My life… rouwen en gelukkig blijven
De hele middag stromen de tranen langs mijn wangen. Ik lijk het niet te kunnen stoppen. Als Nikki thuis komt doe ik alsof er een wimper tussen mijn lens zit. Alsof ze achterlijk is en niet weet dat er iets aan de hand is. En ook al weet ik dat ik eerlijk en open tegen haar moet zijn (tip van haar rouwtherapeute), ik wil haar niet belasten, ik wil dat zij vrolijk en blij is en niet met haar verdrietige moeder belast moet worden. Dus vandaag zit er een wimper in mijn oog…
Wat is er toch aan de hand, waarom kan ik mezelf niet herpakken. Ik ben het zat, ik wil niet meer huilen. Het is juist een mooie periode. Lieve Juul is tot een prachtig resultaat gekomen en gaat de komende jaren hopelijk mensen steun geven. Anderen krijgen meer zicht in het leven van moeders van een overleden baby geven. En volgens meningen zullen zelfs artsen en verpleegkundigen er een hoop aan hebben. Dit was het doel van Lieve Juul! Daarnaast heb ik mooie plannen voor 2015 en kan niet wachten om ermee te beginnen.
Mijn blog doet het goed, veel mensen (en andere sites/bloggers enz) weten het al te vinden en ‘vlindermoeders’ laten me vaak weten dat ze er veel steun uit halen. Ook mensen die dit gelukkig nooit mee hebben hoeven maken raken ontroerd bij mijn blogs. Dit wilde ik. Ik wilde de wereld bereiken hiermee en ik ben al dicht bij mijn doel. Ik wilde taboes doorbreken en heb gaandeweg veel hierover geleerd. Soms kreeg ik het idee dat ik (we) zelf de taboes in stand hielden, want men wil dit toch niet lezen, men wil toch helemaal geen foto’s zien? En… Niets is minder waar! Want de bijvoorbeeld het blog met de foto’s van Juul zijn veel meer bekeken dan mijn andere blogs!
Een te gek gezellig feestweekend met vrienden gehad. Een weekend waarin ik echt alles opzij kon zetten. Een weekend waarin ik geen zorgen en angsten had.
Werk was heerlijk druk en gezellig, ik lach daar elke dag en mijn zorgen gaan tussen 7:30 en 16:30 bijna helemaal opzij en nu mag ik heerlijk twee weken vakantie houden! Alleen maar mooie en leuke dingen, toch!?
En toch….
Precies, en toch… En toch heb ik het gevoel dat ik mezelf maar niet kan herpakken. Het is weer zo’n periode. Weer van die dagen waarin ik me niet kan voorstellen dat het vorige week nog zo goed met me ging. Van die dagen waarin ik echt zeker weet dat ik me nooit meer happy zal voelen…
Na een behandeling, waarvan de naam veel te ingewikkeld is, in mijn baarmoeder hebben we weer een terugplaatsing gehad. Van de elf cryo’s (embryo uit de vriezer) hebben we er nog vier over. Er worden er steeds twee teruggeplaatst en tot nu toe is het ontdooien prima gelukt, op eentje na dan. Maar helaas, ook deze week werd ik gewoon weer ongesteld. En naast die enorme teleurstelling is mijn verdriet om Juul niet meer alleen van binnen, maar ook keihard weer van buiten. Ik mis haar zo en ik wil eigenlijk alleen maar dat zij hier is. Geen IVF of ovulatietesten meer. Gewoon alleen maar ons meisje thuis, bij ons….Zij had hier moeten zijn, wij zouden dit allemaal niet hoeven en moeten doen.
Ik haat het hoe dit me iedere keer weer zo van slag maakt. Ik haat het dat ik steeds weer van mijn “ik voel me goed” wordt afgeschopt. Ik wil het goed doen, ik wil me goed voelen. Ik heb namelijk heel veel mooie dingen om gelukkig te zijn! Maar ik moet zo zoeken en moeite doen om dit vast te houden. Ik wil zo graag dat het wat meer ‘vanzelf’ zou gaan.
Tijd voor verandering!
En als ik zo dat klaagzang van mezelf lees, raak ik geïrriteerd van mijn eigen woorden. Wat kan ik zaniken zeg! En meteen borrelen er van die berichtjes naar boven die ik regelmatig op social media lees. Van die berichten waar ik kromme tenen van kan krijgen. Van die berichten waarbij ik denk… “Daar vind ik dus iets van!”
Er zijn zoveel mensen die via social media alles delen, (maar dan ook echt alles). Nu klink ik natuurlijk heerlijk hypocriet aangezien ik via mijn blog ook niets achterwege laat… En toch heb ik soms mijn idee (lees=oordeel) over sommige berichte van mensen (en nee, ik geef geen voorbeelden, haha, dat zouden jullie wel willen hè!). En toch voel ik me vandaag één van ‘die mensen’.
Ewout maakt me duidelijk dat ik niet moet oordelen, dat ik mensen daarin moet laten. Zij voelen zich prettig om het via die weg te delen, zij ontvangen steun via die weg. En hij heeft natuurlijk gelijk. Wie ben ik om daar wat ‘van te vinden‘. Ieder heeft zijn eigen manier, ieder heeft het recht ook op die manier. Ik laat het dus maar. En maar goed ook, want langzaamaan voel ik me wat beter, en precies volgens plan, precies zoals het altijd gaat, verdwijnen ook de grootste ergernissen naar die delende social-media mensen.
Ik geef mezelf nog een paar dagen, dan gaat het vast weer goed!
My life blogs, how is your life?!
Liefs Nathalie
