Rouwverlof recht na de dood van je baby

My life… mijn ‘rouwverlof’

Rouwverlof… Ik wil niet werken, ik kan het niet aan. Thuis opgesloten zitten en denken aan Juul is alles wat ik wil. Als mijn kinderen thuiskomen uit school wil ik er zijn. Gewoon alleen zijn en niet doen alsof alles goed gaat. Ik wil geen afleiding, ik wil geen nepglimlach opzetten…. Nee werken zat er niet in nadat ik mijn baby verloor.

‘Gelukkig’ hield ik mijn recht op zwangerschapsverlof nadat Juul overleed. Werken zag ik totaal nog even niet zitten. In het nieuwe schooljaar zou ik wel weer beginnen. Dan zat mijn verlof erop. Maar naarmate de tijd van werken dichterbij kroop kreeg ik het benauwd. Ik zag mezelf al jankend de klas uitlopen, omdat ik de kinderen niet in de hand kon houden. Of mezelf ziek melden bij het minste geringste, omdat ik weer ‘zo’n dag’ had. Nee, werken zat er voor mij voorlopig niet in. Dat ik tegelijkertijd mijn baan verloor (mijn contract werd niet verlengd) hou ik even buiten beschouwing. 

Wat nu?

De volgende stap was mezelf ziek melden. Dat was een enorm blok aan mijn been. Ik werd zo bang voor dit gesprek. Alsof ik mezelf moest verdedigen waarom ik nog niet kon werken… Ik had mijn lijstje met redenen al klaar, maar zodra ik voor de deur stond was ik het kwijt. Hoe ga ik dit gesprek toch voeren, hoe kan ik duidelijk maken in woorden waar ik doorheen ga? En wat als zij vinden dat ik toch moet werken??? Ik kreeg het spaansbenauwd. Maar het viel ontzettend mee. Ik hoefde mezelf helemaal niet te verdedigen. De dame tegenover mij vroeg eigenlijk meer uit interesse wat er gebeurd was en voordat ik het wist liep ik naar buiten.

Ik was officieel ‘ziek’. Ziek van de dood van mijn baby. Ziek van rouw…

Naarmate de maanden verstreken ging ik uiteraard in stapjes vooruit… als je dat zo kan zeggen. Toch kon ik er nog niet aan denken om volledig juf te zijn. Ik was er gewoonweg niet klaar voor. Eens in de zoveel tijd moest ik me melden bij het UVW en stond ik na 2 minuten weer buiten. Ik hoefde alleen maar te zeggen of ik er wel of niet aan toe was. Het voelde voor mij erg prettig terwijl ik elke keer opnieuw met een knoop in mijn maag naar binnen ging.

Tot het moment kwam dat ik wel wat wilde gaan doen, maar niet voor de klas durfde. Ik had natuurlijk geen baan dus langzaam instromen lukte ook niet. Ik bleef dus nog even in de ziektewet.

Meer dan een jaar later, tegen de volgende zomervakantie, begon ik wat vertrouwen te krijgen in het juf zijn. Misschien was ik er wel aan toe. Misschien durfde ik het wel aan. Al snel kreeg ik een baan en kon ik na de zomervakantie beginnen. In totaal ben ik dus een jaar ‘ziek’ geweest van rouw…

Recht op rouwverlof

Vanmorgen kwam ik een artikel tegen: Hoeveel rouwverlof heeft nabestaande nodig?

Goed artikel met een top initiatief van onze naaste buren, de Belgen. Nederland doet al helemaal niet aan rouwverlof. Mij maakt het niet zo uit welke naam je het beestje geeft. Ik heb d.m.v. de ziektewet mijn rouwverlof gekregen. En dat het in dit geval ziektewet heet, dat maakt mij niet uit.

Ik weet ook dat het niet bij iedereen zo soepel verloopt, dat er genoeg mensen zijn die zich wel moeten verdedigen bij een arts, die moeten smeken om in de ziektewet te komen, omdat zij echt niet in staat zijn om te werken. Daarom zou een regeling zoals rouwverlof helemaal geen overbodige afspraak zijn. Vreemd eigenlijk dat zoiets niet bestaat?

Maar de vraag bovenaan het artikel … Daar zal nooit een antwoord op komen natuurlijk. Want zoals rouwdeskundige Jacob van Wielink al zegt in het artikel: “Rouw na het verlies van een dierbare is een normaal proces waar geen tijd voor staat.”

Hoe ging het na jouw verlies? Wanneer ben jij weer gaan werken? Moest je vechten om ‘verlof’ te krijgen of kreeg je alle begrip? Of misschien ging je wel snel weer aan het werk? Graag hoor ik jouw ervaring.