Wanneer besluit je te stoppen met IVF

My life…wanneer besluit je: Het is genoeg!

Nu weet ik het zeker! Ik stop!

Geen polonaise meer aan mijn lijf! Elke maand komt dit wel even voorbij in de gedachtegang. En het is niet eens de polonaise die ik het ergste vind! Het ergste is het wachten…. en het wachten gevolgd door de teleurstelling. Steeds krijg ik even hoop, die ik dan maar weer snel wegstopt. Hoop is namelijk erg gevaarlijk…. Dan kun je zo teleurgesteld worden. De klap is dan des te groter als het niet lukt. En het lukt toch niet, waarom zou het lukken? Het lukte vorige maand ook niet, en daarvoor ook al maanden niet. Ach wie hou ik nog voor de gek! Waarom zou ik nog doorzetten?

Het begin

Toen onze arts besloot dat wij IVF  zouden krijgen, waren wij overtuigd dat dit het antwoord was op ons probleem. Het probleem van een uitblijvende zwangerschap. IVF was de oplossing in onze ogen. We weten namelijk dat er geen aandoeningen zijn, waardoor het niet lukt. Alles is gezond, dus met IVF moet het lukken. Ook de arts is positief en hoopvol.

En na de eerste embryo terugplaatsing was ik er zeker van. Nu gaat het gebeuren! Over negen maanden hebben we dan eindelijke onze kinderwens in vervulling. Maar na twee weken werd ik gewoon ongesteld… De domper was niet te omschrijven. De teleurstelling was enorm, aangezien dit onze oplossing moest zijn.

Maar na wat leeswerk kwamen we er al snel achter dat de eerste keer heel vaak niet lukt. En zo gingen we na onze rustmaand op naar de volgende poging. Geen medicatie nodig, ik had immers 10 cryo’s (ingevroren embro’s) over! Daar moet het mee gebeuren, daar zit ons kindje tussen!

Mijn cirkel, mijn cyclus

Mijn maand loopt momenteel steeds hetzelfde. Laten we zeggen dat mijn menstruatie de start is. Alhoewel, de start van een nieuwe ronde, maar meteen ook een einde, een einde van een vorige ronde.

Ik begin deze dagen altijd erg van slag. Alles is negatief, en alle hoop is het raam uit. “Het lukt toch nooit meer!” “Waarom zouden we nog?” “Ik ben het zo zat om alles te laten en te moeten!” “Ik ben er klaar mee, ik doe het niet meer!” Ik kan de hele dag alles in het negatieve zetten.

Daarna komen de tranen, meestal ‘s avonds. Ik ben verdrietig, voel me een mislukking, en geef mijn eigen lichaam de schuld. Het moeilijkste is dan dat ik vaak terugval in mijn verdriet om Juul. Deze dagen vallen het zwaarst. Het had niet zo moeten gaan, zij is ons kindje, zij had hier moeten zijn. En ik denk dan dat we het maar zo moeten houden. Ik kan dit niet elke maand aan. Het is al zo zwaar zonder haar, waarom dit nog er bovenop…

Maar na een dag of twee merk ik dat ik me alweer  wat beter voel. We lachen weer en doen even aan al onze zondes, alles wat normaal niet mag of ongezond is voor je. Dan geen we even evalueren, relativeren en snappen we ook wel dat het nog even kan duren. Drie dagen later en in een totaal nieuwe mindset! En zo starten we onze nieuwe maand. Vrolijk en lachend rijden we naar het centrum war ze de terugplaatsing doen. Deze maand zitten we er duidelijk beter in! Maar op de terugweg lijken er ineens toch weer twee andere personen in de auto te zitten. We zijn stiller en gedachtes dwalen.

De eerste week die daarop volgen doen we niet zoveel geks. We zijn wat makker, doen ons ding en de spanning valt nog mee. Dan volgt de tweede week en hierin merk ik altijd dat het irritatielevel wat hoger ligt. Sneller geïrriteerd om dingetjes en de klok kruipt langzamer dan ooit. De hele dag ben ik gefocust op mijn lichaam. Merk ik al wat?

Dan is het wachten op de testdag. en tot nu toe na een omo-witte test weer ongesteld. En dan…dan begint het cirkeltje weer opnieuw.

Ik weet het zeker, ik stop niet

Maar ja, wanneer besluit je dan dat het genoeg is? Wanneer zeg je, het is genoeg!

Voor mij is het nog niet zover. Ik kan zonder medicatie mijn terugplaatsing krijgen en dat scheelt enorm! Met medicatie kun je je voorstellen dat het een aanslag op je lichaam is. En we hebben nog 6 cryo’s over.

Ik kan me nu nog niet voorstellen hoe en wanneer ik deze knoop zou kunnen doorhakken, maar als ik mensen hoor praten die al meer dan 5 jaar bezig zijn, dan vraag ik me af of ik dat zou doen. Maar ik herken ook het gevoel van: “Misschien is het juist deze maand wel raak!” Niks willen verspillen, geen tijd verdoen!

Ach vijf jaar heb ik toch niet meer. Ik ben al aardig onderweg naar de 39. Ik denk dan (nu) ook dat ik gewoon doorga tot de artsen zeggen dat het klaar is. Maar ja, als dat nog twee jaar duurt… dan moet ik toch een andere mindset vinden, want nu hebben we het idee dat ons leven “on hold” staat. en dat moet dan echt veranderen, maar hoe?

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie