Vaye en Veerle

Alles leek voorspoedig, de controles waren steeds goed. Volgens de gynaecoloog twee-eiig dus minder kans op complicaties. Toen kwam daar de 20 weken echo, hier keken we enorm naar uit. Alles leek goed, twee gezonde meiden! Er was alleen een heel klein verschil in vruchtwater te zien, dit werd doorgegeven aan mijn eigen gynaecoloog.

Een week later, de telefoon ging, het was mijn eigen gynaecoloog of ik deze week nog een keer langs wilde komen zodat zij zelf ook even kon kijken naar dit verschil. Ik schrok hier om één of andere reden toch van en zat al gauw op Google… Tweeling met vruchtwater verschil… uitkomst iedere keer: tts. Maar nee, mijn tweeling is twee-eiig dus dit kan niet.. Op naar de echo. Eigen gynaecoloog ging kijken of ze iets kon ontdekken waardoor dit verschil te verklaren was. “Nou mevrouw, alles ziet er prima uit, twee gezonde meiden. Niks om je zorgen om te maken, maar voor de zekerheid stuur ik je toch even door naar het UMCG.” Ik liet een paar keer vallen of het geen tts kon zijn… Nee dit kon niet, twee placenta’s. Er vanuit gaande dat de gynaecoloog het wel zou weten ging ik met een gerust hart naar huis. Vijf dagen later de afspraak in het UMCG.

Mijn man moest werken dus kon niet mee, dus met mijn schoonvader op naar het UMCG. Er was immers weinig aan de hand volgens mijn eigen gynaecoloog. Na lang wachten eindelijk aan de beurt… de echo… deze duurde en duurde… twee placenta’s? Waar is dan de scheiding in de placenta? Een uur verstreek en ik lag steeds ongemakkelijker. Duidelijk vruchtwater verschil… het lijkt toch echt op tts mevrouw.

De professor werd erbij gehaald en binnen 5 minuten kwam de conclusie. Duidelijk tts beeld stadium 3! Geen twee-eiige tweeling maar een-eiig! Ik stortte in en zette het op een huilen, wat gebeurd er? Wat is dit? Mijn meiden! Komt dit goed? Er werd overlegd met Leiden. Morgenochtend vroeg melden in Leiden voor een laserbehandeling.

Huilend heb ik mijn man gebeld, deze is gelijk thuis gekomen van het werk en onze oudste kinderen uit logeren gebracht, zodat wij zo vroeg mogelijk weg konden de volgende ochtend. Geen oog dichtgedaan en om half zes ‘s morgens vertrokken samen met mijn man en schoonvader naar Leiden. We waren er zo vroeg dat er nog geen personeel aanwezig was, dus nog even moeten wachten. Oververmoeid en vol angst hoorde ik mijn naam, ik kreeg eerst een echo. Zelfde verhaal, duidelijk tts beeld en zelfs al verder gevorderd ten opzichte van de vorige middag in het UMCG. Gesprek gehad en voor ons was de enige optie de laserbehandeling waarbij de placenta in tweeën wordt gedeeld door middel van het dicht laseren van bloedvaten. Ik was inmiddels 21 weken en 6 dagen zwanger. Ik kreeg een kalmerend middel, maar omdat ik amper geslapen had zakte ik helemaal weg en kwam bij vlagen bij. Toen de behandeling klaar was en ik naar mijn kamer werd gebracht dacht ik: “En nu komt het goed…” Tot de volgende morgen Eerste Kerstdag, de controle echo… 1 hartje klopte niet meer.

Ik heb het uit gegild en geschreeuwd en de hele rit van leiden naar huis alleen maar gehuild. We zijn 1 van onze dochters kwijt!
Toch moest ik door gaan voor onze andere dochter, waar ik de kracht vandaan heb gehaald weet ik nog steeds niet. Ik heb de crematie tot op de puntjes geregeld en de babykamer klaar gemaakt. Geluk en verdriet. Hoe dichtbij kan je het naast elkaar hebben… 22 maart, na het stofzuigen voelde ik wat lopen.. hè bah, even naar de wc. Bloed! Ik gilde en huilde: we moeten nu naar Groningen! Ik was toen 34 weken en 3 dagen zwanger. Mijn vliezen waren gebroken en ik verloor hierbij bloed en werd dus opgenomen. Gesprek gehad en als de bevalling spontaan zou beginnen werd dit niet geremd en mocht dit niet gebeuren zou ik met 37 weken gaan bevallen. Dinsdagavond 24 maart begonnen spontaan de weeën i.v.m. twee eerdere keizersnedes kreeg ik dit keer weer een keizersnee. Ik moest mijn man bellen want het ging nu gebeuren. Trillend lag ik in bed en heb ik mijn man gebeld. Het moment waar ik naar uit keek maar ook zo tegen opzag was ineens daar.

Op 25 maart om 00.13 uur werd Vaye geboren en om 00.15 uur haar tweelingzusje Veerle*.

Vaye deed het goed heeft een paar dagen op de nicu gelegen en is toen overgeplaatst naar het ziekenhuis dichterbij huis. We hadden  Vaye graag bij de afscheidsdienst van Veerle* gehad, maar helaas was dit niet mogelijk. Ondanks dit was het een mooie dienst, waar wij met tevredenheid op terug kijken.
Vaye is inmiddels thuis en doet het heel goed. Het verdriet om Veerle* zal altijd blijven en de vraag: wat als.. is sterk aanwezig. Toch geloven wij dat Veerle* het leven gelaten heeft om Vaye de kans op leven te geven.
Maar toch… wat hadden we jou graag hier bij ons gehad…