Zwanger, de laatste keer
Mei 2015. Ik ben zwanger! Zwanger van een broertje of zusje van Feline* en Tess. De uitgerekende datum staat op 12 januari 2016, mijn verjaardag.
De eerste echo is weer net zo spannend. Toch merk ik dat ik mijn best doe het nu bewuster mee te maken, hier meer van te genieten.
Ik merk dat ik het lastig vind dat mensen er vanuit gaan dát ik nu meer kan genieten, nu meer ontspannen ben. Want, zo is hun redenatie, ik heb toch het levende bewijs dat het ook goed kan gaan. Dat klopt. Kán gaan! Maar ik heb ook het bewijs in mijn hart dat het ook gruwelijk mis kan gaan, op welk moment in de zwangerschap dan ook...
Lees HIER de rest van het dagboek van Irene
Toch weer die angst
Als ik ruim 10 weken zwanger ben heb ik een beetje bloedverlies. Ik wil net Tess naar bed brengen voor haar middagdutje. Terwijl ik op haar kamer zit ben ik volledig in paniek en bel ik met het ziekenhuis. Gelukkig kan ik vanmiddag meteen terecht. Ik bel Sven en vraag of hij mee wil gaan, dit wil ik niet alleen. Ik ben meteen zo bang. Sven komt gelukkig meteen naar huis en samen rijden we, met een doodmoeie Tess, naar het ziekenhuis, haar middagdutje schiet er bij in.
“Stel nou dat het misgaat, dan wil ik er mee stoppen.”
“Mop” zeg ik tegen Sven als we in de auto zitten. “Stel nou, stel nou dat het mis gaat… “ Ik moet moeite doen om mijn tranen te bedwingen. “Stel nou dat het misgaat, dan wil ik er mee stoppen.” zeg ik. Ik weet het zeker! Mochten we straks te horen krijgen dat ons kindje het niet gered heeft, dan wil ik niet meer. Dan wil ik niet meer proberen om zwanger te worden. Ja, misschien is dat makkelijk gezegd nu, maar ik voel het écht zo. Deze spanning, deze stress, deze angst. Ik trek dit niet.
Gelukkig snapt Sven precies wat ik bedoel en denkt hij er precies hetzelfde over.
Met lood in ons schoenen gaan we naar de gynaecoloog. De opluchting is enorm als alles goed blijkt te zijn, en we het hartje zien kloppen.
Zwaarder
Het zal, ook deze zwangerschap, een tijd duren voor ik wat vertrouwen krijg. Deze kleine uk is nog drukker dan Tess in mijn buik. Hij of zij kan mij niet druk genoeg zijn.
Toen mijn zus zwanger was van haar tweede kindje heeft ze eens gezegd dat ze de zwangerschap “er een beetje bij deed”. Dat begreep ik toen niet. Hoe kun je een zwangerschap “erbij” doen. Maar nu pas snap ik was ze bedoelt
Tess vraagt gewoon haar aandacht. Ik kan een meisje van net 1,5 jaar niet uitleggen dat mama af en toe wat rustiger aan moet doen. En dat wil ik ook niet. Tess verdient mijn aandacht en ik vind het heerlijk. Af en toe is het wel wat zwaar. Kon ik, toen ik zwanger was van Tess, ‘s middags gewoon even lekker met mijn benen omhoog op de bank zitten. Nu kan dit alleen als Tess slaapt, en prompt heeft ze daar niet altijd zin in.
Maar ik klaag niet. Tess is het heerlijkste grietje wat ik me maar kan wensen. Tess gaat steeds meer kletsen en ik vind het alleen maar leuker worden met haar. En ik voel me gezegend met nog een baby’tje in mijn buik.
De wijze van bevalling
Er worden verschillende echo’s gemaakt. Gelukkig wordt er gehoor gegeven aan mijn vraag om elke controle een echo te maken en niet met het doptone apparaat naar het hartje te zoeken. Dat is een trauma, ik wil het gewoon echt niet.
De echo’s zijn iedere keer een opluchting. Hoe druk ons kindje ook is, toch heb ik de bevestiging van de echo nodig. Al merk ik nu wel dat ik iets zekerder ben van een goede afloop.
Met de gynaecoloog bespreek ik tegen het einde van de zwangerschap de wijze van bevalling. De groei-echo’s voorspellen dat we weer een flink kind zullen krijgen. Het allerliefste zou ik gewoon poliklinisch bevallen, en afwachten tot dit gebeurd, maar de angst dat ik weer net zo’n bevalling zal hebben als bij Tess, overheerst. In goed overleg met de gynaecoloog bespreken we dat ons kindje met een keizersnede geboren zal worden. Ik vind dit ontzettend eng, maar ben ook opgelucht dat ik niet op de natuurlijke wijze zal bevallen.
Misschien ben ik nog wel het meeste bang voor de eerste periode na de geboorte van ons kindje. Bij Tess heeft het zo’n tijd geduurd voor ik weer mezelf was en ik ben zo bang dat dit nu weer gaat gebeuren.
De grote dag
Op de dag van de keizersnede brengen we s ochtends Tess naar mijn ouders, daar zal Tess 2 nachtjes logeren. Als we daar weg gaan wil ze ons maar moeilijk laten gaan. Alsof ze aanvoelt dat er iets te gebeuren staat.
Ik vind het moeilijk. Ook voor haar zal er straks een heleboel veranderen.
In het ziekenhuis verloopt het allemaal hartstikke goed.
We moeten een tijdje wachten, maar iedereen is hartstikke lief en eindelijk is het moment daar.
Ik ben hartstikke nerveus als we de OK op gereden worden, maar voor ik het goed en wel besef is ons kindje geboren. Een gezonde, stevige jongen. Onze zoon Hugo. Ik huil van opluchting en geluk. Ik ben ook vooral blij dat hij zo stevig is. Dit bevestigd dat ik een goede keus gemaakt heb door te kiezen voor de keizersnede.
Wil je het dagboek (de blogs) van Irene blijven volgen? Blijf via Facebook op de hoogte
