Zaterdagboek: Een rouwkaart in de bus

My life… Een rouwkaart

Een envelop met alleen mijn naam erop. Ik verwacht dat het een felicitatiekaartje is en vraag me af van wie, aangezien de meeste mensen toch minstens aan ons tweetjes sturen en anders zelfs aan ons viertjes…  Ik haal de kaart eruit en mijn oog blijft hangen op de eerste twee woorden: “Kleine vlinder… en meteen vind ik het raar dat op een geboortekaartje ‘kleine vlinder’ staat. Raar, omdat ik dat toch meteen associeer met een overleden kindje.

Het kwartje valt duidelijk even niet en ik lees het gedichtje op de voorkant dan ook twee keer.

Kleine vlinder,

 Je was hier maar even…

Groot in aanwezigheid,

Maar te klein voor dit leven…

Op de binnenkant de gedrukte woorden: “Heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verdriet”

Afzender… (de naam van ons) kraambureau

Foutje bedankt

Ik ben zo verbaasd dat ik begin te lachen, maar dan niet een soort lach die je graag zou zien. Ik dacht dat we wel klaar waren met het ontvangen van rouwkaartjes! Ik weet gewoon even niet wat ik moet denken. Hoe kunnen ze zo stom zijn???!!! Ik heb hier een gezonde Hollandse meid van een maand oud. En even weet ik niet wat ik er nou mee moet. Ik laat het Ewout weten en die is pissed! Ook anderen die ik die dag spreek zijn verbouwereerd over dit “foutje”.

Ik besluit maar even met het bureau te bellen. Ik krijg een dame aan de telefoon, ze weet niet waar ze het zoeken moet. Ze schaamt zich kapot (terecht!). En ook al weet ik niet wat ik van ze wil, wat ik van ze verwacht, ik blijf aan de lijn en leg de bal even bij hun neer. Na een paar, voor haar, ongemakkelijke stiltes besluit ze uiteindelijk dit uit te gaan zoeken en me terug te bellen.

Telefoontjes terug

Voicemail 1: “Duizend maal excuses … bla bla bla. Ik probeer het later nog eens.

Voicemail 2: “Hier ben ik weer… bla bla bla.. Ik had ‘het’ op Facebook gezien en me niet beseft dat er meerdere Nathalie van Stijn zijn. Wederom excuus enz.

Helaas mis ik steeds het telefoontje en moet ik het met de voicemail doen. Ook wanneer ik terugbel krijg ik steeds haar voicemail. De volgende dag mag ik een mooie bos bloemen met excuus ontvangen. Meer kan ik ook niet verwachten en ik leg het naast me neer. Het is ook niet zo dat ze het ongedaan kunnen maken, dus ergens moet je stoppen met erover zeuren. (toch blog ik er nog even over)

En toch ben ik er nog niet klaar mee. Naast het feit dat zij deze grove fout hebben gemaakt, was er wel wat meer mis dat ik ze nog wel even wil laten weten wat een meer gepaste manier zou zijn. Ik denk dat ik ze maar ga mailen… en wel met het volgende:

• Een rouwkaartje stuur je niet alleen naar de moeder, maar naar het hele gezin
• Schrijf iets persoonlijks in het kaartje niet alleen de naam van je bedrijf
• Ga nooooiiiit alleen van social media uit voor je informatie!!!! (“Ik zag het op facebook….” ik verbaas me nog over dit excuus!!! En daarnaast vraag ik me af… hoe dan?) 

Een paar puntjes van aandacht,  zeg maar… en wat ik bovenal wil weten is het excuus van het Facebook-verhaal.

Oh en voor het “kaartjesmaakbedrijf” heb ik ook nog een tip: Het verwerken van de dood van je kindje bestaat niet… ik zou de tekst dus even aanpassen.

En nu wat leuks

Daarentegen had ik ook heel leuke post/bezoek afgelopen week. Staat er ineens een dame voor de deur met een cadeautje voor Puk! Zij leest mijn blog en vlak na Juul is zij haar zoontje verloren. Ik zal geen details delen, omdat ik niet weet of zij dat oké vindt, maar daar stond ze dus.

Een lief speelvlindertje en kaartje(s) met superlieve tekst had zij meegebracht. Ik nodig haar binnen uit en al snel merken we dat we te weinig tijd hebben, want we raken niet uitgekletst!

Voor A., onwijs leuk je ontmoet te hebben en het doet me zoveel dat iemand die met me meeleest ook zo meeleeft!  En dat je de moeite neemt een cadeautje langs te komen brengen vind ik heel bijzonder.

Maar ik heb meerdere cadeautjes, kaartjes en persoonlijke berichtjes mogen ontvangen van moeders die mijn blog lezen. Ik heb er geen woorden voor hoe geweldig ik jullie vindt! Bedankt voor het elke keer meelezen, de lieve, ontroerende reacties, reacties vol met steun en begrip. Door de hectische eerste weken met een baby is het er misschien bij ingeschoten om iedereen persoonlijk te bedanken, maar ik ga achteruit werken en kijken of ik dat nog kan doen!

En na haar vertrek begint er weer een idee te borrelen… Al een hele tijd geleden had ik het idee huiskamerbijeenkomsten te gaan organiseren. Een plekje waar wij onzichtbare moeders af en toe samen kunnen komen en gewoon lekker kletsen. Misschien ga ik dit toch een keertje doorzetten… Zou jij dit leuk vinden?