De roze wolk

My life…bestaat die roze wolk wel?

Samen zwanger

Het was allemaal goed getimed! Samen met mijn zusje en één van mijn beste vriendinnen! We waren zwanger! Hoe leuk is dat en hoe vaak gebeurd dit. We zaten allemaal op dezelfde roze wolk en we konden de hele dag lekker klagen over alle kwaaltjes en je praten over je geluk. Daarnaast ben je al je hele toekomst (of eigenlijk de toekomst van de baby’s) aan het uitstippelen. Misschien komen ze wel allemaal bij elkaar in de klas? En wie weet, worden het wel hele goede vrienden/vriendinnen. Zou hier een bijzondere band ontstaan tussen neefjes en/of nichtjes? We raakten niet uitgepraat. Ook waren we alle drie overtuigd dat dit onze laatste kindje zou zijn. Het was dus extra genieten en alles nog voor een laatste keer beleven…

Verder uit elkaar, dichter naar elkaar toe

Toen begonnen bij mij de bloedingen, de placenta previa* werd een feit. De roze wolk werd al snel overschaduwd door een grijze. Genieten was er niet meer bij en het werd ziekenhuis in en uit. Veel controles, veel angst en onzekerheid hielden mijn dag bezet. Mijn buik groeide en ik kon het niemand laten zien. Ik lag thuis op de bank of in een ziekenhuisbed.

Mijn zus en vriendin waren uiteraard bang met en voor mij. Zij voelden als geen ander de angst die ik doormaakte. Ook zij hadden een kleintje in hun buik en konden zich niet meer inleven dan ieder ander hoe angstig dit voor ons moest zijn. Ze stonden altijd voor me klaar. En ondanks deze steun voel je je toch alleen. Zij gaan verder, zij gaan de stad in om alle spulletjes voor de baby te kopen, kijken uit naar de controle bij de verloskundige, werken, sporten nog een beetje,  en mogen verder op hun roze wolk.

Terwijl zij elke dag weer vrolijk opstonden op die roze wolk werd ik wakker en wilde alleen maar horen of het hartje van mijn baby nog klopte. Elke dag was overleven en iedere week die we gehaald hadden was een mijlpaal die we erbij mochten krijgen. Tot de dag dat ik wakker werd en ik de hartslag van Juul zag zakken tot het verdween…

Kleintjes worden groot

Hoe kan ik toch van deze twee kleintjes genieten ondanks de pijn die ik heb als ik ze zie? Ik weet het niet, maar ik doe het absoluut wel! Het is uiteraard heel zwaar. Mijn neefje was vier weken toen Juul geboren werd en mijn vriendin beviel twee weken later van haar dochter.

Ik ben ze nooit uit de weg gegaan, dat wilde ik niet. Ik wist dat iedere confrontatie zwaar zou zijn, maar ik wilde ze allebei in mijn leven. Wanneer ik ze op schoot had, kreeg ik het gevoel dat ik dankbaar was dat deze prachtmensje niks was overkomen, dat zij veilig bij hun papa en mama waren. Maar vooral voelde ik mijn verdriet en verlangen naar Juul sterker dan op welk moment dan ook. Ik voelde het babyhuidje, het huidje wat ik zo miste, het huidje wat ik maar heel even heb mogen voelen, maar wat ik bij het strelen van een babyhandje toch af en toe in mij herinnering terug kan halen. De baby’s worden groter en het vergelijken met Juul verdwijnt. De pijn van je herinnering veranderd in de pijn van herinneringen die je niet hebt kunnen maken. En elke keer als ik ze zie vraag ik me af hoe Juul nu zou zijn, hoe ze eruit zou zien, wat haar eerste woordjes zouden zijn… Herinneringen die ik nooit zal krijgen.

Hoe is het voor de verse mama’s

Het gesprek gingen we nooit uit de weg. Niemand deed alsof Juul er nooit was geweest, niemand vermeed ‘het’ onderwerp “omdat het misschien wel teveel verdriet bracht”.

Toch is het voor hun ook niet makkelijk geweest. Naast hun verse geluk was het ook voor hun een vreselijke confrontatie. Ze wisten hoeveel pijn het mij moest doen om hun geluk aan te moeten zien. Mijn zusje heeft zich lange tijd schuldig gevoeld. Zij had wel haar kindje en zij was (naast haar rouw om Juul) dolgelukkig. Hoe kon zij dit toelaten, zonder mij pijn te doen? We hebben er een prima weg in gevonden met elkaar. Dit gevoel moest slijten, zij moest vooral dankbaar zijn dat hij er was! En ze kon zien dat ik echt wel kan genieten van dat mannetje.

Beide hebben het met de bevalling voor hun kiezen gehad en kregen keihard het besef dat de zekerheid van een gezond kindje op schoot er nooit is. Die echte roze wolk…die is er misschien wel helemaal niet.

Forumtip: Je herkent het misschien wel, de angst. en misschien had jij ook wel een complicatie? Via het forum kun je jouw ervaringen ook delen.

COMPLICATIE TIJDENS ZWANGERSCHAP

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie

*Placenta previa (voorliggende placenta)

Bij een placenta previa ligt de placenta over de baarmoeder heen, gedeeltelijk of totaal (bij mij totaal). Dit kan heftig bloedverlies veroorzaken. Dit bloedverlies kan ernstige gevolgen hebben: De bevalling kan in gang worden gebracht. En de placenta kan losraken.