My life… Verwerken? Een plekje geven? Hoezo?
Ik ben nu een poosje aan het schrijven en men zegt me altijd dat dat een goede manier is om alles te verwerken.
Mijn nekharen gaan overeind! “Verwerken!!!??? Ik wil helemaal niks verwerken!”
Al vaker sinds Juul haar overlijden krijg ik natuurlijk deze opmerkingen. En dat is heel lief, maar voor mij hebben deze woorden echter niet de juiste lading. Laat ik mezelf even nader verklaren!
De woorden zijn niet juist
Het afgelopen jaar heb ik het meeste moeite gehad met woorden als: afleiding en verwerking, “het een plekje geven” of “het heeft tijd nodig” en het welbekende “het zal wel slijten”. Ik kon er zo ontzettend boos om worden. Ik wilde niet verwerken, ik wilde geen afleiding. De pijn en het verdriet om mijn dochter zou nooit kunnen slijten! En waar is toch in hemelsnaam dat ‘plekje’???
Waarom steken deze woorden mij zo erg? Waarom neem ik die liefdevolle en goedbedoelde woorden van de mensen nu niet tot me?
Klaarblijkelijk heb ik gewoon geen klik met deze woorden. Ze kloppen niet, ze verwoorden naar mijn mening niet op de juiste manier hoe verdriet werkt en hoe deze een bestaan krijgt naast je leven. Persoonlijk heb ik met deze woorden de associatie met vergeten. Als ik deze woorden hoor neem ik ze letterlijk en neem ik niet de diepere betekenis erachter.
Zoals in de betekenis van “het verwerken of verwerkt hebben”, daar hoor ik alleen maar dat ik mijn lieve dochtertje zou zijn vergeten. Wanneer ik afleiding zoek zegt mijn gevoel dat ik niet met haar bezig wil zijn!…
Ik zette bij deze opmerkingen dan ook mijn hakken in het zand en deed hier dus gewoonweg niet aan! Ik omarmde alle verdriet en pijn die ermee vergezeld gaat en ik wilde niet anders dan bezig zijn met deze rouw. Ik wilde niks doen en ik wilde alleen maar thuis zijn, denken aan mijn mooie meisje en hoe het had moeten zijn en alles wat nu niet is…
En zo ging het eerste jaar voorbij.
Stapjes vooruit
Langzaamaan merk ik dat ik een stuk beter in mijn vel zit. Zoals ik al schreef, het gaat weer goed. En ineens schrik ik, omdat ik besef dat ik nu al meer dan een week niet heb gehuild. (waardoor ik dan uiteraard weer moet huilen…) Dat er een weekend aankomt waar ik ineens wél zin heb ik dat feestje wat komt. En meer en meer merk ik dat we ons ‘oude’ leventje steeds meer opgepakt hebben.
Met één besef… dat ons ‘oude’ leventje nooit meer hetzelfde zal zijn. Altijd en overal zullen we moeten leven met het verlies van Juul. En op de meest onverwachte plekken en in de meest onverwachte situaties zullen we deze confrontatie aan moeten gaan en er een weg mee vinden.
Waar is het dan?
Dus ik geef toe, stiekem heb ik momenteel dat ‘plekje’ waarschijnlijk toch wel gevonden. En daarom moet ik toch wel wat verwerkt hebben. En ondertussen ben ik het thuiszitten spuugzat en ga er weer op uit en geniet van dingen om me heen en ik werk weer. Toch wat afleiding gezocht???
Ik zou alle moeders die nog in de “beginfase” (ook zo’n betweterig woord) zitten willen zeggen hoe je er komt en waar het plekje is. Helaas kan ik dat niet. Het is niet eenduidig, het is niet aan te wijzen. Ik zou niets liever willen dan dat je je niet zo hoeft te voelen als nu. En woorden zoals: “Het gaat ooit weer beter. Het slijt, het wordt minder.” Wil je nu niet horen. En nog als ik ze zeg of opschrijf sta ik niet achter deze woordkeuze.
Er zijn namelijk nog steeds geen woorden die kloppen met de rouwverwerking van je kind. Daarom gebruiken we deze woorden, tot ik (of jij) wat beters verzin.
Schrijven niet als verwerking
En of schrijven mij heeft geholpen voor de verwerking… ik heb geen idee.
Als bij verwerking hoort dat je graag zou willen dat mensen troost en herkenning bij je vinden. Ja dan misschien wel. Want dat is waar ik het voor doe. En iedere keer als ik reacties krijg van een moeder van een overleden baby, dat zij er zoveel aan heeft, dat zij er hoop uit haalt, dat zij zoveel herkenning erin terugvindt… dan weet ik dat mijn meisje leeft, zij zorgt ervoor dat ik dit doe, zij zorgt ervoor dat ik haar nutteloos overlijden betekenis kan geven. Door er voor andere moeders te zijn… Dit geeft mij troost, dit geeft mij steun.
My life blogs, how is your life?!
Liefs Nathalie
8 reacties op “Rouwverwerking, hoe(zo)?”