Afbreken van een zwangerschap, makkelijker?!

Afbreken van mijn zwangerschap, ze zeggen dat dat makkelijker is?!

Hemel en aarde heb ik bewogen om jou proberen te redden Valentijn. Maar het kon niet. Hoe meer de datum 4 november naderde hoe groter mijn paniek. Ik was compleet radeloos. Een onmogelijke keus met beide de zelfde uitkomst. Een ware hel.

Mij is (stil zwijgend) vaak duidelijk gemaakt hoe de meeste erover denken. ‘Afbreken voor de 24 weken is beter, makkelijker’. Geloof mij dat in deze situatie geen makkelijker bestaat.

Onderstaand schreef ik die bewuste 4 november aan de mensen die dicht bij mij stonden na een heftige dag in het ziekenhuis.

Lees ook: Mijn babyzusje is dood
•• 4 november 2015••

Vandaag was de dag dat ik mijn keuze aan de artsen in het Radboud in Nijmegen kenbaar moest gaan maken. Mijn zwangerschap voldragen of mijn zwangerschap om medische redenen voor 24 weken af laten breken.

“Afbreken voor de 24 weken is beter, makkelijker’.

Geloof mij dat in deze situatie geen makkelijker bestaat.”

In het laatste geval moet ik uiterlijk donderdag ingeleid worden omdat ik zaterdag 24 weken zwanger ben en dan bevallen moet zijn (hoe cru). Het maken van deze keus hangt al z’n vier weken boven m’n hoofd waarin ik ontzettend geprobeerd heb te voorkomen dat ik een keus moest maken. Maar helaas ben ik er niet aan ontkomen. En met name vorige week begon het steeds zwaarder op mij te drukken waarbij ik bij beide opties alleen maar enorme paniek ervaarde. De optie afbreken lijkt voor mij onmogelijk. En hoe erg ik dat verstandelijk probeer te beredeneren dat dit misschien de beste optie is, ik krijg mijn gevoel niet daar waar het dan wezen moet. Alhoewel voldragen beter bij m’n gevoel aan lijkt te sluiten had ik twijfels, is de weg lang, moeilijk en ontzettend zwaar.

Opnieuw alles bespreken

Dit alles maakte dat ik vanochtend echt tot een dieptepunt kwam. Ik geloof niet dat ik me ooit radelozer heb gevoeld dan deze ochtend. Naast dat ik me amper kon beseffen wat ik überhaupt moest beslissen! Om tien uur zou ik in het ziekenhuis zijn voor een gesprek bij de maatschappelijk werkster indien ik voor de afbreking van mijn zwangerschap zou gaan.

“Dit alles maakte dat ik vanochtend echt tot een dieptepunt kwam.”

Als ik voor voldragen zou kiezen kon ik dat via de mail laten weten. Om half negen zat ik in tranen, ingestort en totaal in paniek met een vriendin aan de telefoon. Zij adviseerde, ondanks dat ik het nog niet wist, naar het ziekenhuis te gaan en daar wederom op een aantal vragen duidelijkheid te eisen.
Zo gezegd zo gedaan en ik vertrok alleen naar het ziekenhuis. Ik heb de maatschappelijk werkster gemaild met waar ik behoefte aan had en medegedeeld dat in keusloos en totaal in paniek naar het ziekenhuis zou komen.
Na een uur met haar gesproken te hebben dacht ik, hier ga ik niet uitkomen. Om 12:00 zou ik een echo krijgen en ik hoopte tegen beter weten in dat bij het zien van m’n kindje ik wel zou voelen wat ik moest doen.

Echo

Ik kreeg een zeer uitgebreide echo waarin natuurlijk als eerste zijn enorme blaas en nier op het beeldscherm opdoemde. Ik heb alles gevraagd wat ik wilde vragen. Zijn hoofdje zag er nog mooi rond uit. Z’n hartje klopt goed en prima. Z’n ledematen en hoofdje groeide goed volgens schema. Z’n buikje daarin tegen was buiten proportie groot en z’n borstkastje klein door de enorme blaas en nier. Z’n voetjes stonden in een dwangstand in ballerinavorm en er was geen vruchtwater meer. Z’n handjes lagen naast z’n gezichtje en leken er goed qua vorm uit te zien. En ik keek naar het scherm en dacht alleen maar: “waar doe ik toch goed aan voor jou?”.

