Bloggers

Mama bloggers met een sterretje

Onzichtbare ouders zoeken vaak herkenning en steun. Ik heb ervaren dat men dit vindt en vond in mijn blogs. Maar uiteraard ben ik niet de enige onzichtbare moeder die schrijft over het leven na het verlies van een kindje. Op deze pagina zal ik een paar van deze bijzondere mama bloggers voor jullie op een rijtje zetten.

Mama van Elara

Grotefoto-78CBXDEQIk ben Kimberley, mama van dappere dodo Elara. Elara is geboren op 15 juni 2013 met een zeer, zeer zeldzame ziekte. En of dat nog niet genoeg was had Elara zoveel bijkomende ‘mankementjes’ door nalatigheid van het ziekenhuis, dat zij veel te vroeg is overleden. Op 17 december 2014 is zij plots overleden en nog dagelijks schrijf ik aan haar. Via mijn blog. Maar ik schrijf over veel meer dan dat. Omdat Elara een ernstig ziek en gehandicapt kindje was schrijf ik over allerlei onderwerpen welke daar mee te maken hebben. Ik deel tips en advies, ik zet mij in voor Stichting CliniClowns en ik doe er alles aan om Elara te kunnen eren. Ik schrijf wanneer ik wil en wanneer ik kan en ik probeer mensen te inspireren en bewust te maken van alles rondom Special Needs. Voor en door Elara. En dat doe ik, de mama van Elara.

Blog: www.mamavanelara.nl

——————————————————————————————————————————————

Mama van een foto

Lieve allemaal,

Nathalie had me gevraagd om me eerst en vooral voor te stellen.  Het is nog steeds gek dat je je leven lang jezelf voorstelt als een vrolijk, spontaan en enthousiast persoon en dat ik sinds bijna 9 maanden opeens een nieuwe draai moet geven aan mijn voorstelverhaal. Aan mijn naam verandert niks, ik ben Kelly en ben 29 jaar. Ik ben bijna 11 jaar samen met Joost met wie ik in September 2013 ben getrouwd. Als stel kan ik zonder blozen wel zeggen dat we geliefd zijn, we hebben humor, zelfspot, zijn geïnteresseerd in mensen, kunnen luisteren en genieten van het leven of moet ik zeggen genoten van het leven? Begin 2014 bleken wij zwanger te zijn van ons eerste kindje, we waren door het dolle heen. Toen bij de 20 weken echo bleek dat we een vooralsnog gezonde dochter zouden verwachten kon ons geluk helemaal niet meer op. Wat hebben we ieder moment van de zwangerschap gekoesterd, zo bijzonder. Heel eerlijk, ik was geen zweverig type, ik hield niet van “moekes” en de zwangerschapsgloed  waar iedereen altijd over praatte, wat een overdreven gedoe….tot ikzelf mama bleek te worden. Onze dochter voelen bewegen in mijn buik, mijn buik zien bewegen, knuffelen met mijn buik samen met Joost, foto`s van mijn zwangerschapsgloed maken en er niet meer aan moeten denken om fulltime te werken. Ik werd een moeke en ik was er verdomde trots op. We zijn nog verhuisd en vonden ons droomhuisje in het midden van het land, de kinderkamer was perfect af en het was nu afwachten.  Iedere controle was altijd goed dus toen ik met 37 weken bij de verloskundige naar binnenliep had ik nooit kunnen voorspellen wat ons te wachten stond,…..

Onze dochter leefde niet meer in mijn buik en vanaf dat moment zijn onze levens compleet verandert. In een klap, weg geluk, weg dromen, weg toekomst, weg geloof, weg alles.

Ik kan niet meer zeggen dat ik vrolijk en spontaan ben. We dragen een rugzakje mee, een rugzakje van ongeloof, verdriet, pijn en gemis. Een rugzakje waar al een tijdje minder ruimte is om nog echt geïnteresseerd te zijn in andere mensen, waar echt luisteren naar iemand ongewild onmogelijk is geworden maar waar we wel als stel, Joost en Kelly, na 11 jaar sterker dan ooit samen staan.

Dit ben ik, dit zijn wij maar het allerliefste praat of schrijf ik over onze dochter, ons kleine, mooie perfecte meisje Mhairi. Hoeveel pijn het doet dat ze niet bij ons is? Hoe moeilijk het is om verder te gaan zonder haar, maar ook hoeveel rijker  zij ons leven heeft gemaakt,…

Lees onze verhalen op mamavaneenfoto.wordpress.com

——————————————————————————————————————————————

Daydreamer

Een zwangerschap is niet vanzelfsprekend, ook het behouden van je kindje is geen garantie. Dit beide kan ik uit ervaring vertellen.

