Het begin van 2 werelden

Het begin van 2 werelden

En daar zit je dan, in het kamertje bij de arts die aan het vertellen is wat er gaat gebeuren. We gaan Sjors* afkoppelen is wat ik nog hoor. Verder dwalen mijn gedachten weg. Hoe heeft dit kunnen gebeuren, hoe kom ik hier ooit overheen. Wetend dat de opa’s en oma’s onderweg zijn probeer ik me te focussen, ik zal dit verhaal nog vaak moeten vertellen. De arts verteld dat een kinderhart sterk is dus het best een tijdje kan duren voordat dit stopt met kloppen. Ik wil deze informatie niet weten, ik wil alleen Sjors* zien, knuffelen, aanraken.

Lees HIER het eerste blog van Ester

Make a memory

De vraag komt of we foto’s willen maken van Sjors*. Dit klinkt me vreemd in de oren, maar de verpleegsters adviseren het.. nou, vooruit dan, bel ze maar. Achteraf blijkt dit de beste beslissing ooit te zijn geweest. De opa’s en oma’s hebben inmiddels afscheid genomen van onze Sjors* ook voor hen is dit ondragelijk. Hun eerste kleinkind zal komen te overlijden, wie verzint zoiets.
Samen met de kinderarts, de verpleegkundige en Sjors* gaan wij apart zitten. Sjors* wordt van alle toeters en bellen gehaald en wij mogen hem vasthouden. De kinderarts weet niet hoelang zijn hartje het vol zal houden, maar al snel blijkt dat hij op is. De arts controleert en het hartje is al gestopt. Sjors* is in de armen van mijn man rustig ingeslapen.

De achtbaan van emotie

Eigenlijk wil ik op dat moment alleen maar bij Bram zijn maar die ligt heerlijk in de couveuse te slapen. Ik hoor dat onze lieve vrienden in het ziekenhuis zijn, zo lief. Er wordt even geknuffeld, geschreeuwd en gehuild. Wat fijn dat familie en vrienden er voor ons zijn en afscheid nemen van ons mannetje. De fotograaf arriveert. Wij mogen Sjors* wassen, aankleden, vasthouden, knuffelen en hij maakt daar prachtige foto’s van. We maken afdrukken van zijn handjes en voetjes, knippen zijn haar om zoveel mogelijk herinneringen te bewaren. En dan mag hij mee naar huis. In zijn eigen bedje terwijl we Bram daar achter moeten laten. Lamgeslagen gaan we die avond naar huis. Ons mannetje zal later die avond thuisgebracht worden door de begrafenisondernemer. Ook voor hen is dit moeilijk. Ze vinden het te klein om in een kist te vervoeren, dus de vrouw heeft hem heel de weg vastgehouden. Er wordt zo goed voor onze Sjors* gezorgd. Dit is het begin van 2 werelden. Thuis met Sjors* en het ziekenhuis met Bram.

Een afscheid plannen

Wat fijn dat ons kleine mannetje thuis is in zijn eigen bedje. Ik wist absoluut niet of ik dit wel wilde,  maar achteraf kan ik zeggen dat het heerlijk was mijn stoere vent zo dicht bij me te hebben. De begrafenis ondernemer neemt wat praktische zaken met ons door en zal de volgende dag terugkomen. We moeten maar eens denken wat voor afscheid we willen. Afscheid, moet ik nu daadwerkelijk een afscheid gaan plannen voor Sjors*, ik kan helemaal niet zonder hem. Eigenlijk weet ik niet meer precies wat er die avond precies gebeurd is. Omringd door naaste familie en vrienden heb ik volgens mij alleen maar gehuild en naar Bram gekeken op de webcam. Het onwerkelijke gevoel bleef. Ik wilde niet geloven dat Sjors* er niet meer was. Dat kon niet, dat mocht niet. Ik moest genieten van mijn kinderen, van mijn kraamweek, van het moeder zijn. Maar nee de realiteit was anders ik moest een afscheid plannen. Een afscheid voor een lief klein mannetje; Sjors* die maar 12 dagen oud heeft mogen worden.

Wil je meer lezen van Ester? Blijf via Facebook op de hoogte.

Ester, 36 jaar, is getrouwd en een hele trotse mama van Sjors* en Bram. Parttime is zij werkzaam als inkoopmedewerkster. Houdt van fotograferen en probeert te genieten van de kleine dingen in het leven.