Over zwangerschapswens na verlies
Lente.
Wat hebben we hier naar uitgekeken.
Toen Idas stierf was het zomer. Dat seizoen klopte totaal niet met hoe we ons toen voelden. Zomerzon met een hart vol verdriet.
Toen het herfst werd, had ik voor het eerst het gevoel dat het seizoen overeenkwam met onze gemoedstoestand. Bladeren die vallen zijn de ideale setting voor een rouwproces. Voor ons mocht de herfst een heel jaar lang duren. We wisten dat de winter killer zou zijn dan anders. Sinterklaas zonder de kleine schoenen van Idas. Feestdagen waar we, traditiegetrouw aan mee deden, maar innerlijk kon het ons weinig schelen. Cadeautjes konden ons werkelijk, excuseer, geen reet schelen.
En nu is er de lente. Het begin van iets nieuws. Het seizoen van de hoop. Er is geen enkele periode in het jaar waarin de natuur me meer troosten kan. Fluitende vogels, kleine blaadjes die ontluiken, bloemen.
Ondertussen ben ik weer aan het werk. Het werden uiteindelijk zes maanden alvorens ik het weer kon. Met een glimlach voor de klas staan. Al is die glimlach sinds de zomer van 2016 anders dan vroeger en werk ik sindsdien maar halftijds in het onderwijs.
‘Als mijn baby dood zou zijn, zou ik gewoon een nieuwe baby nemen’ zei dat kleine meisje tegen me. Zeven jaar is ze en één van mijn leerlingen in de tekenles.
Gewoon een nieuwe baby
Was het maar zo simpel.
Rondom ons rollen oogbollen heen en weer als ik een glas alcohol weiger.
Aan onze oudste zoon wordt tegenwoordig wel heel vaak gevraagd of er nog geen broertje of zusje op komst is. Het lijkt of de hele omgeving wacht op die ene zin ‘Wij verwachten weer een kindje’.
Enerzijds maakt het me kwaad. Orson kreeg er eigenlijk nog maar net een broertje bij en die telt voor ons heel hard mee. Altijd.
Soms maakt het me verdrietig. Wat sommige mensen lijken te vergeten is dat je van een baby die overleden is, ook wel die bevalling meemaakt, dat je lichaam alle dingen doet en van je vraagt zoals de natuur dat nu eenmaal doet (moedermelk produceren, pijnlijke naweeën, een bekkenbodem die om oefeningen vraagt,…). Gewoon het hele plaatje, maar dan heel eenzaam, zonder dat heerlijke babygejoel op de achtergrond. Er is nog zoveel verdriet en op zich vind ik het niet slecht om tijd te nemen om te rouwen. Om bewust ruimte te geven aan dat bijzonder mooie jongetje, dat we acht maanden geleden voor het eerst in onze armen hielden, dat jongetje dat meteen weer vertrok…
Anderzijds… we willen het heel graag…
Als de volgende club bestaat, wil ik heel graag een lidkaart.
De ‘Ik-wil-zwanger-zijn-en-de-volgende-maand-is-het-zover-club’.
Zo ongelooflijk graag.
Gewoon een nieuwe baby. Niemand kan Idas vervangen, maar het zou het verdriet wel wat verzachten. Weer een lach erbij naast die hele dikke traan. Ons gezin voelt te leeg.
Moeilijk zwanger
Als de volgende club bestaat, wil ik heel graag een lidkaart. De ‘Ik-wil-zwanger-zijn-en-de-volgende-maand-is-het-zover-club’. Dit is voor mij de ultieme vorm van luxe. Een privilege waar ik maar al te graag gebruik van zou willen maken. Helaas heb ik ze niet. Ook niet bij mijn vorige twee zwangerschappen.
Elke maand worden we van hoop naar wanhoop geslingerd als het bloed toch weer begint te stromen, gemengd met onze tranen.
Vorige maand was ik jarig. Ik vond het verdomd moeilijk om ouder te worden, maar niet het soort ‘ouder’ dat ik zou willen zijn, nog eens mama worden. Biologisch gezien ben ik de beste leeftijd om kinderen te krijgen al lang voorbij en statistisch gezien verminderd nu mijn vruchtbaarheid… ik werd 35. En zoals zoveel in het leven, hoe hard we ons pad ook willen maken, hebben we zoveel niet in de hand. Ik ben niet de jonge mama, die ik had willen zijn. Mijn vroedvrouw is gelukkig geweldig ‘O, waar maak jij je zorgen over, ik hielp zoveel vrouwen, die hun eerste kind kregen, toen ze 40 waren, je hebt nog alle tijd’.
Als ik één ding zou willen uitwissen,
is het de dag dat zijn hart stil stond.
Hij maakt me rijker
Weet je, ik ben altijd een laatbloeier geweest. En misschien is dat ook wat het beste bij me past. Alle dingen traag, maar gestaag, zoals het al mijn hele leven gaat. Al kan je nooit een laatbloeier zijn, zonder op een ander vlak een vroegbloeier te zijn, denk ik nu. En dat is ‘verlies’. Rouw om mijn vader, die veel te vroeg overleed en nu mijn tweede zoon, die na een zwangerschap van 38 weken, stil geboren werd. Een bijzonder jongetje dat van mij een andere mama maakt. Als ik één ding zou willen uitwissen is het de dag dat zijn hart stil stond. De slechtse scène uit ons leven. Maar o wat doet hij veel met mij, wat maakt hij me rijker, wat doet hij me het leven zien vanuit een ander perspectief. Het is door hem dat ik andere keuzes maak, door hem dat ik bewuster naar de dingen kijk. Hij maakt van mij een andere mama voor zijn grote broer, een mama die tijd neemt en niets meer vanzelfsprekend vindt.
Ik ben een trotse mama van twee zonen. De dag dat ik weer zwanger zal zijn, een dag waar we heel hard naar uitkijken, zal hij de eerste zijn aan wie ik vertel dat hij grote broer zal worden. Want ja ergens klopt het, wat dat kleine meisje zei, ondanks het verdriet, willen we heel graag die nieuwe baby…
Karolien
Karolien is mama van Orson en Idas*. Jonas is hun fantastische papa. Na een zwangerschap van 38 weken werd Idas stil geboren. Sindsdien zijn ze als gezin op zoek om van dit intense verlies iets zinvol, liefdevol en waardevol te maken. Op de blog goedereiskleineheld schrijven en tekenen Karolien en Jonas over hun verlies, verlangens en dromen.
