Zaterdagboek: de laatste keer

My life…

Zit ze tussen deze mensen? Loopt ze in de supermarkt? Ik zoek, maar kan haar niet vinden. Er is geen radar waarmee we elkaar herkennen. Er is geen uiterlijk kenmerk waaraan ik het kan zien… Ze is onzichtbaar… net als ik. Ik zou haar willen vinden, ik zou haar willen zeggen dat ik het weet, ik wil de naam van haar kindje hardop zeggen en erkennen dat ook zij moeder is.

Mijn laatste ziekenhuisbezoek

20151028_103742Puk is zes weekjes en het is tijd voor de nacontrole bij de gynaecoloog. De hele ochtend was ik al blij. Eindelijk na drie jaar komt er een einde aan. Voor de laatste keer ga ik de wachtruimte in.

Ik weet het nog als de dag van gisteren… Het was de eerste keer in de wachtruimte. Een snee in mijn buik, het bewijs dat ze was geboren, maar verstopt onder mijn kleding. Een wachtkamer vol met dikke buiken en hier en daar een kinderwagen of maxi cosi. Ik probeer mijn tranen weg te duwen, maar het lukt niet helemaal. Ik krijg wat water en we proberen een beetje afgezonderd te zitten en niet rond te kijken. Mijn schoot is leeg, er is geen maxi cosi met ons mee. Het is niet eerlijk…

De jaren die erop volgden werden er niet makkelijker op. Steeds weer diezelfde wachtkamer in met al die zwangere vrouwen en mama’s met hun pasgeboren kindjes. En mijn schoot bleef leeg, net als mijn hart… Toen we het IVF-traject in mochten veranderde er niet veel. De frustraties groeide en nog steeds stapten we diezelfde wachtkamer binnen. Logisch en toch ook weer raar dat je allemaal in dezelfde wachtkamer zit.

Blij was ik toen ik daar ook mocht zitten met een baby in mijn buik, maar altijd bleef de angst, de frustratie en het zwarte gat van ons verlies met mij mee naar binnen gaan. Ik begon me wat vaker af te vragen wie van deze moeders ook een kindje verloren zou zijn, want de cijfers liegen er niet om… ik kan toch echt niet de enige zijn. Maar je ziet het niet, je kunt het niet weten… We blijven daarin altijd onzichtbaar voor de buitenwereld.

Lieve onzichtbare moeder

Maar ik wil haar zeggen dat ik het begrijp, dat zij vol afgunst naar ons kan en mag kijken. Dat ik weet dat het oneerlijk is dat haar baby is afgenomen en dat wij hier een beetje gelukkig zitten te zijn met ons baby’tje. Ik weet dat het voor haar voelt alsof het geluk van anderen zomaar ontstaat, terwijl zij elke minuut van elke dag aan het vechten is om staande te blijven. Ik weet dat zij het het liefste uit wil schreeuwen, dat zij ook moeder is geworden! Ook zal zien we dat niet, zij voelt het net zo goed als wij.

Ik wil haar nog zoveel zeggen… Ze zal nooit meer hetzelfde zijn, de pijn, het verdriet zal nooit verdwijnen. De pijn wordt niet minder en haar baby zal nooit vervangen kunnen worden… ik weet het. Ook al zit ik hier gelukkig te zijn met mijn baby… Want jeetje, wat ben ik gelukkig met Puk. Maar nog steeds, elke minuut van elke dag ben ik nog steeds die andere vrouw, die andere moeder… Die onzichtbare moeder…

Daarom wil ik haar vooral zeggen dat ze een weg moet vinden in haar moederschap. Een manier moet vinden haar baby te laten voorbestaan in haar gezin. Want ook al zal je pijn nooit verdwijnen, ik weet dat je net zo trots bent op je kindje en dat je weet dat niemand ooit zo’n mooi kindje heeft gekregen. Jouw kindje is de mooiste, liefste en meest bijzondere en verdient een plekje in deze wereld.

Liefs Nathalie

  1 reactie op “Zaterdagboek: de laatste keer

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram