De muziek draait, tranen vloeien… echt bij iedereen lijkt wel. Ik hoor en voel het verdriet om me heen zonder echt iets te horen of zien. De dag is al zo zwaar, en toch zo mooi met zoveel liefde voor jou en voor ons. Het liedje van K3 komt,met veel verdriet, bij iedereen binnen. “Wanneer zie ik jou terug?” klinkt door de boxen de ruimte in. Ik voel het, van binnen, door mijn hele lichaam heen. Ja, wanneer? Wanneer zie ik jou terug? Want daar moet ik me aan vast houden. Dat ik je ooit weer terug zie…
Geen zwart of wit
Ik ben voor mijn gevoel van diep gekomen. Na de dood van Juul, mijn dochtertje, dacht ik dat er geen weg terug meer was. Ik zou voor altijd daar blijven, want hoe zou het anders kunnen? Hoe zou ik ooit weer gelukkig en zonder verdriet kunnen zijn.
Gaandeweg heb ik veel geleerd en moeten accepteren. Het verdriet gaat niet weg, nooit. Daarvoor is mijn liefde te groot. Wel kan ik weer gelukkig zijn. En dat ging niet vanzelf, dat was hard werken en bewust ermee bezig zijn.
Ik kan en durf haar naam altijd te noemen. Ze heeft haar plek in ons leven gekregen. Ze is altijd bij me. Het is geen makkelijke weg. De eerste dag dacht ik dat ik nooit meer zou kunnen eten, nu geniet ik daar ‘gewoon’ weer van. De eerste keer naar de winkel was een enorm zware taak, nu ga ik met de ouderwetse, dagelijkse tegenzin boodschappen doen, net als iedereen.
Muziek
Ik kan mijn geluk nu opzoeken en omarmen. Dit doordat ik hetzelfde met mijn verdriet doe. Soms neem ik mijn momentje even, gewoon even huilen en mijn verdriet toelaten. Ik vind dat niet erg. Ik baal nog steeds dat dit bij mijn leven hoort, maar het is wat het is, dus pak ik het met beide handen beet. De momenten zijn er steeds minder vaak. En soms hoor je ineens een liedje dat je beetgrijpt en word je overvallen door je tranen. Er is echt nog steeds een liedje dat ik nooit meer heb gehoord. En dat is “Wanneer zie ik jou terug?” van K3.
Want ook al vind ik het niet erg om mijn verdriet toe te laten, het moment dat ik we Juul moesten wegbrengen en achterlaten is een moment waar ik niet naar terug wil. Zo wil ik me niet meer voelen. Ik heb het gevoel nooit goed kunnen omschrijven, ik kan er de woorden niet voor vinden. Er zijn namelijk geen woorden die bij dat gevoel passen. En ik ben bang dat dit liedje dat bij mij naar boven brengt. Ik maak er dus een bewuste keus van om dit niet meer te voelen.
Wat muziek doet
Muziek kan een persoon diep raken. Het kan enorm veel emoties losmaken. Herinneringen komen boven en je voelt je weer even op die plek waar je toen was, met de bijbehorende gevoelens. Niet alleen de verdrietige, maar ook de hele leuke en alles wat daar tussenin valt.
Mijn oudste dochter doet alles met muziek in haar oren (en de dansjes erbij). Toen ze klein was en haar eerste begrafenis meemaakte werd ze overvallen door heftig verdriet. Dit is haar altijd bijgebleven.Toen we voor Juuls afscheid liedjes gingen uitzoeken was haar opmerking “ik wil niet teveel liedjes hoor”. We kozen er, mede daarom, ook maar twee. Ook toen mijn oma afgelopen jaar overleed hoopte ze erop dat er niet teveel liedjes gedraaid zouden worden. Muziek tijdens een uitvaart brengt haar te dicht bij een gevoel dat ze niet wil hebben.
Ik ben benieuwd naar jouw muziek! Welk liedje luister jij heel graag of juist niet? En waarom? Herken jij wat ik ervaar?
Een lijst met liedjes die ik van ouders van overleden kinderen kreeg vind je HIER. wil je graag ‘jouw’ liedje hier tussen? Laat het me weten of zet het onder in de reacties.
