My Life… een intieme blik in Linda’s afscheid
Even vertwijfeld kijk ik naar de cd-rom met de woorden: “Begrafenis Annelin”
Ik besluit het te kijken, nog niet eerder heb ik het helemaal afgekeken.
Bij het horen van de luidende klokken voel ik al een brok in mijn keel, en rolt de eerste traan al vrij snel over mijn wang.
Zal ik het toch maar weer uitzetten? Nee, ik doe het niet.
Ik zie duidelijk de emoties bij de personen op het filmpje, deze keer komt het harder binnen dan ooit te voren.
Ik zie mezelf, Ik zie mezelf vechten tegen tranen, Ik zie hoe ik mezelf probeer groot te houden.
Waarom? Waarom moest ik mezelf groot houden?
Het is meer dan logisch dat ik op dit moment intens verdrietig was.
Arno tilt het mooie kleine witte kistje uit de auto en draagt het naar het grafje. Ik loop ernaast.
De bovenkant is prachtig roze met een krijtbord laag waarop we alles hebben geschreven we nog wilden zeggen tegen haar.
De pijn en verdriet van de voorgaande week zijn duidelijk leesbaar op onze gezichten.
Daar in dat mooie witte kistje ligt het meest mooie meisje van de wereld, één van de meest kostbaarheden wat we bezitten. Ons mooie kleine popje wat niet ouder mocht worden dan 3 dagen. Maar voor ons nu ook gewoon 3,5 jaar oud is. Wat gewoon jarig is op 26 december, en ook prachtige ballonnetjes heeft op haar verjaardag.
Ik kijk naar mezelf in de film. Ik zie hoe ik eigenlijk als in een waas toekijk hoe haar mooie witte kistje langzaam naar beneden zakt door middel van prachtig roze lintjes.
Nu is ze voor altijd weg, Weg bij ons
Definitief.
Alleen in ons hart, en in onze gedachten zal ze nog bij ons zijn.
De pijn die ik bij mezelf zie voel ik op dubbel en dwars terug komen.
Het liefst wil ik het filmpje stop zetten. Deze pijn wil ik niet voelen.Toch kijk ik verder.
Ik kijk samen met Arno het filmpje af
Waarna we beide op zoek gaan naar een zakdoek en het liefst even alleen willen zijn met onze gedachten.
