“Ik heb aan je geroken. Is dat raar van me? Ik wilde niks van je vergeten, hoe je eruit zag, hoe je huidje aanvoelde, hoe je rook… ik beloofde mezelf alles van jou zo goed mogelijk in me op te nemen. Mijn zoon, mijn 2e kindje, ik zal jou nooit vergeten.
Marith schrijft mij het onderstaande verhaal, haar verhaal… (Na het lezen van het artikel: onbegrip bij een doodgeboren baby vroeg ik via Facebook hoe jouw ervaringen hiermee waren.)
Geen kans op leven
Het overlijden van ons zoontje Roman, met een zwangerschapsduur van 23+4 heeft ons allen geraakt. Mij, omdat ik mijn kindje verloor… veel te vroeg en door zijn vijfvoudige hartafwijking had hij geen kans. Mijn partner, omdat het ook zijn kindje was en hij zo welkom was. Mijn moeder, haar 2e kleinkind nooit ging zien opgroeien. En mijn oma, omdat ons verdriet, ook een deel haar verdriet was van jaren geleden, toen zij zelf beviel van een overleden kindje met 41 weken.
De bevalling
Ik ben bevallen met 23 weken en 4 dagen, van ons zoontje, ons mooie jongetje Roman. Die het leven niet heeft mogen ontdekken buiten mijn buik. Ik lag in het Radboud Nijmegen, ze gingen de bevalling opwekken. Alles ging mis, ik kreeg ineens een bloeding, het was chaos in de kamer. Verpleging, artsen, iedereen in paniek, 400cc, 1 liter, 1,5 liter, 2 liter… tot ik hoorde je gaat NU naar de OK, Je hebt al 4 liter bloed verloren. Alles werd een waas, ik zag mijn moeder en partner in een groen pak, probeerde er nog een grapje van te maken, maar dit ging niet. Daar lag ik,op de OK, suf van het bloedverlies. Ik riep mijn partner: “Jij moet hem voor me vasthouden tot ik er ben, ik kan het niet dus jij moet, alsjeblieft doe het voor mij.” Mijn partner en moeder mochten in de OK achter een deur wachten.
Zoveel vragen
Ik hoorde mijn moeder huilen, ze was bang om mij te verliezen. Voor mij het laatste wat ik me herinner. Ik werd wakker, op een lege zaal, allemaal slangetjes, paniek, waar is mijn kindje, leeft hij nog? Is hij al overleden? Zoveel vragen… maar niemand om het aan te stellen. Daar komt de zuster “Waar is hij? Leeft hij nog? Mag ik hem zien?” “Ik haal de gynaecoloog erbij.” vertelde ze me. Ze kwam naar me toe, sorry Marith.. jullie kindje heeft een half uur geleefd, hij is nu niet meer bij ons.
Ik brak, ik huilde, geen woorden alleen tranen. Daar kwam mijn partner, met ons Roman, wat was hij mooi, hij was zelfs nog een beetje warm… ik kuste hem, bekeek hem, hield hem stevig tegen me aan. We werden teruggereden naar de bevallingskamers, ik werd suf, ik durfde mijn kindje niet meer vast te houden want ik viel telkens weg. Ik zei mijn moeder hem van me over te nemen, en weg was ik. 02:00, ik werd wakker, gekrijs, bevallende vrouwen geluiden, en ik die mijn kindje kwijt ben. Gehuil van pasgeboren babytjes en ik lig hier met een lege buik, geen kindje in mijn armen. Ik mis hem, ik druk op de bel en de zuster komt. Ik vraag haar of ik mijn zoon mag hebben,z e gaan hem voor me halen.
Lieve Roman
Lieve Roman, lang heb ik je wangetjes geaaid, je handje vastgehouden. Ik heb aan je geroken. Is dat raar van me? Ik wilde niks van je vergeten, hoe je eruit zag, hoe je huidje aanvoelde, hoe je rook… ik beloofde mezelf alles van jou zo goed mogelijk in me op te nemen. Mijn zoon, mijn 2e kindje, ik zal jou nooit vergeten.
Schokkend, moest ik je echt verstoppen?
Het werd ochtend, ik ben naar de kraamafdeling gereden, ik kreeg mijn “eigen” kamer. Het was heel fijn, maar vooral heel erg eenzaam. Daar lag ik dan, trotse mama van een mooie zoon, die helaas niet meer bij ons mocht zijn. Als ik Roman op mocht halen liep een zuster met mij mee, nou ja… duwde mij in de rolstoel naar het mortuarium, waar ik mijn engel kindje op kon halen, om hem vervolgens onder doeken te “verstoppen” voor het ander ziekenhuis bezoekend publiek. Ik moest ons zoontje verstoppen, alsof hij niet gezien mocht worden, want dit zou schokkend zijn voor andere mensen…
Mijn steun, mijn familie
Het waren lange dagen, ons dochtertje was voornamelijk bij mijn moeder en partner, zij wisselde af zodat zij ook beide naar mij toe konden komen. Heel wat tranen zijn er gelaten in die kamer, ons verlies van ons mooie kindje Roman. Mijn moeder haar verdriet om Roman en haar angst om mij te verliezen waren groot. Mijn oma en opa, die ook hun tranen lieten. Lieve opa, wat een steun en toeverlaat ben jij altijd voor mij geweest. Geweest ja, want helaas heb jij ons 3 maanden na het overlijden van ons Roman ook moeten verlaten… zo plotseling.
Lieve Roman, Lieve opa, jullie zijn samen,zorgen jullie goed voor elkaar? Ik mis jullie, elke dag branden jullie kaarsjes hier in huis.
Veel liefs, kusjes & knuffels, Mama, Kleindochter Marith.
