Scars, littekens

My life….blijvende littekens

“Our scars have the power to remind us that the past was real.”

                                                                    – Hannibal Lecter

Danny rent vrolijk het trappetje van de gymzaal op en af. Hij was als eerste klaar met omkleden en is blijkbaar nog vol energie! Het is heerlijk weer en ik sta wat te beppen met de andere schoolpleinmoeders van groep 3 (Oeh, wat verlang ik terug naar die jonge vrouw in haar twintiger-jaren). BENG!!! Een klap haalt ons uit het gesprek. Danny komt naar me toe met zijn hand op z’n voorhoofd, net een beetje jengelend, niet echt huilend. (ik denk dat hij vooral geïrriteerd was dat hij door die val uit zijn spel werd gehaald). Ik verwacht er dan ook niet veel van en hou zijn hoofd even tegen mijn buik (je denkt dat ik klein ben, Danny was echt een minimensje). Toen hij klaar was met mekkeren nam ik een kijkje naar zijn hoofd…Zijn schedel keek me bijna aan! Een rechte lijn, van boven naar beneden, was opengesprongen  (heel weinig bloed echter). Ik zag dit niet aankomen (gelukkig ben ik niet zo’n hysterische moeder) en zag ook de andere moeders verschrikt kijken. Met een (schone) doek op zijn hoofd zijn we meteen naar de huisarts gegaan en daar heeft zij het meteen gehecht. En zo stond hij de hele zomer op de foto met een grote pleister op zijn voorhoofd op zijn zwembadabonnement.

Er was een moeder die mij later aansprak dat ik er misschien eens mee naar de plastische chirurg moest gaan. Het was immers zo zonde van zijn mooie gave koppie. Ik heb hier geen moment over nagedacht en vond het eerlijk gezegd ook totaal overbodig. Het is een jongen, een paar butsen, krassen, bulten enzovoorts maak ik me niet zo druk om. Gelukkig heb ik daar dan ook geen actie voor ondernomen. Hij draagt altijd zijn haar over zijn voorhoofd en zelfs als het van zijn hoofd weg is moet je goed zoeken wil je het nog terug kunnen vinden.

Iedereen heeft er wel eentje; een streep op je voorhoofd (door die klap tegen de muur), een rode stip op je arm (van de waterpokken) die maar niet lichter lijkt te worden of misschien zelfs dat grote litteken waar ooit je been hoorde te zitten.

Uitwendige littekens helpen ons herinneren wat er op dat moment gebeurde, je weet vaak precies waar je was en wat je aan het doen was op het moment dat het gebeurde. Als moeder van twee pubers heb ik er ook al een aantal voorbij zien komen.

Ik heb zelf ook wel een paar littekens. (Momenteel vooral heel veel onzichtbare) Mijn grootste is van de keizersnede. Vaak hoop je dat littekens verdwijnen, maar nu word ik soms verdrietig als ik zie hoe snel hij aan het vervagen is. Het voelt zo goed om een zichtbaar/tastbaar bewijs te hebben dat Juul er is geweest. Ze heeft in mijn buik gezeten en is hierdoor naar buiten gehaald. Dit is de plek waar ze haar laatste hartslag had, dit is de plek waar iedereen vocht voor haar leven. Dit is het bewijs dat ik op mijn lichaam draag dat het echt was, dat zij echt was.

Mijn litteken vervaagd, ik merk dat ik dat niet wil.

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie