My life… steeds terug
Dat koude lijfje met een tevreden gezichtje. Alsof er niets aan de hand is lig je daar op schoot. Soms lachen we, ik begrijp nu nog niet hoe dat mogelijk was op dat moment. Er zijn verbazend genoeg momenten waarop ik niet huil. Maar de momenten waarop ik huil alsof ik nooit meer kan stoppen zijn er teveel. Ik streel over haar neusje, hij wiebelt een beetje. Ik kus haar gezichtje. Ik bestudeer alles van haar, haar lijfje zit strak ingebonden alsof ze ingebakerd ligt… maar waarvoor zou ze dat nodig hebben? Ze zal nooit slapen… of voor altijd slapen. Nog maar een paar daagjes dan moet ze weg, nog maar een paar daagjes dan zal ik haar nooit meer zien. Ik moet en zal alles in me opslaan en ik ben zo bang dat ik ooit vergeet…
Bijna drie jaar
Al bijna drie jaar verder, maar de herbeleving blijft. Het wordt niet beter, het wordt niet minder. Tijd heelt helemaal niks.
Hoe kan ik helen van de blik op de monitor, de blik die zag waar jouw hartje al zijn kracht verloor. Hoe kan ik helen van die tijd waarin ik werd gedwongen tot afscheid. Hoe kan ik helen van het achterlaten van mijn baby om haar vervolgens nooit meer te kunnen zien… Soms voel ik me weer ‘terug’. Bijvoorbeeld het lezen van andermans verhaal, van andermans verdriet. Want ook al kennen we elkaar niet, we kennen elkaars pijn. Ik weet hoe jij je voelde en nog steeds voelt. En het kost me geen moeite me weer te voelen zoals toen…
Nooit had ik gedacht weer echt gelukkig te zijn. Hoe kan dat immers als je een nieuw leven op schoot zou moeten hebben en in plaats daarvan een klein koud lijfje waar alle leven uit is gevochten. Zinloos om door te gaan en op te pakken. Voor wie? Waarom? Mijn toekomst was met Juul en zij is er niet meer. Mijn enige wil om door te gaan waren mijn andere kinderen. Wat als ik die niet had gehad?
Ik heb inmiddels mijn angst overwonnen. De angst dat ik zou vergeten… Na drie jaar kan ik me alles nog zo levendig voor me halen. Hoe ze voelt, hoe haar neusje wiebelt. De mooie dingen, maar ook de diepste pijn die ik ooit heb gevoeld. Want deze gaan samen.
Ik vind het lastig dat mensen dit niet altijd begrijpen. Ik vind het lastig om uit te leggen dat al deze pijn en al dit verdriet en gemis tot in het bot zit. Dat betekent niet dat ik depressief ben of hulp nodig heb. Ik heb gewoon enorm verdriet. Naast al dat verdriet gaat het heel goed met me en ben ik zelfs heel gelukkig. Ja, het kan samen. En dat ik graag schrijf en praat met andere onzichtbare moeders is de manier om Juul voort te laten bestaan. Zij mocht niet verder leven, maar het is zo belangrijk dat men haar laat voortbestaan. Maar wat blijf ik toch verlangen naar het moment waarop ze huilend ter wereld komt, wat blijf ik verlangen naar spelen in de tuin, verlangen naar samen kroelen in bed. Maar dit komt nooit. Jouw hartje stopte en de mijne ging door. Met een groot litteken, dat wel. Het is moeilijk dat er steeds minder over haar gesproken wordt, dat het lijkt alsof ze voor de buitenwereld aan het verdwijnen is. Ook ik merk dat ik het lastiger vind om erover te beginnen, want daar zit toch niemand op te wachten?
Ik heb enorm geluk dat ik dit alle met Puk mag doen en ik ben daar vreselijk dankbaar voor. Maar wat zou ik het ook graag hebben met Juul. Lieve Juul, mijn kleine Juultje wat mis ik je toch…
Als ik naar deze foto kijk zie ik een glimlach op mijn gezicht, Ik had nog geen idee hoe ik een uur later verscheurd zou worden…. Mijn blik blijft rusten op dat mandje. Daar lig je… En zo zullen we je wegbrengen. Op weg naar een toekomst waarin ik dacht dat je weg zou zijn, maar je bent bij me, altijd…
