My life… column voor Kindje op komst
“Ik wordt echt te dik!” zeur ik terwijl ik een chipje mijn mond inwerk.
Eindelijk, na bijna twee jaar, waarvan zes maanden IVF, was daar toch nog spontaan de positieve test! Je zou denken dat we blij waren, maar eigenlijk leven we dagelijks in angst. De angst werd na veel controles minder, maar kwam toch weer terug rond de 24 weken zwangerschap. En nergens op gebaseerd hoor! Het gaat ontzettend goed, er zit een gezond meisje in mijn buik en ik heb geen complicaties. Of tenminste, nergens op gebaseerd… als je eenmaal een baby verloren bent zal die roze wolk nooit helemaal in beeld komen.
Na het overlijden van onze dochter Juul en het weer moeilijk zwanger raken zou ik, als ik zwanger zou zijn, niet gaan klagen over onzinnige zwangerschapskwaaltjes! Ik zou het recht niet hebben. Ik mag alleen maar dankbaar en blij zijn dat we toch nog een kans krijgen op het ouderschap. Ik schaam me diep, maar het tegendeel is echter waar. Vanaf moment één voelde ik me niet lekker (en ook dat viel allemaal best wel mee hoor) en ik was moe. Er was vast niemand ooit zo moe geweest als ik… Nu dat weg is en mijn buik best wel hard groeit, heb ik een volgend klaagzang gevonden. “Ik ben het zat!” “Het voelt alsof mijn buik knapt.” Mijn vriend vind trouwens van niet hoor, maar ik voel me een zeur.
Het gekke is dat ik de vorige zwangerschap helemaal niet klaagde en daar toen zeker wel recht op had vanwege alles wat mis ging. Gelukkig is het nu de omgekeerde wereld, denk ik dan maar. Dat zou betekenen dat er dit keer wel een levend kindje in mijn armen komt te liggen. Vooruit kijken is eng. Dus voorzichtig, in kleine stapjes, maken we Juuls kamertje af voor deze baby (ook een meisje). Op kleine momentjes genieten we. We nemen regelmatig de tijd om mijn golvende buik te bestuderen en we hebben al heel vaak een echo gehad, waarmee we haar hebben zien groeien van een licht stipje in die zwarte holte tot het complete kindje dat ze nu is.
Ik kan niet wachten tot ze er is. Nog 12 weekjes.. of eerlijk gezegd, nog 12 hele lange weken. Want (klaag, klaag) het gaat zo ontzettend langzaam. Ik voel me alsof ik een olifantendracht heb! Maar ook deze tijd gaat voorbij, dat weet ik heus wel. Ik hoop alleen dat het met een happy end voorbij gaat en dat we dan echt kunnen gaan genieten. Oké, ik weet dat je als ouders nooit rust hebt (ik heb twee pubers namelijk), maar dat is voor dan. Eerst genieten van een meisje waarvan haar oogjes me aankijken terwijl ik haar op schoot heb.
En ik beloof plechtig dat ik volle teugen ga genieten en niet zal klagen tijdens de gebroken nachten!
Foto’s: Jesje Veling
2 reacties op “Kindje op komst”