De geboorte komt dichterbij

De geboorte, die steeds dichterbij komt

Terugblik

In mijn vorige blog vertelde ik jullie over de 20 weken-echo en de witte darmpjes. Als ik eraan terug denk dan zie ik mezelf daar weer staan. Met mijn hoofd vol informatie over welke afwijkingen allemaal mogelijk waren en de vervolgstappen die genomen moesten worden. In mijn trillende hand allemaal bloedprikformulieren en afspraakkaarten. Moesten we nu eerst bloedprikken of afspraken maken en waar was wat ook alweer? Ik keek naar Wouter, mijn grote liefde, daar stonden we weer met alle onzekerheid in een ziekenhuisgang. Ik wist het even niet meer en voelde de tranen op komen. Radeloos voelde ik me, huilend vroeg ik: “Wat moeten we nu?” Wouter pakte me vast en we namen samen nog eens rustig door welke stappen we allemaal moesten gaan nemen.

Lees HIER de vorige blogs van Margriet
Uitslagen

Inmiddels hebben we al die stappen genomen en zijn we een stuk rustiger. We hebben al het een en ander kunnen uitsluiten. Zo weten we dat ik geen infectie heb die schadelijk kan zijn voor de kleine en ik ben ook geen drager van taaislijmziekte. Syndroom van down en een afwijking in de darmen is beide nog wel mogelijk. Misschien is daar meer van te zien op een echo en anders zal dat pas na de geboorte onderzocht moeten worden.

Keizersnede of natuurlijke bevalling?


Tsja, de geboorte, dat is nog wel een dingetje. Bij Lars is het fout gegaan bij de geboorte. Dus als iets spannend is dan is dat wel die geboorte. Wat is er in hemelsnaam fout gegaan en waarom was het niet eerder te merken? Hoe kan dit kindje het beste geboren worden?

Veel mensen hebben er een mening over of adviezen. “Ik zou dit doen, of dat.”, maar wij moeten het doen. Of eigenlijk, ik moet het doen, maar wij moeten samen beslissen. Wouter moet van de zijlijn mee kijken, misschien is dat nog wel moeilijker, ik weet het niet. Ik weet wel dat ik naar mijn eigen gevoel moet luisteren, naar Wouter en naar de gynaecoloog.

Naast die blijdschap ben ik ook bang voor de pijn die ik ga voelen dat Lars niet zo geboren is. Hoe hard gaat dat erin klappen? Is dat dragelijk? Ervaren wat je echt mist? Ga ik doordraaien? Of ben ik gelijk weer net zo’n sterke mama als ik voor Lars was?

Wouter was er eerst heel duidelijk in. “Een keizersnede, we weten niet wat er fout is gegaan dus waarom zouden we dat risico van een natuurlijke geboorte nemen?” Hij was er al uit, alleen vond hij het vervelend dat ze dan in mij zouden snijden. Inmiddels hebben we verschillende specialisten gesproken en een keizersnede heeft zo zijn nadelen geven ze allen aan. Met een natuurlijke bevalling hebben we meer kans op een gezond kind, maar wij willen weten hoe we de meeste kans hebben op een levend kind. Dus die vraag zal zeker nog eens gesteld worden.

Mijn gevoel ging wel eerder uit naar een natuurlijke bevalling. Alleen vind ik het nu toch een stukje spannender nu de kinderarts van Lars ons vorige maand vertelde dat hij toch denkt dat het de laatste 10 minuten van de bevalling fout is gegaan bij Lars. Ja, dat is niet wat we verwachten te horen toen we weer naar het VUMC gingen om het dossier van Lars nogmaals door te nemen. Het was sowieso een erg pijnlijk gesprek.  Wat heeft ons kleine mannetje toch een moeilijk kort leven gehad, maar wat was hij dapper en ongelofelijk hoeveel liefde hij kon geven terwijl hij zo ziek was.

Hoe zal het zijn?

Ik denk vaak aan het moment dat mijn tweede zoontje geboren wordt, gaat huilen en op mijn borst wordt gelegd. Dat deed ik bij Lars ook, alleen is het bij Lars nooit echt gebeurd. Ik hoop zo dat het dit keer wel zo zal gaan, maar wat voel ik dan?

Ik ben van het vooruit denken. Wouter heeft dat niet die gaat het ervaren op dat moment. Is dat mogelijk? Moet je je hier niet op voorbereiden? Want gevoelens die dan los komen, dat lijkt me heel veel. Ik zou zo blij zijn en zo dankbaar, waarschijnlijk ga ik keihard mee huilen met hem. Alleen naast die blijdschap ben ik ook bang voor de pijn die ik ga voelen dat Lars niet zo geboren is. Hoe hard gaat dat erin klappen? Is dat dragelijk? Ervaren wat je echt mist? Ga ik doordraaien? Of ben ik gelijk weer net zo’n sterke mama als ik voor Lars was en ga ik hem liefdevol toespreken. Ik hoop dat dat me lukt. Ik zal hem vertellen dat ik zijn moeder ben en er altijd voor hem zou zijn, zolang we hier samen op aarde zijn. Of dat nou kort of lang is, dat heb ik voor zijn broer ook gedaan. En als hij dan slaapt dan mag ik huilen, schreeuwen en boos zijn dat het 1,5 jaar geleden ook zo had moeten gaan.

Ik weet natuurlijk niet hoe het zal zijn. Het zijn maar ideeën. Hoe dan ook, ik ga er alles aan doen om een geweldige uitvoerende mama te zijn.

Wil je het dagboek (de blogs) van Margriet blijven volgen? Blijf via Facebook op de hoogte.

Margriet is de mama van Lars*. Lars is op 13 mei 2016 geboren en op 20 mei 2016 overleden aan de gevolgen van ernstig zuurstoftekort tijdens de geboorte. Ze heeft na het verlies van Lars de webshop lovelars geopend waar zij tastbare herinneringen aan je overleden baby aanbiedt zoals herinneringsknuffels gemaakt van kleding van je kindje en hand beschilderde herinneringsschatkistjes.
Inmiddels is Margriet zwanger van haar tweede kindje en wil de emoties die daarbij komen kijken met jullie delen. Hiermee hoopt ze steun en herkenning te geven aan andere mama’s die in een soortgelijke situatie zitten, maar wil ook mensen bereiken die zelf iemand kennen die hiermee worstelt en hoopt een stukje begrip te creëren voor de reacties en emoties die hierbij komen kijken.

geboorte na overlijden baby

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram