My life… en dat van mijn kinderen
18 jaar is hij alweer… En op naar een feestweekend in Zeeland. Ik gun het hem, maar wat is het toch eng om hem hierin los te laten. Weet hij zijn (zuip) grens? Lopen er geen nare types rond? Het is al lastig om rustig mijn bed in te gaan als hij hier de stad in gaat, maar zo’n heel weekend weg is toch weer wat anders. Maar hij is weer veilig thuis en heeft een top weekend gehad! Mijn dochter is dik 15 en vindt de weg naar de terrasjes ook steeds makkelijker. Uitgaan lukt nog niet, maar toch moet ik alweer een hoop loslaten.
Niet panieken
Nadat Juul overleed kon ik de andere twee kids wel opsluiten. Danny stapte bijvoorbeeld met gemak achterop de scooter bij vriendjes en ik ging kapot van binnen. Maar ik heb me ingehouden en heb ze hun ‘ding’ laten doen. Mijn angst mocht niet overslaan op hun. En daarnaast hebben zij ook recht op een normale jeugd en moeder!
Naja, normaal… normaal zal het nooit meer worden. Zij hebben iets meegemaakt wat geen kind mee zou moeten maken.
31-03-2013
In de kamer is het, buiten wat gesnik om, stil en de kinderen zijn onderweg. Hoe vertel je je kinderen toch dat al je beloftes gelogen waren? Hoe vertel je dat het helemaal niet goed gekomen is? Hoe vertel je dat hun kleine zusje dood is…?
Je hebt als moeder de neiging om je kinderen te beschermen, dit is misschien wel de belangrijkste taak die je hebt. Deze dag en de periode die daarop volgde kon ik dit niet waarmaken. Woede, verdriet, ongeloof en zorgen overheersten ook bij de kinderen de weken na Juuls overlijden. De kinderen konden het ook maar niet bevatten. En hoe zouden ze dat ook kunnen… als wij dat al niet kunnen. En hoe ga je daar nou op de juiste manier mee om?
Ze waren 13 en 15 op dat moment. Nooit heb ik nagedacht hoe we dit moesten doen, we hebben maar gewoon gedaan wat juist voelde. En dat was bij beide kinderen verschillend. Achteraf geloof ik dat we het wel aardig hebben gedaan. We hebben ze overal bij betrokken, maar ook op hun eigen manier laten verwerken. Het leven zo rustig mogelijk door laten gaan en op laten pakken, terwijl ik liever had gezegd dat ze alles mochten laten vallen. Het viel mij tegen dat ik wel overal zelf naar op zoek moest, dat ik alles zelf moest ontdekken. En dat vind ik lastig om te accepteren. Wij hebben gelukkig de goede manier gevonden, maar ik weet ook dat dat niet iedereen lukt…
Hoe is het nu?
Het gaat goed! Dat is toch het antwoord wat we nu wel kunnen geven. Betekent dat dat het voorbij is? Dat het over is? Nee, ook de kinderen zullen altijd met dit verlies moeten leven. Iets wat niet bij een tienerleventje hoort. En ja, daar hoort wel eens een terugval bij… Net als bij ons, gebeurt dat ook bij kinderen. Wederom een gegeven wat erbij hoort. Waar mensen niet bij stilstaan. Wat ze buitenshuis, en soms ook niet aan ons, niet snel zullen laten zien, maar wat er wel degelijk is. Ik hoop maar dat ze over een paar weken met een gezond zusje op schoot zitten…
Ik krijg regelmatig vragen of ik weet wat er voor kinderen en rouw is. Ook krijg ik vragen hoe wij het hebben gedaan? Maar ook vaak zijn dit mensen met kleine kinderen. Dit zal ook weer anders zijn dan bij pubers. Ik ben geen professional. ‘Alleen maar’ ervaringsdeskundige zoals men met een mooi woord zegt.
Ik wil dus aan jullie moeders (ervaringsdeskundigen) vragen hoe jullie dat hebben ‘aangepakt’ na het verlies van een kindje en hoe dat voelde? Heb je het gevoel dat je het juist hebt gedaan? Maar ook of je hulp makkelijk hebt kunnen vinden, mits je dit nodig had voor de kinderen natuurlijk.
5 reacties op “Kinderen en rouw”