen of bij je langskomen. Mijn bloedingen veroorzaken veel ellende in deze zwangerschap, maar we houden hoop!

Een nieuw (t)huis

De familie verhuist je naar je nieuwe stekkie en het voelt niet als thuis voor je. Mijn moeder raakt verscheurd bij jouw verdriet en gevoel van eenzaamheid en komt in dagelijks bij je langs. Het duurt lang voordat ze dat durft af te bouwen naar drie keer per week.

Maart 2013: Melanie bevalt begin maart van mijn neefje, helaas lig ik in een ander ziekenhuis en kan niet naar ze toe. Gelukkig zie jij Matthew snel en ik weet hoeveel dit voor je betekent.

Een kleine vier weken later krijg ik ook mijn dochter. Ze leeft niet meer en ik ben bang dat jij haar niet kan zien. Maar mijn moeder neemt je lopend in de rolstoel mee, zodat je toch je kleindochter Juul één keertje vast mag houden. We hadden je zo graag het geluk van het prachtige leven van dit meisje gegeven, maar zij ging eerder dan ieder van ons…

Het afscheid van Juul kan je niet bijwonen, ik hoop dat je daar vrede mee hebt…

Het duurt een tijd, maar je huis voelt langzaamaan meer als thuis. Je leeft weer een beetje op, maar ik zie de pijn als je mijn verdriet ziet. Je tranen laat je niet zien. Wil je sterk zijn voor mij? Je wil graag mijn boek lezen en een foto van Juul. Dit regelen we dan ook snel. Ook voor jou hoort ze erbij en dat voelt fijn.

 

Wat er precies gebeurde weten we niet precies, waarschijnlijk een of meerdere hersenbloedingen waardoor je uiteindelijk niet je bed meer uit kon. Het duurt lang en je leven heeft totaal geen toegevoegde waarde meer, maar je blijft nog wel even bij ons. Wil je niet gaan? Durf je niet te gaan? Praten, eten en drinken lukt bijna niet meer, het blijft maandenlang bij vloeibaar eten en ook daarin verslik je je nogal eens. Ik weet hoe vreselijk je dit vindt. Totale afhankelijkheid.

Toch nog een negende achterkleinkind

2014: Ik ben weer zwanger. Je negende kleinkind is onderweg en ik hoop dat je het nog redt om haar gezond en wel op schoot te nemen. En dat lukt! Je geniet enorm van het kleine poppetje Puk. Je straalt en het lukt je ondertussen ook weer wat dingen te zeggen. Mijn moeder laat bij elk bezoek filmpjes en foto’s van Puk zien en je vindt het fantastisch!

Afgelopen week

Februari 2017: Je gaat hard achteruit. Een filmpje van Puk geeft je nog een laatste glimlach, maar daar blijft het bij. Je reageert nauwelijks. We komen nog snel even langs met Puk. Het lukt je niet te reageren als je ogen eventjes opengaan. De zusters zeggen dat je ons kan horen en voelen, ik hoop dat dan maar.

De volgende dag is het zwaar voor jou en iedereen die bij je is. Je hebt niet de rust die ik de dag ervoor nog bij je zag. Je lijkt bang, benauwd en onrustig. Vandaag zal je laatste dag zijn. Ik kan het niet opbrengen erbij te zijn. Het voelt enorm egoïstisch. Ik ben bang dat dit me gaat breken. Bang dat ik zal instorten en niet meer omhoog kan komen. Voor mij zal dit de eerste begrafenis zijn na Juuls overlijden en ik weet dat we naar dezelfde begraafplaats moeten. Dat we je weg zullen brengen naar het crematorium waar ik mijn eigen kind ook achter moest laten. Een moment waar ik nooit te lang stil bij wil staan. Het scheurt teveel open en de angst grijpt me.

Iedereen zegt me dat ze het begrijpen en dat doen ze ook echt. Ze zeggen me dat ik daar ook niet bij hoef te zijn. Maar het voelt alsof ik je tekort doe…

Lieve oma, je bent nu misschien wel bij Juul. Je hebt rust… Vrijdag nemen we voorgoed afscheid en al ben ik er niet bij als ze je wegbrengen naar het crematorium, ik ben wel bij je <3

 

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram