Wiegendood

MY life… Nienke schrijft over haar prachtige Anne

Wout wordt alweer een half jaar. Het leven is heerlijk met hem erbij. Hij is vrolijk, eet goed, is actief en een ongelooflijke flirt. We kozen er voor hem in ons leven te laten komen. De zwangerschap was goed, de bevalling makkelijk en de kraamweek heerlijk. Maar Wout is niet onze eerste kindje, er is er nog 1! Namelijk onze dochter, Anne… 

  
Ruim 2 jaar geleden kwamen we er achter dat ik ongepland zwanger bleek te zijn. Ik was op toen voorzitter van onze studenten verergering en Jeroen was ook druk met zijn studie. Jeroen en ik noemde haar een welkom cadeautje. De zwangerschap ging op zich goed, ik voelde me goed en Anne was mega actief. Er was een hitte golf en ik hield mega veel vocht vast, niet zo erg dacht ik, het was meer dan 30 graden. Niet goed dus, ik bleek een hellp te hebben (zwaarste vorm van zwangerschapsvergiftiging) en ik werd met 38 weken ingeleid en Anne kwam als een gezonde meid op de wereld. Omdat ze ook bloeddrukverlagende medicijnen van mij heeft binnen gekregen moest ze een tijdje op de neonatologie liggen. Acht dagen na de bevalling waren we met z`n drietjes thuis, onze mooiste vakantie ooit zou beginnen.

Het was de intro op de universiteit, ik was een dagje helpen met workshops in onze verergering en Jeroen had papa dag. Anne sliep overdag altijd in de box, ook deze dag heeft mijn vriend haar gewoon in de box gelegd. Ook hij deed even zijn ogen dicht, een jonge baby kan soms vermoeiend zijn.

Het was denk ik half zes, ik weet het niet meer. De telefoon ging, mijn vriend was huilend aan de andere lijn, ik verstond hem niet. Maar toen de woorden “Anne is dood” door de speaker kwamen verloor ik mezelf. De wereld werd donker, ik liep met een waas naar buiten. Gelukkig werd ik gelijk opgevangen, en naar huis gereden. Niet wetend wat er was gebeurd en hopend dat mijn vriend het verkeerd had kwam ik thuis. Ik zag 2 ambulances, politie en een hoop ramptoeristen om ons flat. Ik stormde naar boven en zag Anne als een porseleinen popje in de armen van een ambulance broeder. Ik zag Jeroen op de bank zitten, een zombie in een eigen wereld. We hebben elkaar geknuffeld, getroost en samen gehuild. Die avond nog zijn we naar Amsterdam gegaan voor verdere onderzoeken met als uitslag Wiegendood. Onze acht weken oude meisje overleed in haar slaap, zonder reden, zonder oorzaak. Haar leven stopte, het is zo oneerlijk.

Ik was op dat moment nog voorzitter van onze studentenkroeg, en Jeroen is er (oud) bedrijfsleider en we werkten beide achter de bar. Die avond zijn alle leden en vaste gasten naar de bar gekomen, er was een rockband avond en de sfeer scheen er heel bijzonder te zijn. Iedereen huilde, iedereen was verward. Niemand mocht alleen zijn, en toen er een bepaald nummer werd gespeeld riep 1 van de leden met zijn pul bier omhoog “We proosten op het leven” en de hele verenging ging los op de dansvloer. Ik was er niet bij maar ze dansten en proosten voor Anne op dat moment! Ik weet zeker dat Anne dat moet hebben gevoeld en gezien.

Naar een kleine poos werd kleine nijn

toch wel een beetje moe

Haar hoofdje werd zwaar

haar oogjes vielen toe.  

Het afscheid was bijzonder, alles in thema Nijntje, haar kaartje, haar steen alles. Jeroen heeft nog een gedicht voorgedragen op de dienst. We hebben ballonnen opgelaten met een persoonlijk berichtje. Er waren ruim 130 mensen om afscheid te nemen van een klein bijzonder meisje van 8 weken. Anne was meer dan een baby, ze was een cadeautje en ze heeft veel mensen weten te raken.

Na haar overlijden ben ik gaan bloggen. Het thema was ook “Het leven is een cadeautje”. Gek genoeg ben ik altijd positief geweest. Haar overlijden liet me de wereld door hele andere bril zien. Het leven is zo kostbaar, dus laten we extra genieten, voor Anne.

Een half jaar na haar overlijden raakte ik weer zwanger. De zwangerschap bracht veel angst boven, maar ook veel mooie herinneringen. Wout heeft een bijzondere grote zus, een persoonlijke beschermengel. We genieten van Wout en ondertussen ook van zijn zus omdat ze er altijd bij zou zijn! En ik weet zeker als Wout gaat slapen (in haar oude ledikantje) dat ze naast hem ligt en wanneer hij zijn eerste stapjes gaat doen zou ze achter hem lopen.

Groetjes Nienke

blog: moeke-nijn.jimdo.com/