Taboe Regenboogbaby, verplicht op een roze wolk

“Het is nogal een taboe, je wordt bijna verplicht om op een roze of blauwe wolk te zitten, zeg maar…”

Zomaar een rake zin uit één van de mailtjes die ik ontving na mijn oproep met de vraag hoe jouw ervaring was na het zwanger zijn en krijgen van een regenboogkindje (een baby geboren na het overlijden van je overleden kindje). Het taboe op de gevoelens die je zogenaamd niet zou moeten of mogen hebben wanneer je net een gezonde baby hebt gekregen, of wanneer je zwanger bent van je regenboogkindje. Voor moeders van overleden kindjes komen er vaak zoveel andere emoties bij een zwangerschap en geboorte, emoties waar je je heel erg eenzaam en alleen in kan voelen.

Onderstaand een aantal ervaringen en reacties gebundeld:

Welke kan je o.a. verwachten?

• Verdriet om je overleden kindje en veel kriebels in je buik en hart voor je regenboogkindje, heel tegenstrijdig.
• Het gevoel dat het oneerlijk is, waarom mocht …* niet blijven leven en opgroeien?!
• Schuldgevoel: Dit kan twee kanten op. Schuldgevoel naar je regenboogbaby, dat je zo neerslachtig en verdrietig kan zijn bijvoorbeeld. Of juist schuldgevoel naar je overleden kindje toe, dat je zo gelukkig bent en geniet van je kleintje.
• Je verdriet kan ineens erger worden.
• Je gaat je nog meer beseffen wat je mist en wat jouw overleden kindje nooit ….(vul maar in, dit is een hele lijst)
• De baby’s kunnen erg op elkaar lijken, dit kan fijn, maar tegelijkertijd ook erg confronterend zijn.
• Je kan over beschermend worden of juist afstand gaan creëren.
• Omgeving die niet snapt dat het zo moeilijk voor je is of dat je dat niet durft te zeggen, want verwachten ze immers niet dat je de happy kraamvrouw bent?! Maar is dit altijd wel zo?
• Het gevoel hebben dat ‘anderen’ je overleden kindje vergeten of denken dat dat nu wel ‘over’ is.
• Angst: Het blijft moeilijk… Erop vertrouwen dat je kleintje het goed doet en niet ‘ook’ dood zal gaan. Vertrouwen groeit meestal langzaam. en of het ooit zal verdwijnen? Dat heeft geen enkele moeder, angst om je kind te verliezen kennen alle moeders.

Wat is “normaal”

Al het bovenstaande mag je uiteraard in de categorie normaal plaatsen! Het is echt niet vreemd of raar dat je dit ervaart. Misschien herken je niks in het bovenstaande, ook dat is uiteraard normaal. Jouw emoties zijn van jou en niemand kan je vertellen dat dat niet normaal is!

Ik denk dat het belangrijk is om er open over te blijven. Niet iedereen is begripvol, maar de reacties kunnen je wel eens positief verbazen. Laat het geen taboe worden. Jij hebt recht op jouw gevoel!

Opmerkingen van anderen

• De meest voorkomende opmerking is denk ik dat je vooral moet genieten (zwanger of net een baby), “Het gebeurt echt niet nog een keer!” schijnt nogal een veel voorkomende aansluitende zin te zijn. Oeh, deze mensen kon ik wel schieten! Hoe moet je genieten als je dit hebt meegemaakt? Natuurlijk zou je dat willen, maar deze knop is niet zomaar omgezet. Pak je genietmomentjes (en dat doe je vast en zeker), bij de schopjes of de hik in je buik. Het kloppend hartje op de echo (welke natuurlijk pas volgt na een vreselijk angstige wachtkamer waarin je alle doemscenario’s al hebt afgespeeld in je hoofd). Ook na de geboorte geniet je natuurlijk wel, maar… die roze wolk is er nu eenmaal niet 24/7. En dat is logisch, want wie geeft de garantie dat het niet nog een keer gebeurd?
• Of juist “Zou je het nog wel een keer doen?” (zwanger worden) Moeilijk, maar ook begrijpelijk. En natuurlijk heb je die twijfel ook, maar je bent moeder geworden en je kan nu geen moeder zijn in het dagelijks leven, zoals je zovelen ziet rondlopen. Het gevoel dat je nog een kindje wil komt vaak al heel snel na het overlijden van je baby, misschien wel meteen. En de angst of het goed gaat, de angst of je er wel juist aan doet zal altijd aanwezig zijn. Echter, meestal is de wens voor een kindje zo groot dat je er toch voor gaat.
• Oh maar je word heus wel een keer moeder! “Ik ben toch al moeder!!!” zal meteen door je hoofd schieten. Je hebt een kindje in je buik gehad, gezien en gevoeld, je hebt een kindje gebaard. Je hebt je kindje waarschijnlijk vastgehouden en misschien zelfs mee naar huis genomen en. Je hebt alleen nooit je kindje mogen opvoeden, grootbrengen, groter zien groeien…

 Waar liep jij vooral tegenaan?

Misschien heb jij nog veel meer en/of andere ervaringen. Misschien ervaar jij het heel anders. dat kan natuurlijk. Ik hoor graag van jou hoe jij het ervaart!