Als de roze wolk rood wordt, de placenta praevia
Placenta praevia, het begin van de ellende… Waaraan Juul is overleden is een gevolg geweest van heel veel… vooral heel veel bloedverlies. Al vroeg in de zwangerschap verloor ik bloed. En gelukkig, het was geen miskraam. Een paar weekjes genieten en toen begon de ellende al snel.
Met 17 weken zat ik voor het eerst bij de gynaecoloog door bloedverlies. Daar kregen we te horen dat er sprake was van een laagliggende moederkoek, een placenta praevia. Deze placenta lag wel heel enthousiast voor de uitgang. al snel werd duidelijk dat we ons moesten voorbereiden op een zwangerschap met veel bloedverlies, ziekenhuis, rust, vroeggeboorte en een keizersnede. Dat was me een middagje wel! Ik besefte me natuurlijk helemaal niet hoe ernstig het was en kon er ook maar weinig informatie over vinden. Blijkbaar komt het maar heel weinig voor… Ik maakte me alleen maar druk om de keizersnede, dat wild ik niet!
Al snel werd alles anders
Het duurde niet lang of bloeding 2, 3, 4 volgde. Ik raakte al snel de tel kwijt en de ziekenhuisopnames bleven elkaar ook maar opvolgen. De angst groeide, niet alleen bij mij, maar ook de artsen zagen de 40 weken niet voldragen worden. We leefden van dag tot dag, soms zelfs van uur tot uur.
Soms was er een beetje bloed, soms heel veel. Soms verloor ik grote stolsels van wel 10 cm doorsnede. De hele roze wolk werd rood… Niets anders meer dan angst beheerde ons leven op dat moment. soms begonnen er harde buiken die langzaam meer gingen lijken op weeën, maar nog altijd bleef ons Juultje zitten.
Gebroken vliezen
Met 30 weken werd ik na het stoppen van bloedverlies weer eens ontslagen uit het ziekenhuis. Ik kon mijn eigen bedje weer in. Nog maar net lag ik, was net 4 uurtjes thuis en ik voelde weer wat lopen. Ik dacht meteen aan bloed, maar alles was blank… Mijn vliezen waren gebroken. In Leiden zette mijn weeën door, maar door alle medicatie daartegen werd mijn buik na een dag ineens rustig. Ik baalde, het voelde allang niet meer als die veilige plek voor onze baby. Ze moest eruit! Dat zou veel beter voor haar zijn. De artsen wilde elk uur dat nog mogelijk was in mijn buik beetpakken. Dit was echt beter.
Waarschijnlijk zou ze toch deze week wel komen, hoe langer ze bij mama is, hoe beter. Maar ze kwam niet… Ze deed het zelfs heel erg goed. Toch bleek uiteindelijk dat ze niet meer zo hard groeide. We moesten de groei maar goed in de gaten gaan houden. Daarvoor stonden echo’s vooruit gepland. Dit stond zo ver vooruit gepland dat ik me afvroeg of ze haar ooit wel zouden gaan halen.
De genadeslag van de placenta
32 weken was ik alweer, het is Pasen. Met een gezins-Paasontbijt in het ziekenhuis in de planning, krijg ik mijn controles.
Tijdens deze controles gaat het mis met Juul. Haar hartslag daalt en blijft laag. Voordat ik het weet ontwaak ik uit de narcose en de eerste woorden die ik hoor zijn: “Ze heeft het niet gered…”
Wat ging er mis?
Juul kreeg geen voeding meer. De navelstreng was afgestorven. Dit alles begon met bloedverlies van de placenta. De vliezen die braken was hier een gevolg van. De weeën die volgde ook. De ontstekingen die mijn placenta opliep… ook een gevolg van dit alles. Met uiteindelijk een afgestorven navelstreng die ervoor zorgde dat mijn meisje niet meer kon vechten.
Ik geef als oorzaak dan ook de placenta praevia. Zonder deze laagliggende moederkoek was deze ellende waarschijnlijk nooit geweest.
Bekijk de folder: placenta praevia of laagliggende moederkoek
