Sterf niet voordat je doodgaat

Sterf niet voordat je doodgaat

Bron foto: Evelien Uitvaartverzorging

Ik kwam deze foto tegen op fb…

Ik vind hem pakkend en het raakt me intens.

Waarom? De meeste mensen zullen mijn leven en de bijkomende zaken zoals verdriet en gemis wel kennen. Maar voor degene die me niet kennen zal ik het vertellen!

Mijn verhaal

5,5 jaar geleden werd mijn jongste zoontje ernstig ziek. Na maanden kwakkelen kwamen er steeds meer klachten en problemen om de hoek kijken. We werden niet serieus genomen bij de huisarts en ziekenhuis.

Mijn zoontje ☆ Tim, toen 10 jaar, bleek een hersentumor met uitzaaiingen in zijn rug en nek te hebben. Er brak een onzekere angstige tijd aan! We kwamen in de wereld die kanker heet. Als je het snel genoeg zegt klinkt het niet zo eng. Bijna normaal, aangezien de gemiddelde Nederlander wel het woord gebruikt om ermee te schelden, klinkt dit bijna hetzelfde als een griepje.

Maar dat was het zeker niet. Ik moest de zorg van mijn kind in de handen leggen van voor mij toen onbekenden mensen. Artsen maatschappelijk werksters, oncologen en radiologen.

Afspraken met een kind van 10 jaar op de radiologie, waar we tussen de gemiddelde leeftijd van 60 jaar zaten, zat mijn zoontje in een rolstoel bang om zich heen te kijken.

Er een lieve opmerking kwam van een oudere meneer: ”Het doet geen pijn hoor jongen.” Maar de opmerking viel zo verkeerd, waarop mijn zoontje schreeuwde: “Maar u bent oud!”

Ik, met het schaamrood op mijn wangen, zat daar… maar ik moest hem wel gelijk geven! Ik en hij hoorden daar niet te zitten!!!

Alle onschuld afgepakt

En dan kom je op de kinderoncologie waar je geconfronteerd wordt met de harde werkelijkheid dat je niet de enige bent. Waar je in een wereld tussen leven en dood balanceert. Het is onwerkelijk, eng en je voelt je zo radeloos.

Het huilen van een kind dat door merg en been heen gaat, ook al is het niet je eigen kind. De strijd, hoe klein of groot ze ook zijn, die je in die oogjes ziet. De onschuld is ze afgepakt, genadeloos zonder dat ze erom hebben gevraagd! Hun leven met dat van ons ouders, broers en zussen, stopgezet en alles draait om het zieke kind binnen het gezin.

Hoe je ook vecht om alles draaiende houden binnen het gezin, je andere kinderen schieten erbij in.

Ook bij hun wordt het leven genadeloos stopgezet. Speelafspraakjes sporten enz enz… Het gaat niet meer omdat het plaats moet maken voor die alles verwoestende chemo en de complicaties die daarbij horen.

Dagen worden weken, weken worden maanden en maanden worden jaren! In ons geval bijna 2 jaar waar we meer in het ziekenhuis verbleven dan dat we thuis waren.

Alles verandert, zo ook ons gezin, er klopte niks meer van.Eeen goed huwelijk werd wankel we groeiden uit elkaar en zijn uiteindelijk gescheiden. Ook dat kon er nog wel bij.

Het leek voorbij

Toen we eindelijk goed bericht kregen. Tim was schoon, er zat niks meer en Tim kreeg zijn laatste onderhouds chemo. Op vrijdag 14 november 2014. Onzeker en bang waren we wel voor de jaren die komen gingen, want immers het roze randje was weg. Maar het ergste hadden we achter de rug.