DSC_0071-2Ik Debbie 34 jaar samenwonend met mijn man wilde heel graag een kindje, maar dit lukte niet. Uiteindelijk zijn we in het ziekenhuis beland en zijn we de medische molen in gegaan. Na een tijd mochten we dan eindelijk echt beginnen met IUI en hormonen. Na 5 zware maanden was het feest, ik bleek zwanger te zijn. Hoe blij ik ook was genieten kon ik eerlijk gezegd niet, ik voelde me alleen maar rot van de zwangerschap. De 20 weken echo was een echte nachtmerrie, daaruit bleek dat onze jongen een ernstige hartafwijking had, klompvoetjes aan beide kanten en mogelijk het syndroom van down. Om dat zeker te weten kreeg ik een vruchtwaterpunctie. Een moeilijke beslissing kwam, wat doe je als het echt het syndroom van down heeft. In het ergste geval was hij niet levensvatbaar. Maar we kregen te horen dat hij het syndroom van down had. Ja ik heb echt erover nagedacht of ik dit wel wil en kan. Maar na een moeizame zwangerschap van 8 maanden, ze hebben hem eerder gehaald met een keizersnede kwam er een prachtig kereltje op de wereld. Daan heeft mij een trotse mama gemaakt. Het was een moeilijke maar toch ook een hele mooie start. Want in het begin ging alles eigenlijk goed met hem. Tot hij problemen met zijn hartje kreeg en voor drie weken het ziekenhuis in kwam. Daar werd me verteld door een verpleegster dat hij echt wel heel ziek was, maar hij knapte op en mocht naar huis.

Twee weken na zijn ontslag hadden we nog een controle bij de kinderarts. Niks wees erop dat het niet goed zou gaan met hem. We hadden nooit verwacht dat het ineens over zou zijn. De volgende avond lag ik met hem op bed, hij in me armen. Hij is ontroostbaar vanwege de spruw die hij heeft. Gelukkig denk ik nog hij wordt rustiger. Mijn telefoon gaat, door mijn vriendin wordt ik zelf ook wat rustiger. Het gesprek duurde tien minuten. Hij beweegt niet meer, ik voel niks. Mijn man komt thuis, ik zeg hem dat ik Daan niet meer voel. Snel komt hij naar me toe om ook te voelen. Nee ook hij voelde niks. Hij neemt Daan van me over en zegt me 112 te bellen. Dan gaat alles ineens zo snel. Ik hoor politie aankomen, ons huis staat vol met mensen. Ze proberen Daan te reanimeren. Maar het was te laat. Daan was al in mijn armen overleden.

blog: day-dreamer.nl

——————————————————————————————————————————————

Het allermooist

Dag lieve allemaal,
Mijn naam is Anja, mama van het allermooiste ventje van de hele wereld; onze lieve zoon Boris. Ik ben 32 jaar, getrouwd met Ad (de állerliefste) en heb twee fantastische ‘stief’kinderen. In augustus 2014 werd ik zwanger. Alles verliep precies zoals het hoorde en we genoten volop!
Totdat op 28 april 2015 in de 39e week het ondenkbare gebeurde. Onze lieve Boris overleed in mijn buik. Zomaar, opeens, en zonder enig voorteken stopte zijn hartje met kloppen… Dat moment was het ergste in mijn hele leven. De aanblik van de echo met een levenloze Boris was onmenselijk verdrietig en keihard. De tijd leek stil te staan en de aarde gestopt met draaien. Hoe moesten we dit nou doen? Dit konden we niet, niet onze lieve baby verliezen, onze kleine Boris waar we zo graag voor wilde zorgen…
Maar het moest! We hadden geen keus. Dus gingen we, samen, stap voor stap.
Vanaf de dag dat alles anders werd, bleven mijn gedachten als een soort wervelwind door mijn hoofd stormen. Ik kreeg de behoefte om dingen op te schrijven en ook om het te delen met anderen, dus dat deed ik. Ik schreef over wat ons allemaal gebeurde en over wat we voelden en kreeg hartverwarmende reacties. Daardoor ontstond mijn website: hetallermooist.nl. Deze naam lijkt misschien wat gek, want er is natuurlijk niets moois aan het verliezen van je baby, maar tijdens mijn zwangerschap schreef ik een liedje voor Boris met de titel ‘Het allermooist’. En dat was hij ook echt…
Ad en AnjaWat ik eigenlijk al wist maar nu extra geleerd heb van Boris, is dat liefde écht het allerbelangrijkste is dat er bestaat. Want uit liefde is hij geboren en door die liefde zal hij ook altijd bij ons zijn. Ook al was het in dit leven veel te kort…
En daarom gaan we verder! Uit liefde. Liefde voor elkaar, voor onze familie en vrienden, en uiteindelijk ook weer voor het leven. Maar vooral voor onze lieve kleine mooie Boris…

  1 reactie op “Bloggers

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram