Moeilijk zwanger worden na verlies baby

My life… waarom werkt mijn lijf niet?

Dolgelukkig dat we na acht maanden eindelijk een positieve test hadden. Nooit hadden we kunnen bedenken dat we zeven maanden laten onze baby levenloos op schoot zouden hebben. Nooit hadden we kunnen bedenken dat we meteen afscheid van haar moesten nemen. En naast die pijn, het verdriet, gemis en verlangen naar Juul, bleef er nog een groot verlangen hangen. Een grote wens was niet in vervulling gegaan. Zo graag hadden we samen dit kindje groot gebracht en zo graag hadden we voor haar willen zorgen. Maar nog steeds staan wij met lege handen…

Nu 1,5 jaar later

Al na een paar maanden ging de pil de kast in. Het was eng om uit te spreken naar elkaar, dat we graag nog een kindje zouden krijgen, maar we wisten beiden dat dit is wat we willen. Natuurlijk voelden we ons schuldig naar Juul toe. Maar we snapten ook wel dat dit onzin was.

Naarmate de maanden verstreken werd ook het schuldgevoel minder. Natuurlijk zou ik alles ervoor over hebben om haar bij ons te hebben, maar dit kan niet.. Dus gaan we voor een tweede kindje van ons samen. Wel groeide met de maand de frustratie en de boosheid. Waarom lukt het nou gewoon niet? Hebben we nu niet een beetje recht op geluk? Waarom moet ook het zwanger worden al zo’n lange strijd worden? En maand na maand gebeurde er niks.

En zo kwamen wij in het IVF-traject terecht. Alsof dit de oplossing zou zijn, alsof hierin alle antwoorden lagen. Maar ook dit heeft ons nog geen kindje gebracht.

Is er wel een oorzaak

Het is voor veel mensen zo klaar als een klontje waarom het niet lukt. “Je bent er teveel mee bezig.” of “Je lichaam is er misschien niet klaar voor.” of “Je wil te graag.”

En vervolgens komen de tips hoe we het waarschijnlijk wel voor elkaar zouden kunnen krijgen. “Ga even lekker op vakantie.” Of “Zoek afleiding.” of “Neem er even afstand van.” Of je krijgt de verhalen te horen van iemand die ze via via kennen en daarbij is het ook gelukt. Dus het komt wel!

Wat je niet hoort zijn verhalen waarbij er geen happy end op dit vlak bestaat. Toch heb ik inmiddels een aantal van deze vrouwen mogen leren kennen. Vrouwen die misschien al tien jaar bezig zijn en nog steeds met lege handen staan. Ik ga er vaak vanuit dat het echt nog wel een keer lukt, maar ik hou ook in mijn achterhoofd dat dat helemaal niet zo hoeft te zijn…

Ik weet niet of er bij ons een oorzaak is. Ik denk dat het gewoon pech is. Ik weet namelijk dat ik zwanger kan raken en ik zit momenteel prima in mijn vel. Dus er zou niks in de weg staan als ik de tips van hierboven moet geloven. Ik ben er heus wel mee bezig, maar heb genoeg afleiding door mijn werk en gezin. Daarnaast zijn we weer gestart met trouwplannen maken. Toch blijft ieder maand die enorme teleurstelling als ik weer ongesteld blijk te zijn.

Ik heb regelmatig contact met andere ‘onzichtbare’ moeders. Moeders die na het overlijden van hun kindje ook bezig zijn met zwanger worden. En heel vaak duurt dit ook erg lang en lukt het niet meer vanzelf. Zou er dan toch iets zijn wat er met onze lichaam of geest is gebeurd nadat wij een kindje hebben verloren? Of lijkt het allemaal alleen maar zo. De vrouwen die wel weer snel zwanger zijn die hoor je misschien ook niet zo gauw.

December 2014: Stoppen of doorgaan

En nu, wat doen we nu? Ivf heeft ons nog niet gebracht wat wij ervan verwacht hadden. De embryo’s raken op en nu moeten we bedenken, gaan we door voor een tweede ronde of stoppen we ermee en laten we de natuur z’n gang gaan?

Ewout is klaar met alle teleurstellingen en denkt eraan om ermee te stoppen. Ik ben nog niet zover, ik wil geen spijt krijgen, geen wat als… Ik wordt in april 39. Mijn tijd is bijna om… Maar of IVf nou ons antwoord is? Misschien is er nog een andere weg, misschien is er een andere manier?

Ik weet het nog niet. Wel hebben we één ding besloten: We gaan een afspraak maken met onze gynaecoloog. Met haar gaan we de opties bekijken en bespreken. Er is vast nog meer wat uit de kast getrokken kan worden. Eerst alle opties bespreken en dan samen overleggen wat we gaan doen. Het moet wel een toegevoegde waarde voor ons hebben en dat gevoel hebben we nu niet.

Hoe het verder ging in januari 2015 lees je verder in mijn volgende blog(s). Wel hoor ik ondertussen graag van jou; Wat heb jij al gedaan? Hoe is het bij jullie (uiteindelijk) gelukt? Klopt het beeld wat ik heb, dat het vaak zo moeilijk gaan na het overlijden van je baby? Of ben jij ook nog steeds bezig?