Een begrafenis

My life…. egoïstisch

“Het gaat niet goed met oma.” Een paar daagjes voordat we ouders zullen worden van Puk krijgen we dit bericht. Ewouts oma gaat hard achteruit. Momenteel gaat het zo slecht dat er de kans bestaat dat ze eerdaags zal overlijden. En ik, ik ben alleen maar bezig met mezelf… ik kan er niet aan denken.. een begrafenis is iets wat ik echt nog niet aankan.

Twee dagen nadat Puk is geboren is daar het telefoontje. Ewouts oma is overleden. Het is raar en zo ver weg. Wij zijn net, na heel verdrietige en onzekere jaren, eindelijk ouders van een gezond meisje en ik vraag me af waar ik ruimte heb voor verdriet… Ook al ben ik nu alleen nog maar dolgelukkig, ik weet dat ik al snel de confrontatie aan zal moeten gaan met de emoties die erbij komen doordat we Juul bij haar geboorte zijn verloren. Dat nu Ewouts oma overleden is, voelt  voor mij ook enorm ver weg.

De begrafenis is na een paar dagen en omdat ik net een keizersnede heb gehad zal ik niet mee kunnen. Ik vind het vreselijk voor Ewout. Natuurlijk heeft hij zijn familie, maar ik hoor bij hem te zijn. Ik zou hem moeten steunen en troosten op die dag. Het zal voor hem de eerste begrafenis zijn na Juul en ik heb geen idee hoe dat voor hem zal zijn. En ik vind het zo erg dat ik hem alleen moet laten gaan, maar als ik heel eerlijk ben… ben ik ook opgelucht…

Kraamvisites, zwangerschapsnieuws, babyshowers, het was allemaal moeilijk nadat Juul was overleden. Het was zwaar, verdrietig en heel pijnlijk om te doorstaan, maar ik deed het allemaal. Ik ging over het algemeen overal naartoe. Ik ben naar mijn idee wel iemand die dingen niet zal vermijden, ik ga de confrontatie wel aan. Maar een begrafenis hebben we nog niet gehad en daar was ik heel dankbaar voor. Een begrafenis ligt voor mij een stapje te dichtbij de zwaarste dag uit mijn leven. De dag dat ik mijn baby moest achterlaten, haar voor de laatste keer in mijn armen had, haar voelde en rook. De laatste dag dat ik haar kon wiegen en kon lachen om haar grappige neusje. De laatste kans die ik had om alles in mij op te slaan. De herinnering aan de dag dat ik haar in de steek liet. Ik was er niet klaar voor, dat zou ik ook nooit zijn, maar ik moest.

Er zal een dag komen waarop ook ik weer naar een begrafenis zal gaan. Ik ben bang dat deze dag voor mij niet zal draaien om de persoon die is overleden, dat ik geen steun zal zijn voor de nabestaanden. Ik ben bang dat ik zal instorten bij mijn herinneringen aan Juul in haar mandje, het mandje dat wij daar lieten staan en ik draaide me om en liep weg… Dat ik op dat moment ervoor zorgde dat ik op mijn voeten bleef staan, zodat mijn kinderen niet het beeld op hun netvlies zouden krijgen van hun moeder die ter aarde knalt. Maar dit kan ik geen tweede keer. Ik ben bang dat dit tijdens een begrafenis naar boven komt en dat ik mezelf dit keer niet bij elkaar kan rapen…. Dus hoe hard het ook klinkt, ik ben eigenlijk ‘blij’ dat ik niet mee kan…

uitvaart juul 112

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram