Even voorstellen, Lotte en Jonathan

ZEVEN JAAR GELEDEN

Zeven jaren geleden is het sinds mijn derde zoon geboren werd. In het ziekenhuis, kamer 603, donderdag, 13 november, 16:50 uur. De echo had ons laten zien dat er zoveel niet klopte diep binnenin zijn piepkleine lijfje. Dat er zoveel niet klopte dat hij niet zou kunnen overleven buiten mij… Ik besloot  dat ik hem wilde voldragen, dat ik zo lang mogelijk wilde genieten van zijn bewegingen in mijn buik. Zo lang mogelijk samen zijn en doen alsof er niets aan de hand was…

We kregen meer en meer informatie en werden geleefd van onderzoek naar onderzoek. Een second opinion, een echo met een nog beter apparaat in het WKZ waar ze anderhalf uur het hartje bekeken en meer en meer ontdekten wat er niet helemaal juist klopte.

Het bleek trisomie 18, een chromosoom teveel wat ervoor gezorgd had dat zijn middenrif niet sloot, zijn gehele maag groeide op de plaats waar eigenlijk zijn longetjes hoorden te groeien. Dit zou betekenen dat wanneer ik hem zou voldragen, hij zou stikken op het moment dat je hoopt dat hij zijn eerste grote ademteug neemt na de geboorte…

Hij zou wel willen, hij zou willen leven net zo goed als dat wij hem zouden willen zien opgroeien, verjaardagen, knuffels, stoei partijtjes, lol en liefde. Maar het zou niet kunnen. Direct na de geboorte zou hij sterven. Tenzij ik en mijn man een andere keuze zouden maken.

Ik kon alleen nog maar denken aan het moment dat hij geboren zou worden en geen adem zou kunnen halen, het liet me niet makkelijk los. Het woord zwangerschapsbeëindiging viel vrij snel. Al tijdens de eerste echo werd het genoemd als optie, dan moest wel zeker zijn dat hij echt geen kans op leven had, zeker zijn dat ze hem niet in leven konden houden.

En dus besloten wij dat we onze zoon geboren zouden laten worden, besloten wij, voor hem, dat sterven in mijn buik, veilig en warm, beter zou zijn dan sterven buiten mijn buik. Het maakte me misselijk, brak mijn hart in zoveel stukken dat ik bang was ze nooit meer allemaal aan elkaar te krijgen. Ik veranderde op slag en er was een leven voor deze keus en een leven na deze keus.

De bevalling werd ingeleid, het was een donderdag ochtend, we hadden eerst samen onze oudste naar school gebracht en liepen daarna hand in hand naar het ziekenhuis. Het verbaasde me dat we lopen konden, maar we gingen.In een grote tas zat alles wat we nodig dachten te hebben, ook een mandje en een omslagdoek waar we ons kind weer mee naar huis zouden nemen.

Ik had geluk, de bevalling verliep heel soepel. We gebruikten de dag om afscheid te nemen, van ons kind, van de dromen en fantasieën… We lagen lepeltje lepeltje in het ziekenhuis bed, handen op mijn kleine ronde buik. Zou hij nog leven?

De zuster vroeg of we het hartje nog eens wilden horen maar dat durfden we niet aan, stel dat het niet meer klopte, zou ik hem dan nog wel op deze wereld kunnen zetten?

De weeën voelden anders dan de weeën tijdens de bevallingen van zijn broers, het leek een hele lange wee die niet stopte. We stonden samen voor het raam op die zesde etage en keken naar ons eigen huis, verlangden ernaar om ons terug te trekken in ons eigen nest, geen bemoeienis, alleen wij samen als geknakt gezin. Terwijl we daar zo stonden voelde ik een verandering diep binnenin mijn buik. Ik voelde mijn kleintje zakken. We drukten op de bel en de verloskundige kwam, het was bijna zover dat hij geboren kon worden, volledige ontsluiting is immers voor zo’n klein mannetje niet nodig.

Ik werd overvallen door het moment dat hij werkelijk geboren werd, was er niet klaar voor. Ik voelde me verscheurd, verlaten, slecht, mislukt en bang, doodsbang ineens om te kijken… Ik schreeuwde, schreeuwde uit volle borst, kon niet meer stoppen met schreeuwen… Hij was er, hij leefde niet maar was prachtig vertelden ze me. Ik kon mijn ogen niet open doen. Zijn vader heeft zijn navelstreng doorgeknipt, heeft hem droog gedept en ingewikkeld in de zachte flanellen doek die we voor hem hadden mee gebracht. Hij heeft hem vast gehouden, geknuffeld en in zijn mandje gelegd …

Het is zeven jaar geleden… Een jaar lang kreeg ik van mijn moeder elke donderdag een roos.. Elke donderdag trok ik me om 16:50 uur terug en dacht ik aan hem. Elke week die voorbij ging wist ik hoeveel weken er voorbij waren gegaan sinds zijn geboorte. Het werd een maand, een half jaar, een jaar….

Ik denk elke dag aan hem, meerdere malen. Als ik mijn kinderen zie lopen, zie ik hem erbij huppelen. Als ik de tafel dek, pak ik steevast een bord teveel. November is een maand waar ik me doorheen worstel en ook de december die erop volgt sla ik liever over. Ik ben niet meer de vrouw die ik was voor hij geboren was, wat trouwens niet perse negatief is.

Ik weet van zoveel andere gestorven kindjes en ze hebben me zoveel mooie nieuwe vriendschappen met hun moeders opgeleverd. De geboorte van dit kind heeft voor altijd een leeg gat achtergelaten diep in mij maar me ook enorm veel goeds opgeleverd. Wij praten heel open over hem en we hebben inmiddels dus ook vier kinderen en niet alleen die drie die je om ons heen ziet en hoort.

Ons derde kind staat bij ons in de kast, in een potje en daar zal hij voorlopig blijven staan omdat wij dat fijn vinden, Wij vinden het fijn om hem dicht bij ons te houden..

Zijn naam is Jonathan, een grote naam, voor een heel klein jongetje….

Liefs Lotte

Mijn naam is Lotte Blijenberg. Moeder van vier zonen, waarvan onze derde zoon Jonathan geboren werd na een zwangerschap van 22 weken nadat de 20 weken echo uit had gewezen dat hij Trisomie 18 had wat niet met leven verenigbaar is. Ik schrijf graag van me af, het lucht me op wanneer ik mijn verhaal kan delen. Naast de zorg voor mijn drukke ( er zijn wat stempeltjes uitgedeeld aan mijn jongens ) gezin werk ik onregelmatig in een vruchtentuin waar je in de bijbehorende kas kunt eten of een lekker kopje koffie met huisgemaakte taart kunt komen eten. Onderwijs, opvoeden, rouw, maatschappij… allemaal onderwerpen die mijn interesse hebben en waar ik dus regelmatig stukjes over schrijf.