Opmerkingen op het gemis van jouw kindje
Opmerkingen, we hebben ze allemaal wel gehoord. Opmerkingen die hard en vol onbegrip binnen kunnen komen. Ze raken je diep…
En dan lijkt alles compleet. We leven ons drukke en gezellige leventje en zijn sinds lange tijd weer een avondje saampjes weg. Het is lekker weer en we eten, drinken en kletsen wat met vrienden. “Dus jullie hebben samen 1 dochtertje?” vraagt ze aan me. Ze is de nieuwe vriendin van een goede vriend en hoort veel over Puk dus logisch dat ze denkt dat dit ons enige kindje is. Ik zeg twijfelend “ja”. De avond is gezellig en ontspannen, moet ik op dit moment wel zeggen dat ze niet ons enige kindje is? Moet ik wel zeggen dat we nog een meisje hebben, maar dat zij niet meer leeft? Dan is de sfeer wellicht meteen om… Het voelt niet goed om niks erover te zeggen. Ik wil niet doen alsof ze er niet bij hoort, alsof ze niet bestaat. Ik zeg dus toch meteen erachteraan dat we eigenlijk twee dochters hebben, maar dat ons andere dochtertje is overleden. Ze schrikt hier natuurlijk even van en ik breng haar nog meer van haar stuk als ik vertel dat ik ook nog een zoon van 20 en een dochter van 17 heb. Het gesprek krijgt een leuke wending en we gaan vooral door op de twee oudsten en wat mijn leeftijd dan wel niet is. Over Juul* praten we verder niet. En voor vandaag is dat prima.
Lees ook: 6 reacties op een overleden baby
Vervelende opmerkingen
Ik heb nog maar zelden meegemaakt dat iemand een vreemde opmerking maakte nadat ik vertel over Juul. over het algemeen zijn mensen natuurlijk wel even in shock, maar wel medelevend en geïnteresseerd. Toch is er één opmerking wel bijgebleven en afgelopen week kwam ik deze bij iemand anders ook weer tegen.
“Gelukkig heb je nog gezonde kinderen…. “
Waarom deze opmerking?
Waarom maken mensen toch deze opmerking? Waarom denken ze niet even na? Ik kon er altijd erg boos om worden, maar inmiddels weet ik ook hoe ik met deze opmerking kan omgaan.
Mensen willen meestal wel dat je gelukkig bent. Ze zien graag dat je zonder verdriet en pijn door het leven kan gaan. De opmerking “Gelukkig heb je nog gezonde kinderen.” komt binnen alsof jouw verlies niet hoeft en hoort te bestaan. Het klinkt alsof men denkt dat jij je zegeningen niet meer ziet en erkent. Als je een kindje verloren bent dan hoor jij in dit zinnentje waarschijnlijk dat ze je zeggen dat je genoeg hebt om voor te leven en je er maar eens overheen moet zetten (Wat zelfs ook nog wel een gezegd wordt. Dit is weer een heel andere categorie dan de goedbedoelde opmerking…).
De opmerking is pijnlijk, heel pijnlijk! En soms kan je het best relativeren en het naast je neerleggen, maar soms ook echt niet. Als ik dit doe en thuiskom dan zit het me toch dwars en in het vervolg ga ik er dus altijd op in.
Wat kan je ermee doen?
Je kan natuurlijk ja en amen knikken en het laten varen. Ze weten immers (gelukkig) niet beter en het is de discussie niet waard. Maar wat als je dat niet wil of kan?
Ik probeer meestal in gespreksvorm te reageren. Dat ik zeker blij ben met mijn gezonde kinderen, maar dat zij net zo goed 1 van mijn kinderen is, waar ik net zoveel van hou. Dat ze erbij hoort en dat ook mijn gezonden kinderen enorm verdriet ervaren doordat zij is overleden.
“Welke van jouw kinderen zou jij kunnen missen?”
Een andere tegen-reactie die ik ergens las, was: “Welke van jouw kinderen zou jij kunnen missen?” Stiekem vind ik dit verwoorden hoe ik me op zo’n moment voel. Het liefst zou ik ze scherp tegemoet komen. Zij denken niet na over hun opmerking, dan kan je er eentje terug verwachten. Maar ik pak dan toch de middenweg en probeer ze te laten inzien door een gesprek dat Juul niet minder mijn kind is dan de anderen kinderen in mijn gezin.
Erkenning voor Juul als mijn kind
Al met al wil ik gewoon dat Juul door de buitenwereld net zo goed gezien wordt als mijn kind als mijn levende, gezonde kinderen, dat men begrijpt dat mijn liefde voor haar net zo groot is. Ik wil niet dat mijn verdriet als iets engs wordt gezien. Het verdriet hoeft van mij namelijk niet weg, het hoort bij mij. Want zolang ik van haar hou is mijn verdriet er ook… altijd dus!
Luister dus gewoon naar me en heb het besef dat ik echt wel dankbaar ben voor mijn gezonde kinderen. Maar besef ook dat er altijd verdriet is om Juul, maar dat wij haar op een mooie manier in ons leven betrekken. Dat betekent dus dat wij graag over haar praten en dit prima kunnen zonder dat we meteen depressief zijn.
Lees ook: 10X wat niet, tegen onzichtbare ouders
Wat zeg jij bij zo’n opmerking?
Iedereen is anders en iedereen gaat anders met het verlies van een kind om. Zo ook gaan we allemaal anders met opmerkingen om. Hoe ervaar jij zo’n opmerking? En hoe reageer je erop? Ik hoor graag wat jij zou doen/zeggen!
