My life… bang voor de dood Puk ligt in mijn armen. Half wakker, half slapend, mekkert en sukkelt ze een beetje slaperig door. Lekker knuffelend en een beetje hopend dat ze straks weer goed slaapt lees ik nietsvermoedend mijn mail. De mail komt van Angela. Heel even denk ik een mail te lezen met leuk nieuws. Maar al snel zit ik huilend… Lees verder →
My life… Zit ze tussen deze mensen? Loopt ze in de supermarkt? Ik zoek, maar kan haar niet vinden. Er is geen radar waarmee we elkaar herkennen. Er is geen uiterlijk kenmerk waaraan ik het kan zien… Ze is onzichtbaar… net als ik. Ik zou haar willen vinden, ik zou haar willen zeggen dat ik het weet, ik wil de… Lees verder →
My life… “Zolang ik van je hou, zolang heb ik verdriet.” Ik weet dat ik eigenlijk nog even mijn slaap moet pakken. Maar ik kan het niet laten. Lief lachend in haar slaap ligt ze naast me in bed. Ons ochtendmomentje saampjes. Als Ewout naar zijn werk gaat kruipen wij samen in het grote bed. Ik bestudeer elk stukje van… Lees verder →
My life… Een rouwkaart Een envelop met alleen mijn naam erop. Ik verwacht dat het een felicitatiekaartje is en vraag me af van wie, aangezien de meeste mensen toch minstens aan ons tweetjes sturen en anders zelfs aan ons viertjes… Ik haal de kaart eruit en mijn oog blijft hangen op de eerste twee woorden: “Kleine vlinder… en meteen vind ik… Lees verder →
Het spijt me… De tranen stromen over mijn wangen, ik lijk niet meer te kunnen stoppen. Even sta ik weer naast je kistje, of eigenlijk is het een mandje. Je ligt erin en ik kan en zal je nooit meer zien of aanraken. Ik weet dat dit het moment is dat ik je achter zal moeten laten, dat ik me… Lees verder →
My life…. welkom kleine Puk Langzaam zinkt het in… Je bent hier echt, je ligt bij me en heel belangrijk, alles klopt… ook je hartje. Je kijkt me aan, en ook al zie je nog niet zoveel, ik heb het gevoel alsof je me zegt dat het goed is. Ik voel in ieder geval dat ik het allemaal los kan… Lees verder →
