Hulp bij rouw om je kind… of niet

My life…soms een beetje teveel.

Over het algemeen gaat het goed met ons. We hebben een nieuw ‘normaal’ gevonden, zoals ik de wijze Dr. Phil eens hoorde zeggen. Hetzelfde vrouwtje als voorheen is er echter niet meer. Ik ben veranderd, ik ben niet meer hetzelfde. Dit betekent niet dat het slecht met me gaat. Dit betekent niet dat ik “erin blijf hangen”.

Als een ander daar moeite mee heeft, dan denk ik al heel snel: “Jouw probleem! Kun je er niet mee omgaan? Jammer, ik ga me niet aanpassen, dit is hoe ik in het leven sta!” Maar wat nou als je er zelf problemen mee hebt. Wat nou als het je leven toch in de weg gaat staan. Wat nou als je misschien toch die hulp nodig hebt waar je zo tegen vecht…

Ik hoef geen hulp

Ik roep het al vanaf de dag dat Juul is overleden: “Ik hoef geen hulp!”

Eén of twee dagen na haar overlijden stond er zo’n grijze sok in onze kamer in het ziekenhuis. Het was de ziekenhuispsycholoog ofzo. De standaard ouderwetse “wat-voel-je-erbij” dokter. Binnen twee minuten hebben wij de arme man weggekeken. We stonden al niet open voor hulp in die vorm, maar toen hij zijn tweede zin begon met: “Hoe voelde het toen je hoorde dat Juul was overleden?” toen waren wij meteen klaar met deze meneer.

“Wat denk je hoe dat voelt???” Was het enige wat wij dachten. Al snel hadden wij bedacht dat we het samen zouden doen, we zouden hier met elkaar doorheen gaan. En zo verstreken dagen, maanden en nu al bijna twee jaar…

Hoe vaak er tegen ons gezegd is: “Moet je geen hulp zoeken?” Dat kan ik niet meer tellen. Men gaat er meteen vanuit dat je bij zo’n verlies professionele hulp nodig hebt. Dit is echt niet altijd waar. Natuurlijk zijn er genoeg mensen die dit wel willen, natuurlijk zijn er genoeg mensen die dit nodig hebben. En toch heb ik nog steeds het gevoel dat ik het niet nodig heb.

Waarom heb ik het niet nodig?

Ja, waarom is dat toch? En waarom denken sommige nog steeds van wel?

Ik denk dat het komt door het volgende: Mensen hebben snel het idee wanneer je lang verdriet hebt, wanneer je lang in rouw bent, dat je hulp nodig hebt. Men wil zien dat het goed met je gaat en zolang je tekenen van pijn en verdriet vertoont dan gaat het dus blijkbaar niet goed.

Ik zie dit anders. Ik denk dat mijn rouw nooit over gaat. Ik denk dat mijn verdriet blijft tot mijn dood. Ik denk dat ik een prima evenwicht heb gevonden in mijn nieuwe normaal. Hoe kan ik terug naar mijn oude ik? Dat kan niet en dat wil ik niet. Waarom? Simpelweg omdat ik vind dat het heel normaal is dat ik verdriet heb om mijn kleine meisje. Mijn leven is verder prima (behalve dan de maandelijkse ongesteldheidsfrustraties, maar dat is een apart verhaal). Ik werk weer met plezier en ga weer graag naar een feestje. En nee, ik doe dit soort dingen wat minder vaak dan vroeger, maar ik denk dat dit uiteindelijk ook zo was geweest als ik wel een gezonde baby had gehad. Of gewoon omdat ik geniet van het thuis zijn met mijn gezinnetje.

Waarom iemand het wel nodig heeft.

Denk nu niet meteen dat ik er iets tegen heb als iemand hulp zoekt. Integendeel, ik denk dat het heel dapper en wijs is om te doen.

Als je namelijk merkt dat je verdriet je in de weg staat, als je niet meer kunt functioneren naar hoe jij wil (en dat is niet altijd de oude manier), dan is het heel wijs om deze weg wel in te slaan. Ieder bepaalt het voor zichzelf. Ook ik. Ik weet dat er genoeg mogelijkheden zijn, maar ik denk niet dat ik dit nodig heb. Nu niet, voorheen niet, maar dat wil niet zeggen dat ik in de toekomst er hetzelfde over denk. Misschien  is het later wel nodig. Ik weet niet hoe de toekomst loopt…

Mijn hulp zit in het schrijven, mijn hulp zit in de reacties hierop, dat men er troost en herkenning in vindt. En mijn hulp zit in het kletsen met “lotgenoten”. Daarin merk ik al gauw dat we allemaal door hetzelfde gaan, dat alles wat ik voel en doorsta heel herkenbaar is bij alle andere onzichtbare moeders.

Erkenning voor het bestaan van Juul, dat is voor mij hulp. En wat heb ik al veel van deze erkenning gekregen. Dank hiervoor!