Weer een gesprek

Na de echo kreeg ik een gesprek met de gynaecoloog. Een rustige aardige man. We praatte over de echo en over de second opinion in Leuven. En toen vroeg hij: “wat gaan we doen?”. Ik kon hem alleen maar hulpeloos aankijken en zeggen dat ik het niet wist. Dat ik weet dat ik alle legitieme redenen heb om deze zwangerschap om medische redenen af te breken. Maar dat ik het niet recht krijg met m’n gevoel. Dat ik echt weet dat de prognose van m’n kindje slecht is en blijft en dat ik weet dat ik hem niet zal zien opgroeien en er geen kansen voor hem zijn. Dat hij in m’n buik, tijdens de geboorte of net na z’n geboorte zal overlijden. Maar dat ik niet diegene kan zijn die beslist waneer hij dood gaat.

Hij ging zijn boekje te buiten

De beste man keek me aan en zei dat hij als arts ervaring heeft met dit soort situaties en weet dat moeders die zo worstelen met deze keus er niet goed aan doen om de zwangerschap te beëindigen. Hij vervolgde dat ik hopelijk nog jaren met mezelf zou moeten leven en dat ik dan in alles zou moeten ervaren voor mezelf dat ik dit mannetje alle kansen heb gegeven. In deze omstandigheden een zwangerschap om medische redenen beëindigen leidt vaak tot onherstelbaar schuldgevoel. Zijn advies was om de keus door de tijdsdruk van afbreken voor de 24 weken niet te doen. De natuur zou verder z’n gang gaan en dan lag dat buiten mijn macht. Hij verzekerde me dat naast de natuur ook de artsen humaan de hele situatie voor mijn kindje zouden begeleiden en ondersteunen zodat er geen lijdensweg voor hem zal zijn. Ik weet dat artsen neutraal moeten blijven en geen advies uit mogen brengen. Maar ik kon hem alleen maar bedanken dat hij z’n boekje te buiten ging. Er viel in vijf minuten een enorme last van m’n schouder. Hij vond ook dat het hoog tijd werd dat ik onder controle kwam zodat er ook weer naar mijn gezondheid gekeken werd. Direct werd geregeld dat ik nu onder begeleiding blijf in het Radboud waarin ze mij en m’n kindje goed gaan volgen.

Een mooi klein bol wipneusje

Vanavond op de bank toch wel wat last gehad van twijfel. Want de weg die ik nu in ga is niet makkelijk. Echter ben ik er van overtuigd dat als ik voor de afbreking was gegaan ik nog meer in paniek zou zijn.

Ik had in de avond nog een afspraak voor een pret-echo, in hoeverre er sprake kan zijn van ‘pret’. Ik wilde graag proberen om 3D beelden van m’n mannetje vast te leggen zodat ik z’n koppie die nu nog mooi rond is goed kan zien. Helaas lukte het niet om dit goed in beeld te krijgen door gebrek aan vruchtwater.
De gewone echo lukte wel prima dus kon ik voor de 2e keer vandaag hem goed aanschouwen. Hij lag nu totaal anders dan vanmiddag, dus ook zonder vruchtwater duikelt hij nog heel wat kanten op. Alleen z’n neusje hebben we heel even in 3D gezien, een mooi klein bol wipneusje.

Voor nu opgelucht dat ik donderdag niet al hoef te bevallen en aansluitend afscheid hoef te nemen.
Nu ga ik kijken hoe ik binnen deze omstandigheden m’n leven weer een beetje op kan pakken Ik kan wel vertellen dat alles me te snel gaat. Ik kan niet bevatten wat er het laatste half jaar is gebeurd. Daar ik net gewend was aan m’n zwangerschap en nu in deze emotionele rollercoaster zit. Het is onwerkelijk en een nare droom waar ik voorlopig niet uit komt.

Reni, mama van Valentijn*, Jesse en Roos

Afbreken zwangerschap, valentijn*

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram