Ik koos voor een keizersnede
Afwachten is voor mij geen optie! De angst heeft mijn hele lichaam overgenomen. Ze moet eruit. Wat als we weer te laat zijn. Wat als we ook Puk nooit levend in onze armen zouden kunnen sluiten. Maar alles gaat toch goed? Er is echt geen reden om te denken dat er ook maar iets mis zou kunnen gaan. Maar inmiddels weet ik teveel, ik weet maar al te goed dat er ook bij de meest voorspoedige zwangerschap geen garanties zijn op een goede afloop. Nee, afwachten tot de bevalling vanzelf zou beginnen kon gewoon niet! En aangezien inleiding niet mogelijk is na een keizersnede (van Juul*) is de enige optie een vervroegde keizersnede. Bij 39 weken zou het gaan gebeuren….
Moeders vallen elkaar aan
Ik weet niet wat ik soms lees! Verbazing alom… Moeders die elkaar veroordelen omdat ze kunstvoeding of borstvoeding geven. Samen slapen of juist in een eigen bed op een eigen kamer. Nu is er weer commentaar op een moeder die met 33 weken zwangerschap naar Italië ging en daar plots ging bevallen. Commentaar op haar keuze om met dat termijn nog weg te gaan. Ik word er soms zo verdrietig van.
Van bovenstaande heb ik natuurlijk ook keuzes gemaakt. Mijn kinderen hebben allemaal hun groei te danken aan kunstvoeding. De eerste sliep een aardig tijdje bij mij in bed of kamer, wat ik niks vond, dus de kids daarna op een eigen kamer in een eigen bedje. Behalve dan de eerste paar weken/maanden. Toen hield ik ze lekker knus naast mijn bed in een wiegje.
De vreemdste keuze (voor buitenstaanders) die ik wellicht gemaakt heb is die voor een keizersnede. Ik mocht van Puk namelijk best normaal bevallen, maar dit deed ik niet.
Lees ook over mijn spoedkeizersnede bij Juul*
Bang, zo bang
In Nederland ligt de keuze voor een keizersnede niet zomaar bij de ouders to be. Als er niets is, dan wordt er normaal gesproken altijd voor een natuurlijke bevalling gekozen. Er was bij mij geen vuiltje aan de lucht tijdens de zwangerschap van Puk en toch mocht ik kiezen.
Vanwege het overlijden van Juul bij 32 weken zwangerschap is ervoor gekozen om mij nogmaals enorm goed in de gaten te houden, ook al vertoonde ik niks van de complicaties die ik bij Juul wel had. De angst om Puk te verliezen was enorm. Ik kan het niet in woorden uitleggen. De adviezen van “probeer lekker te genieten” en “het gaat nu toch goed”, daar had ik echt helemaal niks aan. Niemand wist hoe groot onze obsessie was om maar naar het hartje te luisteren en de paniek als er voor mijn gevoel te lang geen beweging. Steeds meer weken gingen voorbij en steeds meer angst ging er in mij om.
Het besluit voor een keizersnede bij 39 weken was genomen. Natuurlijk brengt het een risico met zich mee, een natuurlijke bevalling is vaak de betere keuze. Maar door mijn geschiedenis was het risico van een gewone bevalling nagenoeg gelijk aan die van een keizersnede.
Eerder dan gepland
Rond week 35 werd ik ziek, binnen een dag was ik uitgedroogd en werd ik opgenomen. De CTG werd lang aangesloten, niet echt voor de artsen, maar vooral voor mij. De continue bevestiging voor een hartslag had ik nodig. En natuurlijk zie je dan dingen die je normaal niet zou zien, natuurlijk schrik je je dood als je een dipje in de hartslag van de baby ziet. Want door die dipjes werd ik weer terug gebracht naar de laatste momenten van Juuls leven. En dat is heftig en eng.
Ik was op, gesloopt. Vooral emotioneel, maar lichamelijk breekt het je ook op. De artsen gaven ons de keuze. Als het echt niet meer te dragen was dan zouden ze haar nu kunnen halen. Het was nog wat vroeg en ze zouden liever wachten, maar ze zagen hoe zwaar het was.
De risico’s van een keizersnede waren helder en daarbij ook de risico’s van een geboorte bij 35 weken. Na een goed gesprek besloten we te wachten tot 37 weken. De vastgestelde datum bij 39 weken werd vervroegd.
Waarom toch het risico nemen
Waarom het risico van een (vroegere) keizersnede nemen, terwijl je al een kindje verloren bent? Dan wil je toch juist alle risico’s vermijden? Ik hoor het je denken. En uitleggen is moeilijk, want… je weet niet hoe het is. je weet niet hoe groot de angst is en hoe het je leven beheerst en overneemt. Je neemt die beslissing niet in 1 dag en je mag altijd nog van gedachte veranderen. Maar we hadden de keuze wel snel gemaakt! En uiteindelijk konden we alleen maar meer en meer achter de keuze staan, want mevrouw lag ook nog in stuit.
Ik wilde heel graag samen met Ewout een bevalling meemaken, ik mis dat we dat niet samen hebben gehad. Het is een mooie, bijzondere ervaring die ik graag had gedeeld, maar het is wat het is. We hebben een gezond kindje samen en dat is veel belangrijker.
Voor alle moeders die zulke keuzes moeten maken of hebben moeten maken wil ik gewoon zeggen “Je doet het goed!” En voor iedereen die wat te zeuren wil hebben… Iedereen maakt om zijn eigen redenen keuzes, respecteer deze <3
Welke keuzes stond jij voor? En hoe was jouw zwangerschap en bevalling? Ik hoor het graag! Zonder oordeel!!!
Lees mijn dagboek over de zwangerschap van Puk: zaterdagboek