Althans dat dachten we… Dinsdag 18 november stortte Tim in elkaar onder de douche. 112 gebeld en we werden gelijk naar het Sophia kinderziekenhuis gebracht. Tim had hoge koorts en na bloeduitslagen werd bekend dat hij een vleesetende bacterie had. Die had hij enkele maanden eerder ook gehad en de gaten zaten nog in zijn lichaampje. Een plan werd gemaakt, maar zover kwam het niet… ‘s nachts  stopte zijn hartje ermee. Tot 2 keer aan toe heb ik gezien hoe ze hem hardhandig reanimeerden. Akelig eng en erg eenzaam, alleen in een hoek gedrukt en het bloed alle kanten op zien vliegen door elke stroomstoot.

Het was zo’n film die je op tv ziet. Realistisch, echt niet, dat drong niet door.

3 dagen op de IC waar hij in leven werd gehouden door machines en ik mijn eigen kind niet meer herkende. Het was net of er een opblaaspop lag op dat bed, dat grote bed en elk piepje wat je hoort kan de laatste zijn!

Op 22 november 2014 is Tim op mijn schoot en in mijn armen om 16.30 uur overleden.

Ik kamp met een zware depressie en zie het allemaal niet meer zitten. Ik volg intensieve therapie omdat mijn oudste zoon nu 21 jaar ook een moeder verdient die er voor hem is. Maar poeh, ik weet alleen niet meer hoe.

Iedereen draait genadeloos door

“De bank heeft z’n plek, de tv en de eettafel ook zelfs zijn urn heeft een plekje, maar het verdriet en gemis van me kind mag en moet er zijn!”

De buitenwereld draait genadeloos door, vrienden verdwijnen en zelfs familie kijkt de andere kant op.

Het meest pakkende maar oh zo kwetsende zinnetje popt op: ”Je moet het een plekje geven” Waarop ik altijd boos wordt en antwoord:  “De bank heeft z’n plek, de tv en de eettafel ook zelfs zijn urn heeft een plekje, maar het verdriet en gemis van me kind mag en moet er zijn!”

Steeds vaker heb ik nu het idee dat ik me moet verdedigen omdat ik t niet meer trek en dat dat plekje er nooit gaat komen. Hulp een vriendelijk woord een arm of hand op je schouder blijft uit, omdat iedereen doorgaat met zijn/haar leven!

En wegkijken als ze me zien. Tja, ze kunnen wegkijken maar ik… ik niet!

Ik slaap weinig tot niks omdat het beeld van Tim, dat hij stopt met ademhalen op mijn netvlies staat. De keiharde stilte doet me elke dag weer pijn . Aĺles doet me pijn, zelfs ademhalen.

Rouwen het is een raar iets er staat geen tijd voor. En ook geen regels hoe je dat zou moeten doen. Ik ben mezelf kwijtgeraakt, gehandicapt. Zo zie ik het, revalideren om door te moeten gaan zonder je kind!

Topsport is het. En het put me uit. Ik kan soms niet eens lopen dan kruip ik happend naar adem omdat het verdriet en gemis me weer voor de zoveelste keer heeft ingehaald! Het is dweilen met de kraan open.

“Hoeveel kinderen heb jij?? Zet ze allemaal aan de keukentafel en wijs er ééntje aan die je dan toch wel kan missen.”

Het onbegrip van mensen geeft me elke keer weer een genade klap. “Je hebt Dave nog. Kijk wat je nog wel hebt en niet meer wat je niet hebt!”

Ik zou moeten denken: “Gelukkig weet je niet je niet waar je het over hebt.” Maar flap er dan in één adem uit: “Hoeveel kinderen heb jij?? Zet ze allemaal aan de keukentafel en wijs er ééntje aan die je dan toch wel kan missen.” En dat die vervolgens opstaat en weg gaat en ook niet meer terug komt.

Eenzaam is het en daarom pakt de  bovenstaande foto me.

Sterf niet voordat je dood gaat!!

Want dat gebeurt er precies als je een kind verliest!!!

Het moment dat je kind zijn laatste adem uitblaast sterft er een groot gedeelte van je. En het is keihard werken, vechten, vallen en weer opstaan om je weg weer te vinden. Ik hoop dat er meer begrip komt en mensen echt naar je luisteren en voorbij het masker gaan kijken.

-Petra

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram