Gastblog: Djaimy May

Augustus 2011 heb ik, na aanraden van een vriendin, een zwangerschapstest gedaan. Dit omdat zij en een paar anderen wel eens aan mij hadden gevraagd of ik zwanger was. Maar ik wist zeker van niet. Dat ik dikker was geworden verwees ik naar het feit dat ik was gestopt met roken en ik al een paar jaar thuis zat, omdat ik geopereerd was aan mijn enkel (en dus niks kon). Nu moet er ik wel bij vertellen dat in het jaar ervoor (2010) problemen had met de pil. Maar daar hadden we zoveel mogelijk rekening mee gehouden..

Maar goed de test. Die heb ik samen met een vriendin gedaan en die was positief… Ik moest meteen huilen, waarom weet ik niet precies. Misschien ook omdat het echt nog niet uitkwam… Mijn vriend zat in de schuldsanering!!! in februari 2012 zou hij eruit zijn en dan zouden we aan kinderen beginnen.

Deze test hadden we op een vrijdag gedaan en ik ben meteen gaan bellen naar de verloskundige en op maandag konden we gelukkig al terecht.

Dus wij daar naartoe. Mijn vriend zei nog tegen die vrouw; “Ik denk dat ze rond de 3 a 4 maanden is…”

“Nou” zegt ze “dan gaan we even kijken.” Ze zet de echo op mijn buik “Zo, die is al groot” zegt ze.. en wij schrokken… Hoezo groot?!

“Nou, ik denk dat je verder dan 3 maanden bent, maar we gaan even meten.” Ze heeft 3x gemeten en ze kwam op 32 , 33 en 34 weken uit, maar ik kon ook al 8 maanden zijn…

We schrokken ons rot!!!! Vervolgens vroeg ze of we wilden weten of het een jongen of een meisje was. Het bleek een jongen te zijn!!! Daar was ik wel erg blij mee, want mijn vriend wilde graag een zoon aangezien hij al een dochter heeft.

Toen moesten we nog een babykamer hebben. Binnen een dag hadden we die…! Gekregen van een familielid. In die zelfde week had ik ook een afspraak bij de verloskundige. Ik zou nog 2 x een echo krijgen waaronder die “20 weken echo”. Die 20 weken echo kreeg ik in Breda en die gynaecoloog werkte daar voor het eerst met een apparaat dat ze nog nooit had gebruikt. Ik was haar eerste patiënt . Nadat ze alles had nagekeken zei ze (volgens mij om alles even snel af te ronden) dat wat zij had gemeten wel zo ongeveer overeenkwam met wat op papier stond. Dus dat hield ze aan, 32 weken dus..!!!

Verder ging alles verder zoals bij een andere zwangerschap zeg maar. Ondertussen kregen we van alle kanten kleertjes en spullen dat we nodig hadden voor de kleine.. De geboortekaartjes had ik zelf gemaakt. Ze waren klaar, alleen zijn gewicht en de datum moest er nog op.

Op 19 september kreeg ik mijn laatste echo.. Daar ging ik samen met mijn stiefdochter en schoonzus naar toe. Bleek dat die afspraak niet in de agenda bij hun was gezet, dus ik werd ergens tussen gedrukt. Even snel een echo en de woorden dat de lengte van zijn beentjes niet klopte met de rest. Zo kon ik weer naar huis, zonder uitleg of wat dan ook… Later hebben we het bij de verloskundige erover gehad. Ze bekeek de echo en er was volgens haar niks aan de hand.

Op 17 oktober had ik weer een afspraak bij de verloskundige en daar was alles goed. Zijn hartje klopte erg sterk, dus dat was goed zei ze. Mijn vriend had altijd de 17e in zijn hoofd zitten als geboorte datum. Ik zou uitgerekend zijn op 22 oktober. Dat viel in het weekend en als er niks was gebeurd zou ik ‘s maandags 24 oktober terugkomen bij de verloskundige.

in dat weekend verloor ik wel een bloedprop en werd ik wakker van de pijn. Waarschijnlijk de eerst weeën dacht ik, maar dat was maar even en toen was het rustig. ‘s Maandags ben ik met mijn vriend naar de verloskundige gegaan. We zouden eerst luisteren en dan zou ze me strippen en dan zal het wel op gang komen… Dus ik dacht: “Vanavond heb ik hem vast, joepie!!!!”

De verloskundige luistert………. niks!! Nog een keer…………niks en nog een keer……. weer niks..

Ze stuurde ons naar het ziekenhuis. Misschien is het niks, ik verder niks doen hier. Dus wij samen met een collega van haar naar Tilburg naar een gynaecoloog. Daar kreeg ik een echo en ik zag geen beweging… Er was erg weinig vruchtwater (zo goed als op) en toen kwamen de woorden: “Sorry, maar zijn hartje klopt niet meer… Hij is overleden..”

Het voelde alsof het bed onder mij verdween en ik in een diep gat viel.. Nee dit kan niet waar zijn!!!!!!!! Maar het was echt…

Nadat we een beetje tot rust waren gekomen (in zo verre dat dat kon), werden de volgende stappen besproken. Hij werd niet meteen gehaald. Dit zou woensdag pas gebeuren ivm verwerking !! Dat wilde ik in eerste instantie niet… maar ja, het kon niet anders.

De volgende dag gingen we terug om weer te kijken en nu met een vriendin die erbij zou zijn met de bevalling. Alles voor de volgende dag werd besproken. ‘s Avonds kwamen mijn ouders die er de volgende dag ook bij zouden zijn.

Om 7 uur moesten we binnen zijn en dan kreeg ik om de zoveel uur een tabletje in om het op te wekken en ontsluiting te krijgen… Ze vertelden mij in het ziekenhuis, die woensdag morgen, dat ik bij het derde tabletje pas wat zou gaan voelen, maar ik voelde bij de tweede al iets. Ik kreeg zoveel pijn dat ik een ruggenprik wilde, maar kreeg die niet… Ik moest eerst een bad proberen, maar het werd veel erger. Eindelijk kreeg ik mijn prik maar die was niet genoeg. Na een uur of wat kreeg ik een nieuwe prik en toen ging het snel. Binnen een half uur had ik genoeg ontsluiting. Dat kon ik voelen, want ik voelde dat hij eruit wilde. Ze gingen kijken en ik had inderdaad 10 cm ontsluiting. Nog geen 10 minuten later was hij geboren.

Al die tijd had ik nog hoop, maar toen hij daar in de handen van de verloskundige hing… levenloos… toen kwam de klap….

Woensdag 26 oktober 2011 om 17:05 uur is Djaimy May geboren. Onze mooie zoon.

De dag erna kwam een fotografe van Make a Memorie. Die nacht sliep hij naast me.

Op 1 november hebben we hem begraven…

Liefs Tessa

 Wil je ook een gastblog schrijven. Voorwaarde is dat het te maken moet hebben met het overlijden van een kind. als ouder, oma of anders. Baby of ouder kind… wij delen graag jouw verhaal en als het kan ook foto’s.