Hoe moeten we verder, na dit verlies

Hoe we verder moeten na dit verlies.

We komen thuis, zonder kindje. We proberen wat te rusten. Later op de dag zal de kraamverzorgster bij ons komen. Eerst vind ik het gek, waarom krijg ik kraamhulp, terwijl we geen kindje hebben.

Later zal ik er heel dankbaar voor zijn dat we toch kraamhulp hebben gekregen. De kraamverzorgster is een ontzettend lieve vrouw, met wie ik ook kan praten over hoe nu verder. Ik heb moeite met mijn lijf, mijn lege buik. Ik wil vergeten dat ik bevallen ben, maar iedere keer word ik hier mee geconfronteerd.

Lees HIER de rest van het dagboek van Irene.

In de kraamweek komt de uitvaartverzorger om te bespreken hoe we afscheid van Feline* gaan nemen. We willen haar laten cremeren, met alleen maar onze ouders en broers en zussen. Het is bizar. In plaats van bezig te zijn met geboortekaartjes en de babykamer zijn we bezig met het uitzoeken van een kistje, bloemen en muziek.

“Waarom krijg ik kraamhulp,

terwijl we geen kindje hebben?”

Afscheid en een wens

Op donderdag 7 juni, een te mooie, zonnige dag, is de crematie. We zijn trots op het afscheid. Het is zoals wij het wilden, voor zover je van willen kan spreken in deze situatie.

Met de kraamverzorgster bespreek ik dat ik, hoe gek dat ook mag klinken, aan de ene kant ook zo graag snel weer zwanger wil worden. Toen ik Feline* in mijn armen had, wist ik even hoe het was om mama te zijn. Ik wil zo graag voor een kindje zorgen. Ik vind het verwarrend. Ik zit nog zo in de rouw om Feline* en voel me ook zo schuldig naar haar dat ik nadenk over eventueel een volgende zwangerschap. De kraamverzorgster adviseert het boek: “Altijd een kind tekort”  Ik bestel het gelijk.

We krijgen zoveel kaarten en berichten van de mensen om ons heen. Het is hartverwarmend. Iedereen leeft zo met ons mee.

De toekomst

Er zijn dagen dat het best goed met me gaat, dan heb ik hoop voor de toekomst en kan ik alles aardig aan. Er zijn ook dagen dat ik alleen maar in bed wil blijven liggen en me zo vreselijk ellendig voel.

Eind juli komen we op controle bij de gynaecoloog. Er is uiteindelijk geen echte oorzaak gevonden voor het overlijden van Feline*. Ze gaan uit van een loslating van de placenta. Zeker weten zullen we dit niet. Aan de ene kant vind ik het fijn om te weten dat er met Feline* niets mis was. Aan de andere kant roept het alleen maar meer vragen op.

De gynaecoloog verteld ons dat we, uitgaande van een placentaloslating, daar helaas meer kans op hebben in de toekomst. Dit beangstigd me. Voor de volledigheid wil de gynaecoloog nog een bloedonderzoek bij mij doen. Dit kan alleen pas 3 maanden na de bevalling.

Dit betekent dat ik, ten minste, 3 maanden zal moeten wachten met opnieuw zwanger worden.

Ik vind dat niet leuk om te horen, maar snap dat dit nodig is, en ergens is het misschien ook maar beter dat ik niet meteen weer groen licht krijg om zwanger te worden. Ik heb ook tijd nodig om te herstellen en dit, voor zover mogelijk, te verwerken.

“Ik blijf me schuldig voelen naar Feline*.

Zo graag wil ik weer zwanger worden.”

verder na verlies baby

 

Als we op vakantie zijn eind juli / begin augustus valt het me zwaar. Deze vakantie had het begin van mijn zwangerschapsverlof moeten zijn. Het is bloedheet en ik stel me voor hoe ik, met mijn zwangere buik, lekker in de tuin lig of in het zwembadje aan het poedelen ben. De confrontatie met die lege buik vind ik vreselijk. Steeds bedenk ik hoever ik had moeten zijn nu.

Dit gevoel verdwijnt pas als de uitgerekende datum 9 september verstrijkt. Die dag strooien we de as van Feline* uit. Het voelt als een mooie afsluiting, maar ook een nieuw begin.

Het bloedonderzoek is inmiddels ook achter de rug en daar zijn geen noemenswaardige afwijkingen in gevonden. Dit betekent groen licht.

Verwarring

Ik blijf me schuldig voelen naar Feline*. Zo graag wil ik weer zwanger worden. Het krijgen van een kindje is mijn doel geworden. Maar ik ben ook nog zo verdrietig om haar. Om mijn kleine poppetje, wat niet heeft kunnen leven. Mijn liefde was voor haar bedoeld, en aan haar kan ik het niet geven.

We gaan weer terug naar onze eigen gynaecoloog, in het ziekenhuis waar ik werk. Hij heeft de brief ontvangen van het andere ziekenhuis over de bevalling. Met hem bespreken we dat we toch weer graag hormonen willen gaan gebruiken. We willen zo graag weer snel zwanger worden, hoe angstig en verwarrend we het ook vinden.

Gelukkig is hier begrip voor en we spreken af na de komende menstruatie weer te beginnen met hormonen.

En weer een positieve test

Het is oktober 2013. Ik verwacht mijn menstruatie, maar die blijft uit. Pas na een paar dagen durf ik een zwangerschapstest te doen. Hoe het mogelijk is, weet ik niet, maar ik ben wéér de eerste keer zwanger, zonder hormonen!

Ik ben vooral erg in de war. Ik ben, natuurlijk, vreselijk blij. Maar ik ben ook bang. Bang dat het ons gewoon niet gegund is, bang dat ik me weer te veel zal verliezen in een zwangerschap, maar ook vooral voel ik me schuldig. Schuldig, omdat ik nu, zo snel, alweer zwanger ben. Omdat ik zo ontzettend graag een kindje wil. Hoe zou Feline* dit wel niet vinden. Allemaal ingewikkelde gedachten en gevoelens.

Dit keer lukt het ons, gelukkig, om iets langer voor onszelf te houden dat ik zwanger ben. Mijn schoonzusje, vriendin en zus zijn ook zwanger. Dit maakt misschien de druk bij mij nog wel groter. Wat als het bij mij (weer) mis gaat, en bij hun niet.

Ik ben soms ook gewoon boos op het leven. Boos om alles wat er gebeurd is. Boos, omdat wij niet gewoon een onbezorgde zwangerschap tegemoet zullen gaan.

De eerste echo

De eerste echo is erg emotioneel. Ik durf amper mee te kijken. Op dat moment realiseer ik me nog niet dat ik een trauma heb van de dag dat we hoorde dat Feline* niet meer leefde. Dit zal pas later in de zwangerschap duidelijk worden.

Weer zien we een kloppend hartje. Een kindje.. in mijn buik… voor de derde keer…

“Hou vol kleintje… laat me niet in de steek….”

 

Wil je het dagboek (de blogs) van Irene blijven volgen? Blijf via Facebook op de hoogte
Irene is mama van Feline*, Tess en Hugo. Zwanger worden ging helaas niet vanzelf en er werd een behoorlijke weg afgelegd om te komen waar ze nu zijn. Juist omdat ze weet dat zwanger worden en een kindje krijgen niet vanzelfsprekend is geniet ze enorm van haar kinderen.

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram