Ik heb zelfs een beetje heimwee

 “Ik ben zo blij dat ik toch gegaan ben.. ik heb zelfs een beetje heimwee! Zoveel lieve mensen om je heen die je zonder woorden begrijpen.”

Ik ben boos… boos op alle mensen die ons veroordelen. Al die mensen die het taboe in stand houden. 

Ja, we hebben een ontbrekend stuk in ons hart. Ja, we hebben de rest van ons leven verdriet. En ja, we huilen nog regelmatig in stilte… En dat maakt me boos. Waarom moeten wij in stilte huilen?!

Lees ook: Hoe groot is het taboe na een overleden baby
Het Vlinderkindcafé.

20 mei waren we met een fantastische club moeders bij elkaar bij het Vlinderkindcafé. Wat was het wederom een prachtige middag. De reacties van iedereen zweven nog na bij me. Hier doe ik het voor, het gevoel wat deze liefdevolle moeders met zich mee dragen en zo ontzettend graag willen uitspreken zonder te twijfelen of ze ‘het’ wel kan zeggen. Want je weet het immers niet… Hoe reageert de ander? En zit hij/zij hier wel op te wachten? Hoe denkt ze dan over me? Denkt ze straks dat ik de hele dag in het donker zit te huilen en geen leven meer heb? Of denkt ze dat ik mijn overleden kind tekort doe, omdat ik weer gelukkig kan zijn en geniet van mijn leven?

Hier is een plek waar het zonder twijfel kan! Zeggen wat je wil en nog begrepen worden ook. Want deze moeders weten wat je bedoelt… Tijdens het café vloeien er regelmatig tranen vanwege de opluchting dat je niet alleen staat in jouw verdriet en ervaring. De erkenning en herkenning is zo belangrijk.

vlinderkindcafé bijeenkomst ouders overleden kinderen

Waarom kan het niet overal zo zijn

Natuurlijk wordt er gehuild bij het Vlinderkindcafé! Dat betekent niet dat we zwarte rouwende vrouwen zijn. En dat neemt niet weg dat we niet kunnen lachen of het gezellig kunnen hebben, ook zo’n middag.

Nee, we huilen echt niet altijd. En nee, we zijn niet altijd die verdrietige vrouw. En nog veel belangrijker… zelfs als we wel huilen en zelfs als we een donkere dag ervaren, dan nog is het niet zo dat wij geen geluk kunnen ervaren.

Wil je even binnen kijken in ons Vlinderkindcafé en dit horen en zien? Bekijk dan HIER de live filmpjes.

Dit brengt dat ik niet altijd open en eerlijk durven zijn over mijn gevoelens. Ik wil alleen maar dat er geluisterd wordt. Geen onnodige tips en adviezen. Geen opmerkingen, hoe goed bedoeld deze ook zijn. alleen maar een luisterend oor en begrip tonen voor onze gevoelens. Ik weet dat een ander niet kan weten of begrijpen hoe het voor mij is, probeer daarom ook niet hier in de buurt te komen. Dat hoeft niet. En natuurlijk, ik ben ook niet altijd de makkelijkste. Soms kan ik het hebben en geef ik een reactie, maar tref je me op een slechte dag… dan kan ik jouw woorden altijd verkeerd opvatten en is jouw goede bedoeling helemaal aan mij voorbij gegaan. Soms gaat mijn gevoel ver boven mijn verstand uit.

“Samen delen is helen ❤️  

Een mooie, emotionele middag waarin onze kindjes er kunnen zijn zoals ze waren. Mooi & puur.” 💕

Er zijn ook echt nare mensen

Buiten alle lieve mensen en goede bedoelingen (die soms alsnog verkeerd binnen kunnen komen), zijn er ook echt mensen die niet zo begripvol zijn. Weer hoor ik teveel nare ervaringen… Moeders die hun kind zijn verloren en niet eens de erkenning in hun verdriet krijgen van hun eigen moeder. Moeders die te horen krijgen dat het ‘nu maar eens klaar moet zijn‘. Helaas zullen deze mensen blijven. Veranderen kunnen we ze niet. Het enige dat ik kan doen is zorgen dat ik mezelf niet ga aanpassen aan wat deze mensen van me verwachten. De praktijk is wat lastiger dan dat ik het zo neerzet… En het is niet zo vanzelfsprekend voor iedereen om dit zomaar eventjes te doen.

Zeer bijzondere middag. Een voelbare samenhorigheid in het verdriet, erkenning en herkenning. Maar bovenal ook de trots voor onze mooie lieve kindjes.

“Ik vond het fijn dat ik er weer bij mocht zijn!”

workshop
Een nieuwe stap

Ik heb een goed evenwicht gevonden. Het Vlinderkindcafé geeft me nieuwe energie! Zoveel energie dat ik meer wil doen voor en met moeders van overleden kinderen. Dit brengt mij bij de volgende stap. Een nieuwe fase die ik dankzij Juul durf in te gaan. Het nutteloos overlijden moest ik omzetten naar een nieuw doel in mijn leven. Gaandeweg wist ik welke weg ik in wilde gaan slaan. Mede door het Vlinderkindcafé en de gesprekken die ik daar heb gehad heb ik ontdekt wat ik wil.

Ik ging aan de studie, rouwbegeleiding en coaching. Dit wil ik gebruiken met de nieuwe stappen. Workshops, voorlichting en coaching. Natuurlijk blijft het Vlinderkindcafé ook bestaan, net als mijn blog. Maar het lijkt me mooi om individueel of in kleinere groepjes vrouwen te te kunnen steunen die een kindje zijn verloren. Wil je hier meer over weten dat kan HIER.

Ik had hier nooit gestaan zonder alle trouwe lezeressen, volgers en bezoekers. Ik ben jullie dan ook enorm dankbaar dat jullie er steeds weer voor me zijn.

Dan ga ik nu weer even verder met mijn toekomstdroom! Tot snel <3

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram