Nieuwjaar, nieuwe start

My life… verdriet uit het niets

Soms overvalt het me… Dan kom ik thuis, ik stap de drempel nog over met een glimlach en tevreden gevoel, maar ik ga zitten met mijn koffie, de vermoeidheid slaat in en even overkomt het me weer. De tranen lijken uit het niets te komen en ik word door mezelf verrast…

2016

Het is een nieuw jaar. Een jaar dat druk van start is gegaan. Met een baby van 4 maanden die voor het eerst naar de opvang gaat en weer starten met werken. Op dinsdag draai ik groep 6/7 en op donderdag en vrijdag groep 3. Superleuk, maar voor het eerst een groep 3 dus wel even goed de leesmethode induiken! Ook kreeg ik meteen twee cursusmiddagen eroverheen, dus het was alsof ik niet ben weggeweest. En ondanks de drukte en chaos bij de start is het wel weer erg leuk om voor de klas te staan en iets meer aanspraak te hebben dan alleen poepluiers en flesjes. En om Puk hoef ik me niet druk te maken, want ze doet het heel goed op de opvang!

Natuurlijk werd madame in mijn tweede werkweek ziek…koorts, snotverkouden en oorpijn. Geen probleem, het was rustig op de zaak dus Ewout kon wel wat regelen. Maar toen kwamen er ineens allemaal bestellingen binnen en bleek het toch een drukke dag te worden. Hij kon ook niet thuisblijven dus… Na zoeken, bellen, whappen heeft mijn lieve mams alles opzij gezet en kon zij gelukkig komen oppassen. Opgelost, maar niet fijn. Want zo’n eerste keer ziek wil je natuurlijk bij je kindje zijn…

Wat niet kan dat kan niet en moet je al snel accepteren. En met één voet over de drempel van het werk en wat geruststellende berichtjes van mijn moeder heb ik er nog maar weinig aan gedacht die dag. Ik ga dus weer vrolijk door. Ik zit in een fijne flow en voel me goed. Wat ik niet had verwacht overigens… Want wees eerlijk, hoeveel moeders zitten op werk te wachten als ze net een baby hebben!? En stiekem kreeg ik een beetje het gevoel terug toen ik weer aan het werk ging na Juuls overlijden.

Nieuwe doelen met nieuwjaar

Ik heb voor dit jaar veel ideetjes voor mijn blog en haar lezers. Mijn hoofd loopt over van enthousiasme en ik kan niet wachten om te starten. Alleen de tijd nog zien te vinden, want zoals je al merkte… zelfs het bloggen komt er niet heel erg van momenteel. Maar ik heb twee dingen uitgekozen waar ik echt werk van ga maken. Om te beginnen het Vlindermama café! of misschien wordt het toch Vlinderkind café… (Hier later meer over, maar ik hoor graag wat jouw voorkeur heeft)

Ik wil absoluut vasthouden aan deze doelen en aan dit blog. Want hoeveel tijd Puk ook in beslag neemt, Juul blijft minstens net zo belangrijk. En voor haar en alle andere moeders, zoals ik, wil ik echt andere, grotere stappen gaan zetten. 

Maar toch

En onder of achter al die positieve geluiden lijkt toch weer wat te sluimeren. Mijn dip van een tijd geleden is voorbij. Ik geniet en doe leuke dingen. Na een ontzettend drukke en gezellige dag met een verjaardag, vrienden, eten en een kraambezoek komen we moe thuis en gaat het kaarsje weer aan. Puk ligt hard lachend naast me op de bank en ik krijg het even over me heen… door me heen…

Ik weet niet wat het dan is, maar toch is zo’n pasgeboren baby’tje dan weer “die” herinnering.  Ik heb me er denk ik de hele dag voor af kunnen sluiten. Het was gezellig en druk. Maar eenmaal thuis weer tegen dat kaarsje aan kijkend ben ik het gewoon even zat.

Het huilmomentje duurt niet zo lang, maar ik merk dat het allemaal weer wat meer op de oppervlakte lijkt te liggen. Dit wordt weer zo’n week waarin het allemaal wat zwaarder weegt ben ik bang… En alsof iemand me weer even over het randje probeert te krijgen… wordt Puk in mijn derde werkweek weer ziek! Dit keer heeft ze buikgriep, zo zielig. Inwendig heb ik het zwaar, maar ik laat me niet over het randje trekken. Wanneer we horen van de dames het kinderdagverblijf (die overigens super zijn!) dat ze bijna alleen maar slaapt, ben ik ook wat geruster. ‘s Avonds word ik even overmand met schuldgevoel, maar zodra de kleine meid weer drinkt en alles binnenhoudt voel ik me meteen weer beter. Tijd om door te pakken, tijd voor een blogje! En dan snel door met het Vlinderkindcafé! Ja, ik denk dat dat het gaat worden! Zie ik jullie daar?

Liefs Nathalie