rouw om het kindje wat je nooit kreeg

My life… onvervulde kinderwens en overleden baby

Rouw van een overlijden

Als ik huil, dan hoeft niemand te vragen waarom. Als ik stil ben weet je wat er aan de hand is. Als ik mezelf weer eens een paar weken niet laat zien, dan begrijpen mensen dat ik daar even geen behoefte aan heb.

Mijn rouw is helder. Mijn verdriet bestaat uit het gemis van Juul. Ons dochtertje wat ik heb voelen trappelen in mijn buik, wiens hartje ik zo vaak heb horen (en zien) kloppen, maar wat zomaar, ineens abrupt daarmee stopte. Ik heb haar in mijn armen gehad en ik heb foto’s van ons saampjes. Alles gaat met pijn, alles gaat gepaard met verdriet en gemis. De weinige herinneringen die we kregen, maar die ik koester, want het is het enige wat ik heb…

Andere reacties op deze rouw

Ja, ik durf het wel te zeggen. Ik heb één van de ergste dingen meegemaakt die iemand zich kan bedenken. Mijn kindje is overleden. En dat dat bij de geboorte is geweest, maakt niks uit. Ik hoor mensen nog steeds wel eens zeggen: “Oh, wat erg. Maar van mensen die ik ken was hun kindje al 8 toen hij overleed.” Ik vraag me vaak af, wat ik met deze opmerking moet… Wat probeert men hiermee te zeggen? Dat het dus minder erg is? Dat ik van geluk moet spreken dat Juul meteen bij de geboorte is overleden? Moet dat mij dan troost geven?

Ik schreef er wel eerder over…  De “goedbedoelde”, maar oh zo verkeerde opmerkingen… Vandaag wil ik naar aanleiding van deze opmerking even het volgende zeggen:

“Heb je mijn dochter en zoon horen huilen? Heb je hun tranen gezien? Heb je hun verdriet door merg en been gevoeld? Een zusje dat zij nooit hebben leren kennen. Een zusje dat alleen maar levenloos op hun schoot heeft gelegen. Hun zusje, die zij moeten achterlaten bij het crematorium, wetende dat zij haar nooit mogen leren kennen. Iedereen zag hoeveel zij al van Juul hielden, de liefde voor dat kleine meisje was zo groot…. En dat zonder dat zij haar ooit levend hebben gezien, zonder dat zij haar hebben leren kennen… Dit soort liefde bestaat meteen!

Rouw om een kindje wat je nooit kreeg

Nu ik in het IVF-traject zit kom ik meerdere vrouwen tegen die in diezelfde situatie zitten, vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen en een vergelijkbaar traject doormaken of doorgemaakt hebben. Ook zitten hier vrouwen tussen waarvan hun kinderwens voor altijd onvervuld zal blijven. Zo’n grote wens, zoveel moeite voor gedaan en na jaren van vechten, jaren van teleurstellingen en hoop moet je “vrede” gaan vinden met het feit dat je grootste wens nooit uit zal komen. Je verliest je toekomstbeeld, je verliest de kinderen die je nooit kreeg… Je liefde voor die kinderen is er al. Je bent in je hart al moeder… Ook jij hebt rouw om een kindje wat je niet kreeg…

Ik weet dat ik me niet kan inbeelden hoe dit zou moeten zijn. Ik ben moeder. Ik heb twee kinderen mogen opvoeden en grootbrengen. Alles wat het moederschap zo mooi maakt heb ik wel mogen beleven. Toch heb ik deze sterke kinderwens. Het is niet zo dat mijn wens nu minder is, omdat ik toch al kinderen heb. Het wezenlijke verschil met ouders die een onvervulde kinderwens hebben is dat ik het moederschap wel heb mogen ervaren.

Ik zou me nu al niet kunnen neerleggen, wanneer blijkt dat ik geen kindje meer zou kunnen krijgen. Probeer je eens voor te stellen hoe dat moet zijn voor mensen die nooit hun droom, hun toekomstbeeld kunnen beleven. Hoe accepteer je dit? Ik zou het niet weten. Ik weet zelfs al niet hoe ik het zou moeten accepteren en ik ben moeder. Voor Ewout zou het uiteindelijk een onvervulde kinderwens blijven… waarmee ik dan natuurlijk spreek over een kindje krijgen en deze dan ook mogen grootbrengen.

Ik weet het niet. Ik denk er ook nog even niet over na. Wij hebben nog wat pogingen en nog wat tijd. Maar voor degene die dit niet hebben…voor wie de tijd en pogingen op zijn, wilde ik dit onderwerp niet voorbij laten gaan. Ik hoor heel graag hoe jullie dit een ‘plekje’ hebben gegeven, hoe heb je dit geaccepteerd? Of zal dat nooit lukken? Zul je hier misschien nooit vrede mee krijgen?

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie