Het tweede jaar makkelijker?

My life… al bijna twee jaar een kind te weinig.

De tijd gaat door, de klok blijft tikken, de altijd lopende zandloper loopt… Jouw eerste kerst, jouw eerste lach. Zelfs je eerste huil hebben we gemist. Nooit konden wij genieten van jouw eerste keren. En zo ging ook je eerste ‘verjaardag’ voorbij. Alle eerste keren waren geweest. “Het tweede jaar zal vast ‘makkelijker’ worden.” werd er vaak gezegd. En was dat zo?

De start van het tweede jaar

Na een heel fijne eerste geboortedag te hebben doorgebracht begon ons tweede jaar zonder Juul. Een jaar waar we een soort van ‘naar uit keken’ (heel overdreven gezegd). Waarom? Omdat men bleef zeggen dat het ergste nu wel voorbij zou zijn, je komt geen eerste keren meer tegen en dat zijn natuurlijk wel vaak één van de  moeilijkste dingen. En als iets maar vaak genoeg gezegd wordt dan ga je er sterk in geloven. En dat wil je ook, je wil dat het makkelijker wordt, want de pijn en het verdriet van het afgelopen jaar wil je nooit meer meemaken.

Is het makkelijker?

Nee! Of ja, misschien toch wel… Ik weet het niet. Ik denk dat makkelijker gewoon weer een verkeerd woord is. Dit soort woorden steken altijd en klinken voor mij fout. Toch gebruik ik voor het gemak even dit woord. misschien vind ik gaandeweg wel een ander woord ervoor.

Waarom is het tweede jaar makkelijker:

• Inderdaad, de confrontaties van het eerste jaar heb je niet meer, geen eerste keren komen er meer langs.
• Ik huilde het afgelopen jaar minder vaak.
• Het gevoel dat het goed met me/ons gaat, daar voel ik me niet meer schuldig over.
• Ik kan genieten van de kinderen van haar leeftijd, zij zorgen ervoor dat ik altijd een beeld zal hebben hoe zij nu ongeveer zou kunnen zijn. Zo groeit ze met ons mee en wordt ze toch groter.
• We hebben een weg gevonden om Juul bij ons gezin te betrekken. (de kaarsjes, het schrijven, vaak haar betrekken bij situaties in huis. En altijd haar naam zeggen en erkennen dat ze bestaat!)

Waarom is het tweede jaar dan toch net zo moeilijk:

• Ik zit nog steeds aan het kerstdiner met de familie en voor mijn gevoel een lege plek aan tafel… En nog steeds kom ik met grote regelmaat in situaties terecht waarin ik besef dat Juul erbij had moeten zijn.
• Ik huil echt nog wel en nog steeds regelmatig, van kleine onzichtbare tranen tot een diep tranendal. En ook al komen er minder tranen, dat betekent niet dat het verdriet en gemis minder is.
• Het gevoel dat het goed gaat, is vaak een valkuil. Ineens uit het niets kan ik nog steeds wakker worden en een dag hebben waarin ik er even niet uit kan klimmen. Een dag van pijn en tranen en eenzame opsluiting. Eenzaam, want nu zal ik het minder laten merken, omdat ik toch het idee krijg dat men het dit jaar minder zal begrijpen.
• Andere kinderen van haar leeftijd kunnen ook ontzettend confronterend zijn. Het idee dat Juul meegroeit wuif ik dan weer weg, want ik heb in gedachten en mijn herinnering alleen maar dat lief klein poppetje op schoot. Ze is nooit groter geworden en dat zal ook niet gebeuren…
• Ze hoort bij ons gezin, de hele dag. Maar soms ben ik het zo zat dat dit het is… Ik kan nog steeds niet accepteren dat we het al zo lang zonder haar doen en dat we nog zo’n lange weg zonder haar te gaan hebben…..

Makkelijker of niet?

Zeg het maar, ik heb geen idee. Het is vooral wel op verschillende vlakken anders geworden, maar makkelijker… voor mijn gevoel niet echt. Ik werk weer met plezier en kan weer genieten van de dagelijkse dingen. Ik doe veel meer dingen dan in het eerste jaar. Als je dat als makkelijker wil bestempelen, prima. Maar soms ineens uit het niets heeft mijn dochter een “kloteweek” en dan wij dan maar denken hoe dat toch komt… Tot het kwartje valt… ze mist haar zusje… Het gaat niet voorbij, het gaat niet over, het wordt niet makkelijker. Weet dus dat wij naarmate de jaren voorbij gaan het nooit makkelijker zullen krijgen. Simpelweg omdat onze baby dood is. En dat heeft geen ‘makkelijker’.