My life…een gewone zondagavond in de nazomer.
“Leuk!” Dachten we…
Een nieuwe serie op de zondagavond. Al de hele zomer is er niet zoveel te vinden op dat zwarte vierkante blok voor onze neus. Aangezien ik afgelopen zomer niet het geduld en de rust had om van het buitenweer te genieten ben ik blij dat de nazomer zich aankondigt. Dit betekent met regelmaat weer nieuwe series en geen herhalingen! Zeker de zondagavond vind ik het heerlijk om gewoon nutteloos series te kijken, zoals bijvoorbeeld Divorce. Geniale serie vind ik dat! Nu kwam RTL4 met een nieuw idee, een nieuwe serie. De voorstukjes spraken me wel aan; sexy, spanning, mooie mensen. Nog voordat ik een aflevering had gezien had ik mijn oordeel al klaar: Nederland had er weer een topstuk bij! Nieuwe buren…naar het gelijknamige boek van Saskia Noort. Met mij waren er nog 1,4 miljoen mensen die hetzelfde dachten. En samen met die 1,4 miljoen gingen ook wij er lekker voor zitten. Ik vraag me af of hun avond hetzelfde verliep…?
Chips en een glas cola! Wij zitten lekker onderuit gezakt op de bank. Na een wat mindere week (emotioneel gezien) ging het de afgelopen twee dagen weer wat lekkerder. Af en toe vallen we even terug in een dip van verdriet en gemis. Zo ook verliep de afgelopen week om de één of andere reden wat minder, maar we hadden ons weer herpakt, we konden weer een beetje lachen. Dus in ontspannen modus zakken we lekker onderuit voor de nieuwe tv serie. Na een klein half uur sloeg dit om. Één van de hoofdrolspeelsters moest met 30 weken plotseling haar dochtertje ter wereld brengen. Ik begrijp dat dit maar tv is, het is niet echt. Toch zijn zit soort dingen voor ons pittig om te zien. Je wordt weer even teruggebracht naar je eigen werkelijkheid, je eigen herinneringen. Maar de serie bevalt wel en we besluiten door te kijken. Tegen het einde van de aflevering zitten we in dikke tranen… De artsen zijn de kleine meid aan het reanimeren en Ewout schiet terug in zijn herinnering…
Artsen omringen zijn kleine meid, het slappe lijfje van 1420 gram ligt levenloos op de tafel. Twintig minuten lang wordt er gevochten voor haar leven, iedereen wil een hartslag zien, horen, voelen. Wekenlang is er alles aan gedaan om haar zo veilig mogelijk te laten zitten, om haar alle kansen te geven. 24/7 werden we in de gaten gehouden, het zou wel goed komen… Maar haar hartslag kwam niet meer terug.
Ik was nog onder narcose en heb deze beelden gelukkig niet in mijn herinnering hoeven opslaan. Even heb ik dan ook niet door dat Ewout naast mij in tranen zit. Ik schrik en druk op een knop van de afstandsbediening. We zijn klaar met deze serie…En we vallen terug naar de meest afschuwelijke dag van ons leven. De dag dat we te horen kregen dat Juul nooit haar oogjes zou openen…
Goede tv? Vast wel, nog niet eerder ben ik zo geraakt door een (Nederlandse) serie. Maar of dit de manier is waarop ik geraakt wil worden? Toch is het ondanks de pijn soms goed om even terug te zijn in die herinnering. Ze is dan weer heel even heel dichtbij…
My life blogs, how is your life?!
Liefs Nathalie
3 reacties op “nieuwe buren”