My life… je bent niet de enige
Het lezen van boeken. Vroeger deed ik niet anders. Maar sinds een paar jaar lukt het me gewoon niet meer echt. Heel af en toe (op vakantie) dan verslind ik er weer een paar, maar vervolgens leg ik alles weer in de kast. Het gekke is dat ik zelf wel een boek heb geschreven en dat ik niets liever wil dan dat iedereen het een keer leest. Natuurlijk is dat niet realistisch. Over het algemeen wordt mijn boek gelezen door moeders van overleden kindjes. Ze zoeken herkenning, steun en troost. Het feit dat je leest dat je niet de enige bent geeft dit alles. Wij onzichtbare moeders lezen graag verhalen, blogs en/of boeken van andere moeders van overleden kinderen. Zo stuurde Irene van Wesel haar boek aan mij; “Kusje in de wind, een onmogelijk afscheid”
Waar gaat het boek over?
Irene komt rond de 20 weken zwangerschap, tijdens een controle bij de verloskundige, erachter dat het hartje van haar kleintje niet meer klopt. De achterkant van het boek zegt het volgende:
“Wie zwanger is leeft in een andere wereld, maakt een reis door het lichaam naar het diepst van haar wezen. Het contact van een moeder met een ongeboren kind is pure liefde. Al voordat de zwangerschap een feit is bestaat er een ongebreideld verlangen naar het kindje dat zo welkom is.
Wie een kind verliest, wordt losgerukt van wat zo innig geliefd is, ervaart een verscheurd hart dat pas op zoek gaat naar heling als het absolute dieptepunt is bereikt. Dagen van ongeloof, gevoelloosheid en verbijstering maken plaats voor de pijnlijke realiteit. Het feit dat niets ooit meer zal zijn zoals het was, dat geen enkel plan kan doorgaan zoals voorgesteld en dat er altijd een kind zal zijn dat niemand ziet, maar dat wel werkelijk is. Elke droom van de toekomst vervliegt in de wind, terwijl de droom van je kind ook het enige is dat je als ouders rest. Je staat letterlijk met lege handen en dat doet ontzettend veel pijn.
Toch kwam in ons gezin de zon weer op, de dag dat we samen konden lachen en het leven weer oppakten. Liefdevol terug kijkend met een traan, vooruit met de waardevolle inzichten die ons hemelkindje Lieve* met zich mee bracht.”
Wat ik ervan vind
Uiteraard ben ik veel herkenning tegengekomen. Wat ik altijd fijn vind is dat een moeder die haar kindje verloren heeft altijd de juiste woorden weet te vinden. Dat ik dan op de bank zit van: “Ja, zo bedoel ik het! Zo voel ik het!” Alsof er iemand is die mij dan hoort.
Zo ook weet Irene met grote regelmaat de juiste woorden te vinden. En door het lezen van haar boek merk je al snel dat zij tekstschrijver is van beroep. Alles is pagina voor pagina prachtig omschreven.
Een boek met veel herkenning en je bent er zo doorheen. Het leest heel soepel weg! Voor moeders die een kindje zijn verloren een must om te lezen! Want zo beschrijft zij wat ook jij gevoeld zal hebben op datzelfde moment.
Wat ik erbij voel
De vreselijk overbodige vraag van een psycholoog die ook wij al snel kregen na het overlijden van Juul. “Hoe voel je daar nu onder?” (Voor mij was meteen het gesprek afgelopen…) Irene geeft als antwoord: “Er zit een dode baby in mijn buik.”
Dit pakte me meteen. Ik schoot in de lach, want die ‘grijze sok” die dit aan ons vroeg werd al snel de kamer uit gebonjourd! Ik herkende de situatie en dat was voor mij belangrijk om terug te vinden in het boek. Het antwoord van Irene zegt ook genoeg. Dit valt niet onder woorden te brengen…. Dit was de eerste pagina van Kusje in de wind, een onmogelijk afscheid. Ik pakte snel door…
Het verhaal daarna ga ik niet navertellen. Ik zou het ook niet kunnen. Irene heeft de juiste woorden gevonden en dit kun je gewoon beter zelf gaan lezen… De bevalling, het afscheid, de nazorg, je zult veel herkenning vinden. En na die eerste lach van begrip volgden mijn tranen. Ik voelde de liefde die er is voor haar Lieve*…
Lieve Irene, een kusje in de wind voor jouw Lieve* en dat hij samen met Juul* in de wolken mag spelen…
Taboes doorbreken
Het boek is emotioneel, eerlijk en open. Direct vanuit het gevoel van Irene. Van dichtbij maak je mee wat zij heeft doorstaan. En als buitenstaander mag je mee in haar emoties. “Mag” inderdaad, want veel moeders laten zich niet zo uit over de emoties die zij ervaren na het overlijden van hun baby. Irene wil duidelijk het taboe rondom dit onderwerp aankaarten en doorbreken. Daarom roep ik ook mensen op dit boek te lezen wanneer je geen kindje bent verloren. Lees hoe het daadwerkelijk is om je kindje te verliezen. Dat het geen ‘miskraam’ is. Dat je nog moet bevallen en je kindje wil vasthouden en een onmogelijk afscheid voor je kiezen krijgt. Ik daag je uit om je een klein beetje te verplaatsen in het leven van die moeder. En door het lezen van boeken als kusje in de wind kom je er dichter in de buurt. Stel je voor dat jij het bent die dit geschreven zou hebben…
Tot slot
“Eigenlijk is het best vreemd om je te realiseren dat je de dag dat de wereld verging overleefd hebt. Het moment waarop de toekomst iets werd van het verleden, waarbij dromen veranderden in stof en licht in duisternis.”
pag. 122 Kusje in de wind
De 152 pagina’s van Kusje in de wind brengen je naar de wereld van de moeders die afscheid moeten nemen van hun toekomst, van het nieuwe leven wat in haar buik leefde. Wat niet zou mogen, wat nooit zou moeten gebeuren, nieuw leven dat geen kans krijgt… En hoe jij als moeder door moet, als moeder van een, voor de buitenwereld, onzichtbaar kindje.
