Heimwee naar de onwetendheid

My life… ik weet wat het is.

Ik heb heimwee, heimwee naar de onwetendheid. Heimwee naar de tijd van voor de zwangerschap en geboorte van Juul. Heimwee naar het andere leven dat ik had. Het leven zonder dat zwarte gat in mijn lijf. Zonder die rouw, zonder die pijn, zonder het verdriet. Soms wil ik terug naar die tijd. Terug om even een verlichting te voelen in mijn lichaam, want het voelt alsof ik dagelijks kilo’s meer met me mee draag. Soms wil ik hier gewoon even naar terug, soms ja… want ook al doet het zoveel pijn, Juul is me zo dierbaar dat ik niet zonder haar kan. Maar ja, ik moet nu ook zonder haar…

Een ander leven

Heimwee: ‘verlangen naar huis’

Ken je dat van vroeger, dat je ging logeren, maar eigenlijk wilde je naar huis. Je wilde naar je mama, naar die veiligheid die je thuis noemt. Blij toen die periode voorbij was en ik begreep dat dat veilige plekje bleef bestaan en niet verdween als ik een nachtje ergens anders logeerde. Maar mijn thuis nu is niet compleet, mijn thuis nu mist iemand.

De kerstdagen zijn voorbij. En zoals altijd hecht ik geen emotionele waarde aan deze dagen. Leuk, prima en gezellig, maar ik ‘heb er niks mee‘ zullen we maar zeggen. En toch branden de tranen in mijn ogen als Twinkle twinkle kleine ster uit Puks muziekdoosje komt. Mis ik Juul als we met de hele familie aan de grote kalkoen zitten. Ik lach mee, maar achter mijn ogen zitten weer die tranen. We lachen met z’n allen om Puk en haar vier weken oude neefje. Ze slokken al onze aandacht op en ik vind het oneerlijk dat jij er niet bij bent, ik vind het oneerlijk dat jij dat twinkelende kleine sterretje bent. In de auto hebben we het er even over, maar aangekomen zetten we onze vrolijke zelf weer voorop. Ik heb het gevoel dat niemand aan je denkt, dat niemand doorheeft dat dit altijd moeilijk is voor ons. En ik vind het oneerlijk dat jij geen aandacht krijgt.

Ik heb getwijfeld of ik een cadeautje moest kopen voor Juul. De andere kinderen krijgen immers ook kerstcadeaus. En terwijl ik in het winkelcentrum slenter en probeer te bedenken “wat dan?”, besluit ik het niet te doen. Ik ben het zat om hierover te moeten nadenken. Ik wil gewoon iets kopen voor een meisje dat bijna drie wordt, iets waarvan haar oogjes zouden gaan glinsteren… Ik ben even helemaal klaar met engeltjes en vlindertjes en kaarsjes… Je verdient gewoon een stuk speelgoed net als alle andere kinderen!

Het jaar komt weer ten einde, een nieuw jaar, het jaar waarin jij drie zou worden. Maar dat gebeurt natuurlijk niet… We zullen er voor de derde keer een dagje met het gezin van maken. Dit jaar voor het eerst met Puk erbij. We zullen haar de liefde voor jou meegeven. We zullen haar laten zien hoe belangrijk je voor ons bent.

Ik heb heimwee, heimwee naar de onwetendheid. Soms even weer voelen wat het is om dit alles niet te hoeven voelen… Maar ja, ook al ben je niet bij ons, ik heb je wel altijd bij me. Ik ben er trots op jouw moeder te zijn. En dan is de heimwee hetzelfde als vroeger. Ondanks de heimwee wil je zo graag logeren, maar toch mis je thuis.